ในสภาวะที่เราซึมเซา หดหู่ ใจเหม่อลอย ไม่ค่อยรู้เนื้อรู้ตัว เกียจคร้านการงาน เหมือนมีม่านหมอกบาบดบัง อยู่ในสภาวะมืด ๆ เทา ๆ หม่น ๆ
เราเริ่มเรียกหาสิ่งที่เรียกว่าสติ... สติอยู่ที่ไหนหนอ.... ขอให้สติจงมาเถิด
โอ้ สภาวะที่ตื่นรู้ ผ่องใส... จงมาสถิตในตัวข้าเถิด...

ทีนี้เวลาเราเริ่มมีสติ มันเหมือนกับ เราอยู่เหนือม่านหมอกนั้น เราทะลุขึ้นมา เราเห็นแสงสว่างแล้ว...
หรือ จากฟ้าสลัว ๆ มืด ๆ ในม่านหมอก เราเริ่มเกิดไฟบนหัวเรา ค่อย ๆ ส่องประกาย จนขับไล่ความมืดนั้นออกไป...

ผมเล่าเป็นนิทานแบบนี้... สภาวะเหล่านี้พอจะตรงกับคำว่า สติ ไหมครับ...

เย่... สติเรามาแล้ว... ตอนนี้เรา รู้เนื้อรู้ตัว เราตื่นตัว และเราก็แจ่มใสเบิกบาน...

พอได้ไหมครับ ??? ขอบคุณครับ