สวัสดีคะเพื่อนๆ เราขอระบายความรู้สึกหน่อยนะคะ
คือลูกเราเค้าเป็นคนพูดไม่ค่อยฟัง
เป็นคนที่ถ้าพูดด้วยดีๆเค้าจะไม่ทำตามจนต้องได้พูดเสียงดังเค้าถึงจะฟัง
ทั้งๆที่เราไม่อยากทำอย่างนั้นเลย จนบ่อยๆครั้งเข้าเราก็เครียส
รู้สึกว่ามันทำลายสุขภาพจิตมาก
เค้าชอบทานขนม อะไรก็ตามที่เป็นขนม ของหวาน เค้ก หรือแม่กระทั่งข้าวปล่าวๆ
หรือมันฟรั่งต้ม ซึ่งของพวกนี้เราไม่ว่าถ้าจะทาน แต่ถ้าทานข้าวอย่างน้อยก็ต้องมีผัก
ไม่ใช้กินแต่ข้าว เพราะมันไม่มีสารอาหาร นอกจากแป้งและน้ำตาล.
นอกจากว่าจะเป็นข้าวกล้องก็ยังจะมีวิตามินอยู่บ้าง.
คือเราอยากให้เค้าได้กินอะไรดีๆ มีประโยชน์ ไม่ใช้กินตามใจปากแล้วโรคภัยไข้เจ็บตามมาถามหาทีหลัง
เราต้องได้คอยบอก คอยบังคับไห้กินอันนั้นอันนี้ ซึ้งเราก็เหนื่อยจนไม่อยากจะพูด
คือต้องบอกก่อนว่าลูกเราแพ้กลูเตน (เป็นโปรตีนที่มีอยู่ในข้าวสาลี, ข้าวไร,ข้าวโอ๊ต)
แล้วก็ยังแพ้นมวัวด้วย. แล้วเราก็ต้องระวังเป็นพิเศษว่าลูกจะกินอะไร
โชคดีที่เรากับลูกอยู่เมืองนอก เค้ามีพวกอาหาร หรือขนมที่ปราสจากกลูเตนและนมวัวให้เลือกเยอะ
เพราะฉะนั้นเรื่องขนม ไม่ต้องกลัวว่าจะได้ขาด อยากกินอะไรได้กิน แล้วเราก็ไม่ห้าม
มีขนมให้เค้ากินได้ทุกวัน เพียงแต่ว่าเราก็ไม่ปล่อยไห้เค้ากินเยอะเกินไป
อย่างอะไรทีควจจะกินก็ต้องกินด้วยอย่างเช่นผัก,ผลไม้,เป็นต้น.
พอเราให้ขนมเค้า พอกินหมด เค้าก็จะเอาอีก เราบอกว่าพอก่อน เยอะแล้ว
เราก็พูดดีๆ พยายามอะธิบายว่ากินเยอะมันจะไม่ดีนั้นนี้
แต่เค้าก็ยังไม่หยุดขอ จนเราโมโห จนต้องได้ขึ้นเสียงกัน
ซึ่งก็ไม่ได้อยากทำอย่างนั้นเลยแต่เราก็ควบคุมอารมตัวเองไม่อยู่
ยายก็อีกคน ชอบเข้าข้างหลาน หลานอยากกินอะไรตามใจทุกอย่างจนได้ใจ
จะกินข้าว มีไข่ มีผัก มีไก่ หรือจะปลา ก็ไม่กิน คือจะกินแค่ข้าวปล่าวๆ ยายก็ตามใจ
กลัวหลานจะผอม ถ้าจะตามใจอย่างนี้อนาคตลูกฉันได้เป็นเบาหวานแน้
บ่นว่าลูกเราผอม ทั้งๆที่ไม่เลย เค้าน้ำหนักตัวพอดีกับวัย อยากไห้หลานดูมีน้ำมีนวนกว่านี้
อยากจะบอกว่ามีน้ำมีนวนแบบสุขภาพดี กับมีน้ำมีนวนเพราะขนมของหวาน มันต่างกันนะ
บางทีรู้ทั้งรู้ว่าหลานตัวเองแพ้อะไรก็ยังจะให้กิน
แล้วตอนกลานคืนลำบากใคร? ไม่ได้หลับไม่ได้นอนเพราะลูกมันนอนเกาคันทั้งคืน

ลูกเราก็ติดยายมาก เพราะยายไม่ดุ ไม่ว่า ไม่ตี ตามใจทุกอย่าง
จนไม่อยากจะกลับบ้านกับเรา ร้องให้งอแง เราเบื่อมากเลย
เราก็รู้ตัวนะว่าบางทีเราก็โมโหรุนแรงไปหน่อย บางทีเราก็ลงไม้ลงมือกับลูก
แต่เราพยายามแล้วนะ แต่พูดดีแล้วเค้าไม่เคยฟังเลย
ไม่ว่าจะเรื่อง เล่นของเล่นแล้วไม่ยอมเก็บ ไปเข้าห้องน้ำไม่เคยราดน้ำ
งอแงจะกินแต่ขนม เรียกชื้อเราทุก30วินาที จะเอานั้นเอานี้
เราก็เขาใจนะว่ามันเป็นเรื่องปกติของเด็ก แต่เราเหนื่อยที่จะพูดซ่ำๆๆๆ
จนบางทีเรารู้สึกว่าเราไม่น่ามีเค้าเลย
วันนี้ก็ไม่ยอมกลับบ้านมากับเรา ร้องให้จะเป็นจะตาย
ตอนแรกเราก็พูดดีๆ จนเราโมโหจนต้องได้บังคับ
เราคงเป็นแม่ที่แย่มาก บางทีเราก็คิด
ว่าจะเป็นแม่ที่แย่เพื่อลูก จะดุ จะด่า จะว่า จะเตือน
จะเหนื่อยปากเปียกปากแฉะ
หรือว่าจะเป็นแม่ทีดีในแบบฉบับของเค้า
เพื่อเราจะได้ไม่ต้องเหนื่อย เค้าจะเป็นอะไรก็เรื่องของเค้าดีมั้ย
แต่มันก็ทำไม่ได้ เข้าใจมั้ย เพราะว่าเค้ายังเด็กอยู่
ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาก็เรานี้ไงต้องดูแล
คือตอนนี้ลูกเราไม่เอาเราแล้ว ไม่ยอมกลับบ้านด้วย
บางทีเราก็รู้ศึกว่าเกลียดลูกตัวเอง ไม่อยากช่วยเหลือ ไม่อยากทำอะไรไห้
มีใครเคยรู้สึกมั้ย? คือเราเหนื่อย
ทำดีแล้วไม่ได้ดี สุดท้าย ความอดทนมันก็หมดลงจนเรากลายเป็นนางมารร้ายในสายตาของลูก
เรามาระบายแค้นี้แหละ ขอบคุณคะที่รับฟังมาตลอด