ผมขอบอกไว้ก่อนว่า ชีวิตแต่ละคนขึ้นสูงลงต่ำไม่เหมือนกันนะครับ ผมก็เคยโพสต์ในกระทู้เก่าไปละว่าผมจะไปเป็นขอทานที่เชียงใหม่
จนตอนนี้ ผมรู้สึกเหมือนชะตากักตัวผมให้อยู่บ้านแฮะ จากโปรแกรมเมอร์คนนึงเงินเดือน 25,000 ที่กรุงเทพ พอตัดสินใจลาออกเพื่อมาทำสวนทุเรียนที่บ้าน ชีวิตก็ลำบากมาเรื่อยๆ จนคิดอยากตายอีกแล้ว นี่ยังดีที่มีเพื่อนแท้บางคนช่วยเหลือให้เงินผมใช้เดือนละ 1000 บาท ย้ำ หนึ่งพันบาทนะครับ ผมใช้ทั้งเดือนเลย ผมแลกกับการที่ทำสวนทุเรียนสำเร็จเมื่อไหร่ ผมจะให้เพื่อนผมมันกินทุเรียนฟรีตลอดชีพ ซึ่งตอนนี้ตอนนี้ก็กำลังจะเข้าปีที่ 4 แล้ว ผลไม้บางอันก็เริ่มออกมาให้กินเรื่อยๆ แล้ว ผมก็เริ่มปรับตัวหาอะไรมากินประทังชีวิตเรื่อยๆ กับเงิน 1000 บาทที่เพื่อนให้ทุกเดือน ในระหว่างนี้ก็สมัครงานดูแต่สุดท้ายใจผมก็ไม่สู้อะไรซักอย่าง เพราะกลัวใจตัวเองจะลาออกในตอนสุดท้ายอีก เพราะเป้าหมายชีวิตคือ เป็นเจ้าของสวนทุเรียนและผลไม้อื่นๆ ยังไงถ้าได้งานทำก็ต้องลาออกมาทำขายทุเรียนแน่ๆ ทุกวันนี้ประคับประคองชีวิตมาก เพื่อรอทุเรียนออกในอีกสองปีข้างหน้า ก่อนหน้านี้ต้นๆ ปี ก็ได้มีโอกาสได้ทำงานเชียงใหม่นิดนึง แต่ทักษะการทำงานด้านโปรแกรมเมอร์ของผม มันไม่รอดจริงๆ แล้ว สุดท้ายเมื่อทำครบสี่เดือนก็โดนประเมินไม่ผ่านงาน สิ่งศักดิ์สิทธิ์เชียงใหม่ไม่ยอมให้ผมอยู่เชียงใหม่แฮะ เพราะตอนนั้นไปบนบานหลวงพ่อทันใจวัดเจ็ดยอดว่าอยากจะทำงานเชียงใหม่ ก็ได้ทำจริงนะแต่ได้ทำแค่สี่เดือน โดนไม่ผ่านงานซะงั้น เลยกลับไปอยู่บ้านเพื่อปรับตัว สุดท้ายตอนนี้รู้สึกว่า เริ่มปรับตัวอยู่กับความไม่มีได้มาบ้าง ประจวบเหมาะกับหน้าฝนเชียงใหม่ที่ได้ไปทำงานอยู่ก็น้ำท่วมหนัก เออ หรือว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่านจะตบหัวแล้วลูบหลังผม บังคับผมให้อยู่บ้านให้ได้เพราะไม่งั้นผมก็คงประสบปัญหาน้ำท่วมกับเขาแล้วน้ำท่วมถึงอกเลยนะนั่น แต่บ้านผมแค่หน้าแข้ง ท่วมเฉพาะสวนทุเรียนของผม 7 วันบ้านไม่ท่วม ก็สูญเสียทุเรียนต้นเล็กและต้นไม้บางอย่างไปนิดหน่อยไม่มาก ต้นไม้อื่นก็เติบโต ตามกาลเวลาของมัน
หรือว่านี่คือบทเรียนชีวิตที่ชะตาผมต้องพบ เพื่อเข้าใจความลำบากของชีวิต การจะได้อะไรมาง่ายๆ น่ะ ไม่มีหรอก ผมเริ่มสร้างสวนทุเรียนตั้งแต่ปี 2020 ตอนนี้ก็ยังไม่สำเร็จเลย แต่เริ่มได้กินอย่างอื่นเพิ่มขึ้น มานึกถึงแล้วคล้ายๆ ชีวิตคนสมัยก่อนแฮะ ใช้ชีวิตแบบไม่มีเงิน มีกินบ้างในบางครั้งบางคราว ส่วนมากขอคนอื่นกินโดยเฉพาะวัด เพราะขอข้าว ขอขนมหลวงพี่ที่วัดตลอด ทุก 7 วันเลยครับ ถ้าชีวิตผมผ่านพ้นความทุกข์ยากนี้ไปได้ จะดูแลคนที่ช่วยผมมาอย่างดีเลย โดยเฉพาะหลวงพี่ที่วัด ผมจะจัดของดีๆ ถวายอย่างปราณีตเลยหล่ะ
สุดท้ายนี้ก็ไม่มีอะไรมาก แค่มาเล่าความทุกข์ยากลำบากของคน gen Y คนนึงที่ฝันอยากจะเป็นเสี่ยสวนทุเรียน แต่ชีวิตก็ต้องเจอขวากหนามสารพัด ใครที่ชีวิตลำบากอยู่ก็ขอให้สู้ชีวิตต่อไปเช่นกันครับ ทุกคนมีทางเดินชีวิตที่ต้องเรียนรู้ของตัวเอง สักวันเราจะถึงเส้นชัยที่ฝันไว้ให้ได้ครับ
