หลานเราเป็นเด็กผู้หญิงอยู่ป.2 กำลังขึ้นป.3 พ่อแม่มันคลอดได้ 2 เดือนก้พากันไปทำงานส่งเงินมาบ้าน พ่อแม่ก้ไม่เคยคิดจะเอาลูกไปดลี้ยงสักครั้งให้ตา-ยาย เลี้ยง และตอนนี้หลานไม่รู้จัง A-Z ทำอะไรก้ไม่เป็นสักอย่าง ล้างตูดก้ไม่เป็น อึ แล้วก้ไม่ลากส้วม ตื่นเช้ามาชุดนอนไม่เปลี่ยน หน้าไม่ล้างจับมือถือทันที กินข้าวต้องทำให้กินต่างหาก กินข้าวหกเลี่ยราด พอเราเห็นพฤติกรรมหลานมันทำให้เราหงุดหงิดคือ มันเกินไปจริงๆ เราก้เลยด่าพร้อมบอกสอนมันหลายอย่างด้วยคำที่แข็งๆ แต่ไม่ใช่คำหยาบคายใดๆ แค่เสียงดัง อย่าง กินข้าวทำไมทำหกโตแล้วนะทำไม ทำไม ทำไม ประมาณนี้ เวลาเราสอนหลานหรือบอกหลานชอบเน้นคำว่า' โตแล้วนะ' ตาก้แทรกขึ้นหลานกูอย่างนั้นอ่างนี้ ส่วนหลานได้ยินคำพูดตาก้ร้องไห้ตาโอ๋ สอนหนังสือก้สอนมีแต่จะร้องไห้ บอกไรสินไร ค่ะ เหมือนจะรู้เรื่องแต่ก้ไม่รู้เรื่อง ล่าสุด พ่อแม่หลานกำลังจะหย่ากันทุกคนในบ้านก้สงสารหลานเราก้สงสารหลานสงสารจับใจเลยแหล่ะ พอพากันสงสารก้ไม่มีใครกล้าด่าว่าหลานเพราะสงสาร พ่อแม่มันจะหย่ากันแค่เหตุผลนี้ กลายเป็นว่าเราด่าหรืออะไรไม่ได้หลานไม่ได้ต่างคนบอกว่า พ่อแม่มันยิ่งแบบนี้ สงสารหลานบ้างคือ มันใช่เวลาสงสารไหม? ยิ่งอบบนี้ยิ่งสอนหลานให้มันรู้ความช่วยตัวเองให้เป็นแล้วมั้ย แล้วแม่มันก้ส่งข้อความมาด่าเราว่า ด่าแต่หลาน ไม่สงสารหลาน แต่แม่มันก้ไม่คิดจะเอาลูกไปเลี้ยง.... คิดว่าเราทำถูกหรือผิด ในการที่จะสอนหลานแบบนี้