คือว่าเราเป็นคนนอนง่ายเมื่อก่อน แต่เพิ่งมานอนไม่หลับได้หลายเดือนก่อนแล้ว พอเรานอนไม่หลับคืนนั้น เราก็นอนไม่หลับมาตลอด เพราะเรากลัวว่าจะนอนไม่หลับ ยิ่งกลัวนอนไม่หลับ ยิ้งทำให้ไม่หลับ เราเตือนตัวเองแล้ว ว่าถ้ากลัวมันจะไม่หลับ มันก็จะไม่หลับนะ แต่ก็ทำไม่ได้ เราง่วงมากๆทุกคืน 3ทุ่มครึ่งก็ง่วงแล้ว เพราะทำกิจกรรมเหนื่อยมาก แต่จะง่วงแค่ไหน ไปนอนก็กระสับส่าย จิตเกิดการบังคับตัวเองให้หลับ ก็ทำให้นอนไม่หลับอีก เข้านอน 4 ทุ่มหลับตี1 บางคืน นอนข่มอยู่ 3 ช.ม. บางคืน 1 ถึง 2 ช.ม. (แต่ยังไม่มีคืนไหนที่ไม่หลับทั้งคืน) ไปหาแพทย์ ไม่มีอะไรเป็นปัญหาเกี่ยวกับร่างกาย กินอาหารดี ไม่กินคาเฟอีน แต่ปัญหาอยู่จิตและความคิด จากนอน8 ช.ม. ตอนนี้เรากลายเป็นคนนอนแค่ 5 6 ช.ม. แล้วก้จะเพลียมากระหว่างวัน พอเพลียเราก็ยิ่งกลัวว่าคืนนี้จะไม่สามารถหลับได้ มีคนแนะนำให้ฝึกสมาธิ ตอนเราทำแรกๆ เราก้นอนหลับได้ เพราะจิตปล่อยวาง แต่หลังๆ เริ่มแบบ มีสมาธิบ้าง ไม่มีบ้าง พอมีปุ้บมันก้อยากมีไปเรื่อยๆ(ความอยากทำให้ฟุ้งซ่านเลยค่ะ) จะทำยังไงดี เป็นเรื่องเล็กน้อยมาก แต่ทำไมถึงหมกมุ่นและทุกข์ขนาดนี้ อาจเป็นเพราะอดีตเราไม่เคยเป็น พอเรานึกถึงเมื่อก่อนที่เรานอนหลับอย่างมึความสุข เปรียบกับปัจจุบันที่เป็นแบบนี้ มันยิ่งทุกข์ทวีคูณ พยายามทำจิตปล่อยวางเรื่องนี้แล้ว ตอนกลางวันเราบอกกับตัวเองว่าเราจะปล่อยวางละ ไม่หลับก้ไม่เปนไร แต่พอถึงกลางคืน จิตเกิดการบังคับให้ตัวเองหลับอีก ฟุ้งซ่านไปเรื่อย ทุกข์และทรมาน ช่วยด้วยค่ะ ทำอย่างไรดี เครียดด้วยค่ะบางครั้ง นอนไม่ได้น้ำตาไหล ภาวนาพุทโธก็เคยทำ พอกำลังเคลิ้ม เหมือนรู้ละลึกว่าตัวเองกำลังเคลิ้มจะหลับ(การรู้ตัวของฉันแบบนั้น มันทำให้ตื่นอีก) แย่มากค่ะ เป็นความทุกข์ใกล้ตัวและเรื่องเล็กน้อยที่ทุกข์มากๆ ผู้รู้ด้านการปฏิบัติภาวนา หรือฝึกใจให้ปล่อยวางต้องทำยังไง ช่วยตอบด้วยนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