เห่เอย พระจันทร์เพ็ญ
เด่นลอยฟ้า เวหาหาว
ทอแสง สุกสกาว
เป็นเจ้าแห่งโพยมบน

ทรงกลด งามกระจ่าง
แลสว่าง ทั่วเวหน
เทียบกับ พักตร์อุบล
เจ้างามกว่า จันทราเอย

วันนี้ ผมได้ย้อนดู ที่มาที่ไป ของลำนำบทนี้ ทำให้รู้สึกเอ็นดู พระอรรคราชบดินทร์ ขึ้นมา
เป็นซีนเล็กๆ ในละคร แต่ ทำไมผมรู้สึกว่า มันกินใจ

ทหาร อย่างข้า ก็ทำได้ เท่านี้แหละ ..   

คุณอุบล รู้เข้า คงจะน้ำตาคลอ  ใครดูซีนนี้ แล้วรู้สึกยังไงบ้างครับ