ท่ามกลางท้องถนนสุดกว้างไกลในยามราตรีอันเงียบสงัดมีเสียงเพลงไพเราะหนึ่งบทเพลงเเว่วเข้ามาในหูของผมประสาทสัมผัสทั้งสามสิบสองประการนั้นได้รับรู้อย่างชัดเจนหมู่สหายทั้งห้าท่านของผมได้ร่วมขับร้องบทเพลงไปด้วยกันมันคือเวลาที่เงินซื้อไม่ได้  “ จงใช้เงินของคุณไปกับสิ่งที่เงินซื้อได้ เเละใช้เวลาของคุณไปกับสิ่งที่เงินซื้อไม่ได้ ''             เวลาที่มีความสุขจะสั้นเสมอในชีวิตมนุษย์  ก่อนหน้านั้นสามชั่วโมงตัวของกระผมนั้นได้ไปงานฌาปนกิจศพของพ่อสหายสาวสหายสาวผู้นั้นเป็นสหายร่วมชั้นเรียนของกระผมตอนมัธยมต้น   ใช่สิ             ผมแอบหลงรักเธอผมยังจำวันเเรกที่เจอสหายผู้นั้นได้เธอยืนทานขนมอยู่หน้าร้านสะดวกซื้อเเห่งหนึ่งผมตกหลุมรักเธอไปเเล้วในตอนนั้นรอยยิ้มของเธอนั้นอยู่ในใจของผมจนถึงวันที่เราทั้งสองคนได้เรียนจบก็ได้เเยกย้ายไปเรียนกันคนละสถานศึกษาผมจากเธอมาเองเเต่ในโลกของเทคโนโลยีนั้นทำให้ผมสามารถติดต่อสหายผู้นั้นได้อยู่ จนพ่อของเธอเสียชีวิตผมได้เจอเธออีกครั้งในงานณาปนกิจ สีหน้าของเธอนั้นเศร้าเธอเสียใจ เนื่องจากเธอรักพ่อของเธอมาก เธอผู้นั้นทำผมเสียใจยิ่งกว่า เพราะผมไม่เคยเห็นเธอร้องไห้เธอปิดบังหน้าตาของเธอผ้าผืนนั้นที่เปือนน้ำตาเธอผมจำผ้าผืนนั้นได้ ผ้าผืนนั้นสีดำสี     เเห่งความเศร้าความทุกข์เเน่นอนทุกคนเกิดมาต้องตายมันเป็นสัจจะธรรมของชีวิตผมเข้าไปหาเธอเเล้วตบลงไปที่ไหล่เธอสองครั้งเพื่อเป็นการให้กำลังใจเธอเธอยิ้มให้ผมปิดบังความเศร้าที่มีอยู่ภายในจิตใจของเธอเเล้วผมก็ได้บอกลาเธอเธอยิ้มให้ผมอีกครั้งก่อนที่ผมจะออกจากงานณาปนกิจที่เเสนจะเงียบสงัดมีความเศร้าโศกลอยป่ะป่นอยู่ในอากาศ   {ต่อเเดน 8}