หรือว่าโชคชะตาจะพาให้ชะตาผมลงต่ำก่อนเพื่อให้ผมทำภารกิจจนกว่าจะเสร็จ (ขอทานทำสวนทุเรียน)
จนตอนนี้ ผมรู้สึกเหมือนชะตากักตัวผมให้อยู่บ้านแฮะ จากโปรแกรมเมอร์คนนึงเงินเดือน 25,000 ที่กรุงเทพ พอตัดสินใจลาออกเพื่อมาทำสวนทุเรียนที่บ้าน ชีวิตก็ลำบากมาเรื่อยๆ จนคิดอยากตายอีกแล้ว นี่ยังดีที่มีเพื่อนแท้บางคนช่วยเหลือให้เงินผมใช้เดือนละ 1000 บาท ย้ำ หนึ่งพันบาทนะครับ ผมใช้ทั้งเดือนเลย ผมแลกกับการที่ทำสวนทุเรียนสำเร็จเมื่อไหร่ ผมจะให้เพื่อนผมมันกินทุเรียนฟรีตลอดชีพ ซึ่งตอนนี้ตอนนี้ก็กำลังจะเข้าปีที่ 4 แล้ว ผลไม้บางอันก็เริ่มออกมาให้กินเรื่อยๆ แล้ว ผมก็เริ่มปรับตัวหาอะไรมากินประทังชีวิตเรื่อยๆ กับเงิน 1000 บาทที่เพื่อนให้ทุกเดือน ในระหว่างนี้ก็สมัครงานดูแต่สุดท้ายใจผมก็ไม่สู้อะไรซักอย่าง เพราะกลัวใจตัวเองจะลาออกในตอนสุดท้ายอีก เพราะเป้าหมายชีวิตคือ เป็นเจ้าของสวนทุเรียนและผลไม้อื่นๆ ยังไงถ้าได้งานทำก็ต้องลาออกมาทำขายทุเรียนแน่ๆ ทุกวันนี้ประคับประคองชีวิตมาก เพื่อรอทุเรียนออกในอีกสองปีข้างหน้า ก่อนหน้านี้ต้นๆ ปี ก็ได้มีโอกาสได้ทำงานเชียงใหม่นิดนึง แต่ทักษะการทำงานด้านโปรแกรมเมอร์ของผม มันไม่รอดจริงๆ แล้ว สุดท้ายเมื่อทำครบสี่เดือนก็โดนประเมินไม่ผ่านงาน สิ่งศักดิ์สิทธิ์เชียงใหม่ไม่ยอมให้ผมอยู่เชียงใหม่แฮะ เพราะตอนนั้นไปบนบานหลวงพ่อทันใจวัดเจ็ดยอดว่าอยากจะทำงานเชียงใหม่ ก็ได้ทำจริงนะแต่ได้ทำแค่สี่เดือน โดนไม่ผ่านงานซะงั้น เลยกลับไปอยู่บ้านเพื่อปรับตัว สุดท้ายตอนนี้รู้สึกว่า เริ่มปรับตัวอยู่กับความไม่มีได้มาบ้าง ประจวบเหมาะกับหน้าฝนเชียงใหม่ที่ได้ไปทำงานอยู่ก็น้ำท่วมหนัก เออ หรือว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่านจะตบหัวแล้วลูบหลังผม บังคับผมให้อยู่บ้านให้ได้เพราะไม่งั้นผมก็คงประสบปัญหาน้ำท่วมกับเขาแล้วน้ำท่วมถึงอกเลยนะนั่น แต่บ้านผมแค่หน้าแข้ง ท่วมเฉพาะสวนทุเรียนของผม 7 วันบ้านไม่ท่วม ก็สูญเสียทุเรียนต้นเล็กและต้นไม้บางอย่างไปนิดหน่อยไม่มาก ต้นไม้อื่นก็เติบโต ตามกาลเวลาของมัน
หรือว่านี่คือบทเรียนชีวิตที่ชะตาผมต้องพบ เพื่อเข้าใจความลำบากของชีวิต การจะได้อะไรมาง่ายๆ น่ะ ไม่มีหรอก ผมเริ่มสร้างสวนทุเรียนตั้งแต่ปี 2020 ตอนนี้ก็ยังไม่สำเร็จเลย แต่เริ่มได้กินอย่างอื่นเพิ่มขึ้น มานึกถึงแล้วคล้ายๆ ชีวิตคนสมัยก่อนแฮะ ใช้ชีวิตแบบไม่มีเงิน มีกินบ้างในบางครั้งบางคราว ส่วนมากขอคนอื่นกินโดยเฉพาะวัด เพราะขอข้าว ขอขนมหลวงพี่ที่วัดตลอด ทุก 7 วันเลยครับ ถ้าชีวิตผมผ่านพ้นความทุกข์ยากนี้ไปได้ จะดูแลคนที่ช่วยผมมาอย่างดีเลย โดยเฉพาะหลวงพี่ที่วัด ผมจะจัดของดีๆ ถวายอย่างปราณีตเลยหล่ะ
สุดท้ายนี้ก็ไม่มีอะไรมาก แค่มาเล่าความทุกข์ยากลำบากของคน gen Y คนนึงที่ฝันอยากจะเป็นเสี่ยสวนทุเรียน แต่ชีวิตก็ต้องเจอขวากหนามสารพัด ใครที่ชีวิตลำบากอยู่ก็ขอให้สู้ชีวิตต่อไปเช่นกันครับ ทุกคนมีทางเดินชีวิตที่ต้องเรียนรู้ของตัวเอง สักวันเราจะถึงเส้นชัยที่ฝันไว้ให้ได้ครับ