วันหนึ่งฝนตกหนัก ข้าหลงทาง ทั้งเหนื่อยและหิว ข้าวนไป วนมา ข้างนอกนี้มืดมากแล้ว ข้าได้ยินเสียง ทั้งสายลม ทั้งสายฝน และสายฟ้า เปี้ยง เปี้ยง มีแสงแปลบปลาบ แปลบปลาบ ข้าหวาดกลัวเหลือเกินแล้ว เริ่มอ่อนแรงลงจึงได้มองหาที่ ที่จะหลบสายฝนและนอนพัก ข้าเดินทางมาจนถึงบ้านหลังสวยในหุบเขา ข้าค่อย ค่อย ผ่านบันไดไปด้วยความระเเวงว่าจะมีผู้คนมาพบเจอตัวข้าเข้า คงเป็นความโชคดีของข้า...ไร้ผู้คน ที่ตรงนั้นมีลังอยู่หนึ่งใบ คงเป็นที่ ที่ข้าจะใช้หลบพักได้ ตอนนี้เนื้อตัวของข้าเปียกปอนไปหมด อยากจะได้อะไรอุ่น อุ่นพอจะใช้ขดตัวลงนอน เมื่อสายฝนเบาบางลงจะได้คิดหาวิธีกลับไปยังที่อยู่อาศัยของข้า แต่แล้วในขณะที่ข้ากำลังนอนหลับ มีเสียงดัง ครืน ครืน ที่ ที่ข้าใช้หลบฝนเริ่มขยับออก แย่แล้ว มีใครบางคนมาพบเจอข้าเข้า ข้าหวาดกลัวสุดชีวิต ไร้ทางให้หลบหนี เเต่แล้ว เหมือนมีปาฏิหาริย์ ที่ ที่ข้านอนขยับเข้าสู่ที่เดิม มีเสียงหนึ่งบอกกล่าวลอยมาตามสายลมว่า"นอนให้สบายเถอะนะเมื่อนอนอิ่มพอแล้วเจ้าค่อยเดินทางต่อไปที่ตรงนี้จะไม่มีผู้ใดมารบกวนเจ้า" แต่คงมีอีกหลายชีวิตที่พวกเขาไม่ได้มีโอกาสเดินทางต่อไปดั่งเช่นตัวข้า พวกข้าที่ว่าเป็นสัตว์มีพิษร้ายยังพ่ายแพ้ต่อท่านที่ทานหมดสิ้นอสรพิษ เสือที่ว่าแน่ยังไร้ซึ่งหนังที่ห่อหุ้มร่างกายยามเมื่อไร้ซึ่งวิณญาน ช้างที่ว่าใหญ่โต ยังไร้ซึ่งงา เจ้าแห่งพงป่า ไร้ซึ่งที่อยู่อาศัย......
☆BlackSky☆