ถึงจะเป็นหญิงหลงพะวงนัก
ชีวิตชักทารุณวุ่นวายหนอ
เป็นเหมือนเพชรกลางไฟยังไม่พอ
มาเสริมต่อด้วยความเกลียดเดียดฉันกัน

หมดสิ้นท่านพ่อเคยรอหา
หมดสิ้นดินฟ้านภาฝัน
เคยเป็นเดือนประดับดาวพราวผ่องพรรณ
ต้องมีอันตกฟ้านภาพราว

พอมาเจอเธอนั้นท้าวแสนเปื้อน
เหมือนฟ้าเลื่อนเตือนนภาเวหาหาว
ยิ่งนานวันเธอนั้นยิ่งเป็นดาว
สุกสกาวพราวผ่องส่องนภา

ถึงเป็นเพชรกลางไฟอาลัยยิ่ง
แต่ได้เจอขวัญมิ่งยิ่งกว่าฟ้า
เป็นฟ้ากว้างป้องหทัยทุกเวลา
ดับความร้อนทรมาของกองไฟ.