เราต่างมีควายที่น่าอิจฉา


เขียวเขียวคือไร่ไกลกว้าง   ทุ่งนั้นยังมีต้นข้าว
มีควายรออยู่เหงาเหงา      จนคราวข้าวชมคมเคียว

นกเอี้ยงหากินบินผ่าน       พบพานควายเจ้าเปล่าเปลี่ยว
นานมาหากินตัวเดียว         ลองเฉี่ยวไปหยุดพูดจา

ควายก็ฉงนแปลกใจ      จึงถามเพื่อนใหม่ไปว่า
เหตุใดเจ้าจึงเจรจา       หวังคุยคบค้าเคียงกัน

ข้านี้มิได้ยืนเหงา          คอยข้าวอย่างเจ้าคิดนั่น
ที่อยู่ตัวเดียวทุกวัน       เพราะมันคือข้าคือควาย

เจ้าของเลี้ยงให้หน้าที่    ข้ามีอาหารมาได้
แลกงานดูแลนาไกล      มิได้ใขว่คว้าผูกพัน

นกเอี้ยงแปลกใจควายกล่าว    เพื่อนเจ้าอยู่ใหนเล่านั่น
หน้าที่ทุ่งกว้างกลางวัน          เจ้านั้นไม่จำนรรจา

ควายถามจำเป็นด้วยหรือ       หาใช่ข้าคือควายป่า
ลูกเมียเพื่อนพ้องนานา          อยู่ใกลเวลาการงาน

ต่างคนต่างทำหน้าที่             ให้ดีแล้วลากลับบ้าน
มิตรดีมีใว้พบพาน                สำราญเวลาส่วนตัว

เปิดใจให้กว้างเอี้ยงเอ๋ย         เจ้าคงคุ้นเคยควายทั่ว
ที่มีแมลงหนอนพันพัว          และตัวเจ้าต้องการกิน

เข้าคบพูดคุยคุ้ยเขี่ย             กินแมงนั้นเสียหมดสิ้น
ทิ้งใว้แผลจิกกัดกิน             ซากหนอนและกลิ่นอับอาย

แท้เจ้าต้องการประโยชน์       เจ้าโปรดสำนึกสหาย
ยามแผลลุกลามทำลาย       หาใช่เจ้าดูแลกัน

อย่างนี้ไม่เรียกว่ามิตร          แต่เป็นปรสิตเท่านั้น
เข้ามาร่วมสุขแบ่งปัน            พอยามทุกข์นั้นลาไกล