ผมมักเจอคนเกลียดขี้หน้าเพราะหน้าเหวี่ยงหน้าเหมือนคนอมทุกข์เกือบตลอดเวลาบวกกับผมเป็นคนไม่ค่อยพูดด้วยครับ

ผมก็พยายามปรับปรุงตัวเองเเต่เหมือนมันไม่ได้ช่วยอะไรเลยที่ผ่านมา
ในที่ทำงานผมจะโดนหลอกด่าเรื่องนี้บ่อยมากครับ
โดนด่าว่าหนังหน้าอย่างกับควายก็หัดทำหน้าทำตาให้มันดีๆหน่อยเหอะ คนที่ด่าเป็น ผญ.นะครับ ผมที่ได้ยินเขาด่าใส่ก็เฉยๆไว้แล้วก็ลองปรับปรุงตัวเองครับ แต่ผมไม่คิดว่ามันจะยากขนาดนี้ หลังจากนั้นคนที่ไม่ชอบหน้าผมเหมือนมันจะเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆครับ เขามักจะจับกลุ่มกันพูดนินทาผม พากันตั้งข้อสังเกตนู้นนี่นั้น เเละเขาก็ว่าผมเเสดงสีหน้าเพื่อเรียกร้องความสนใจชอบแกล้งทำหน้าอมทุกข์และคำพูดอื่นๆที่ตามมาจนไปถึงคำดูถูก เเละมันก็เกินกว่าผมจะรับไหว สุดท้ายผมโดนเกลียดมิหนำซ้ำยังพูดว่าจะต่อยผมอีก(ไม่รู้ว่ากี่คน) 

เเต่ผมก็เกลียดหน้าตัวเองเหมือนกันนะ คือผมไม่รู้จะอธิบายยังไม่มีอะไรมายืนยันว่าหน้าผมที่เห็นคือสีหน้าปกติจริงๆ กลายเป็นว่าผมโดนด่าว่าชอบทำหน้าเครียดอมทุกข์ตลาดเวลาเพื่อให้คนสนใจ มันเป็นแบบนั้นไปได้ไง 

ส่วนตัวผมคิดนะครับว่าคนปกติที่ไหนเขาจะแสดงสีหน้าหาเรื่องใส่ตัวเองเพื่อให้โดนเกลียด

# ผมในที่ทำงานกล้าพูดได้เต็มปากไม่เคยยุ่งเรื่องของคนอื่นทั้งนั้น และผมไม่เคยด่าว่าพวกเขากลับเลย ผมพูดกับพี่ๆเขามีหางเสียงตลอด ไม่เคยหยาบใส่แม้เเต่ครั้งเดียว เเละให้เกียรติคนที่สอนงาน
สุดท้ายผมแพ้ตัวเองครับปรับตัวอยู่ไม่ได้ครับ

ตอนลาออกมีเสียงผู้หญิง (ไม่ใช่หัวหน้างานแน่นอนเเกเป็นคนนิสัยน่ารักนะสำหรับผมนะ) ด่าผมว่าชอบเเสดงสีหน้าเรียกร้องความสนใจพอไม่มีใครสนใจก็ออกบอกไว้ตรงนี้เลยว่าเกลียดเหมือนกัน ในตอนแรกผมไม่รู้ว่าเขาด่าใครเพราะผมไม่หันไปหาที่มาของเสียง มาคิดดูแล้วมันตรงกับผมเพราะมันเหมือนกับพี่ในที่ทำงานเคยด่าผม คำที่พี่เขาด่าผมตอนลาออกผมจำมันได้ทุกคำฝังอยู่ในหัวผม

ปัจจุบันผมกลัวสังคมการทำงาน กลัวโดนเกลียด ขี้ระแวง วิตกกังวลตลอด ไม่กล้ามองหน้าหรือสบตาใครเท่าไหร่ถ้าไม่จำเป็น ตอนดิ่งเคยกินยาแก้เเพ้4เเผงครับอาการหนักอยู่แต่ไม่ตายน่าจะน้อยไป ถ้าร่างกายผมจะลงกับตัวเองทำเฉพาะในร่มผ้าที่คนอื่นมองไม่เห็นเพราะถ้าเผลอทำที่อื่นคำว่าเรียกร้องความสนใจมันจะผุดขึ้นมาตลอดเลยครับหรือแค่เพราะผมเครียดคิดมากเกินไป ผมรู้นะว่าถ้าคิดเเบบนี้มันจะมีผลตามมายังไง แต่ผมเเก้ไม่หาย และยังคงคิดมากอยู่ครับ 
 
ผมควรแก้ตรงไหนครับ