เรื่องเล่าวันนี้....ยอดไลท์!!!
ก็นะ...อย่างว่าแหละโลกเราสมัยนี้ โซเชียลมาแรง  เราคิดว่าเราคนนึงแหละ เหยื่อของมัน

ย้อนกลับไปสัก 3 ปีก่อน  เราเป็นเด็กธรรมดาทั่วไป มีเฟสบุคนะแต่ไม่เคยอัพ มีigก็เอาแต่followสินค้า    เราใช้ชีวิตติดอยู่กับโลกแห่งความเป็นจริง โดยไม่ได้ใส่ใจว่าโลกมันก้าวไปขนาดไหนแล้ว....ก็แล้วไงอ้ะ  พ่อแม่ก็ยุนี่  เพื่อนที่สนิทก็ยุตรงหน้านนี่  จะต้องไปใส่ใจคนอื่นที่เราไม่เคยรู้จักด้วย  ทำไมกัน!?

แต่แล้วด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม....อาจเริ่มจากการสั่งงานของอาจารย์ทางเฟสก็ดี   ตั้งกรุ๊ปกลุ่มาำคัญต่างๆก็ดี  มันกลับดึงให้เราติดเข้ามาอยู่ในโลกจินตนาการแห่งจนได้

เราเริ่มเล่นเฟสมากขึ้น จากแต่ก่อนที่เพียงแต่เปลี่ยนรูปโปรไฟล์ปีละสองสามครั้งเท่านั้น  (ไม่เล่นขนาดนั้นเลยแหละ เรื่องจริงนะครัช)  ก็กลายมาเป็นเริ่มโพสรูปลงไทม์ไลน์บ้าง  เขียนสถานะบ้าง  หัดแทกเพื่อนบ้าง  เราเริ่มใช้ชีวิตติดกับมันมากขึ้น  จับมือถือจากแค่เฉพาะตอนโทรกลายมาเป็นทุกชั่วโมง หรืออาจทุกนาทีเลยก็ว่าได้

กล่าวมาถึงจุดนี้....ความทุกข์ของเราก็คือ เมื่อใดก็ตามที่เราโพสอะไรออกไปแต่ละที  หลังจาโพสนั้นแล้วสิ่งที่ตามมาคือความเครียดของเราเอง....เรามักจะกังวลเรื่องยอดไลท์อยู่ตลอด เพราะเราไม่ใช่คนป็อปอะไร บางผ่านไปวันหนึ่ง ยอดไลท์เรา ยังไม่ถึง50ไลท์ เลยก็มี....เราเริ่มรู้สึกว่าตัวเองนั้นประสาทจะกินขึ้นเรื่อยๆแล้ว  แค่ยอดไลท์ก็ทุกข์ได้  เฮ้อออ  สงสัยฉันจะบ้านะ!!!

http://butterfly-fly-see-flower.bloggang.com