คือเรานี่เป็นยายเป็นย่าซึ่งไม่ได้มีปัญหากับแม่ของหลานนะ อยู่กันคนละบ้าน เจอกันอาทิตย์ละสองครั้งกินข้าวเย็นด้วยกันวันนึงอีกวันนึงเราพาหลานไปบ้านบอลมั่งสวนสาธารณะมั่ง เพียงแต่บางทีเราเห็นพฤติกรรมบางอย่างของหลานแล้วอดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากสอนเขา คนเป็นปู่ย่าตายายคนอื่นทำยังไงกันบ้าง เงียบ ๆ ซะหรือก็บ่นไปสอนไปกันตามสถานการณ์

อย่างเช่นเวลาไปกินข้าวนอกบ้านหลานจะไม่นั่งกินข้าวเฉย ๆ จะเล่นนั่นเล่นนี่ซึ่งก็รู้แหละว่าเป็นนิสัยเด็ก(สี่ขวบครึ่ง)แต่ถึงเวลากินก็ควรจะกินเองไม่ต้องให้ป้อนได้แล้วเพราะอายุขนาดนี้แล้วแต่ถ้าให้กินเองนี่คนอื่นกินจนอิ่มแล้วหลานยังกินไม่ได้ครึ่ง ก็จะถึงการแก้ปัญหาว่า 1.ต้องมีคนป้อนเขา 2.ปล่อยให้เขากินไปจนพอซึ่งคนอื่นต้องมานั่งรอเขา 3.คนอื่นกินเสร็จแล้วให้เขาเลิกกินแค่นั้น ซึ่งตอนนี้ก็แก้ด้วยข้อ 1 อยู่

หรือเวลาอยู่ในวงสนทนาบางทีย่ายายคุยกัน เขาจะเรียกร้องความสนใจพูดทะลุขึ้นมาบ่อยมาก ๆ ซึ่ง ณ ตอนนี้เราก็บอกก็สอนเขาว่า รอให้ผู้ใหญ่พูดจบก่อนนะคะ หรือควรแก้ด้วยวิธีไหนดี

หรือเวลาเขาอยากกินไอติมหรือขนม เราย่ายายจะบอกว่าหนูมีโควต้าอาทิตย์ละครั้งนะคะ กินได้อาทิตย์นึงหนนึงกินไม่ได้ทุกวันค่ะ ซึ่งเขาก็จะไม่พอใจกลายเป็นว่ามาหาย่ายายก็ถูกขัดใจ

ก็เข้าใจแหละว่าวิธีการสอนแต่ละบ้านไม่เหมือนกัน แต่เรามือใหม่เป็นย่าเป็นยาย ก็เลยถาม ๆ ดูเผื่อใครผ่านประสบการณ์แบบนี้มาแล้วบ้างจะได้เอามาปรับใช้