ในจุดนี้เราทำใจมาแล้วว่าต้องมีคนเห็นต่าง  แต่เราทนไม่ไหวจริงๆ มันหลายครั้งมากเกินไป  กระทู้นี้จะกึ่งระบายอารมณ์กับปรึกษา
  ก่อนจะพิมนี้ร้องไห้เช็ดน้ำตาจนแสบตา เราทะเลาะกะน้องตะกี้ด้วยเรื่องเล็กไม่ใหญ่มาก  ถ้าเล่าบางคนก็จะคิดเลยแค่นี้ก็ได้หรอว่ะ  แต่สำหรับเรามันมากเกินไปบ่อยไป หลายครั้งแล้วที่เป็นแบบนี้แล้วสุดท้ายทุกคนก็จะมามองว่าเราผิด จะมองว่าเราไม่เข้าใจน้อง ทำไมไปอิจฉาน้อง เราก็ได้เยอะกว่าน้อง  แต่ถามเหอะกว่าเราจะได้ของมาแต่ละอย่างเราต้องทุ่มแค่ไหน พยายามแค่ไหน  แต่น้องเราไม่ต้องทำอะไรมากเอ่ยปากขอก็ได้ แต่ทุกคนกลับมองว่าเราอิจฉาน้อง  แต่ไม่มีใครเคยถามเราเลยว่าเราต้องทนอะไร ฟังอะไร  ต้องทนโดนด่าแทน  รับหน้าแทนมันตลอด  ทุกคนอาจจะมองว่าเป็นพี่ก็ต้องแบบนี้แแหละ ถ้าไม่พร้อมตายไปสิ ทนไม่ไหวก็ออกไปสิ  ใครที่กำลังคิดบอกเลยพยายามทำมาแล้ว  แต่มันเหมือนมีอะไรมาดลใจตลอดเวลาว่าห้ามทำนะ  ถ้าตายไปใครจะดูแม่ ดูยาย ตอบแทนบุญคุณ  น้องเรามันสมาธิสั้นนะ  มันจะทำอะไรมากได้  สิ่งเรานี้มักผุดขึ้นมาเวลาที่เราเอามีดมาจ่อแขนเสมอ ทุกครั้งที่จ่อนี่คือกะจ่อแทงทีเดียวให้ตายๆไปเลย  อยากจะหายไป ไม่อยากอยู่ใกล้น้อง  หลายเรื่องที่เราคิดมาตลอดว่าทุกคนรักน้องมากกว่าแต่เราพยายามคิดเสมอน้องไม่ใช่เด็กปกตินะ แต่เราก็ทำไม่ได้  ทุกครั้งเราจะร้องไห้ว่าทำไมต้องเป็นเราอีกแล้ว  อีกแล้วหรอว่ะ  เวลามีเรื่องไม่ว่าเราหรือน้องผิด คนที่ผิดคือเราเสมอ  เหตุใดน้องผิดจริงแบบผิด เฮ๊ย  ไอ้บ้าทำแบบนั้นได้ไง  ก็จะว่าเราก่อน  แล้วจากนั้นค่อยไปว่ามัน คืออะไรว่ะ  เรื่องที่จะยกตัวอย่างก็หลักๆที่แบบเป็นจุดเปลี่ยนเลยว่า ชีวิตนี้จะต้องไปจากมันให้ได้  ถ้าเราเลี้ยงตัวเองได้  จะเป็นมันคนเดียวที่จะปล่อยแม่ม  
  ตอนนั้นเราขี่รถมอไซค์แล้วประสบอุบัติเหตุ แต่เราไม่เป็นอะไรนะ เพื่อนที่ซ้อนท้ายมาก็ไม่เท่าไหร่  แต่ไอ้คนที่มาชนเรานี่ปางตายเลย เพราะเฮียแกขี่รถใหญ่พวกบิ๊กๆอะไรนี่แหละด้วยความเร็วสูง  แกก็พุ่งไปชนกับรถเก๋งที่จอดรอเราเลี้ยวไป เรียกว่าเสียหายพอสมควร แต่ด้วยความที่เราไม่เป็นไรนี่แหละ เราเลยไปห่วงไอ้คนที่มาชนเราแทน แบบเฮ๊ย จะตายไหมว่ะนั่น ก็วุ่นวายไปพักใหญ่กว่าจะส่งโรงบาลทำเรื่องได้ พอทีนี้กลับบ้านตามเสต็ปโดนแม่ว่าบลาๆๆ ซึ่งอันนี้เราก็เข้าใจแม่อยู่ แต่พอหลังเราชักจะสงสัยว่าแม่ต้องการให้เราทำอะไรหรอ คือแม่จะว่าเราตลอดแบบเหมือนนึกได้ก็พูดขึ้นมา  เช่น  โอ๊ย  ต้องเสียตังค์ซ่อมรถอีก ไม่น่าให้.....ขี่เลย ทำไมทำแบบนี้  มากมาย(หยาบคายก็มีแต่เราไม่อยากจะนึกถึงมัน)  จนวันหนึ่งที่แม่พูดอะไรซักอย่างกับเรานี่แหละ  ตอนนั้นคนช่วยงานแม่เราก็อยู่ คือแม่พูดว่าเราตอนนั้นรู้อย่างเดียวว่า
ในใจเราคิดขึ้นมา  "ทำไมแม่ถึงพูดกับหนูแบบนี้ล่ะ"  แล้วเราก็โกรธเลย   ด้วยอารมณ์ก็พูดไปแบบไม่คิด "ถ้าหนูตายแทนไอ้พี่ที่มันนอนโรงบาลตอนนี้ หนูตายแทนแล้วแม่  แล้วไม่ต้องจัดงานศพงานอะไรด้วย ฝังเลย จะได้ไม่มีปัญหาอีก!!!"  
           ตอนนั้นเราเห็นเลยว่าแม่ช็อค คนช่วยงานแม่ก็ช็อค เราแบบตกใจตัวเองเหมือนกันนะ  แต่ตอนนั้นแบบอารมณ์เสียเดินกลับเข้าไปในห้อง  ตอนเดินกลับเข้าไปเราก็ได้ยินคนช่วยงานแม่พูดอยู่ว่า "เจ้ก็ไปว่ามันเกินไป" แล้วเราก็เอาผ้าคุมโปงขังตัวเองในห้องเลย   แต่จุดที่ทำให้เราเริ่มคิดแบบทำไมแม่ทำแบบนี้กับเราคนเดียวคือ  น้องเราขี่จักรยานพุ่งใส่รถเขาแล้วหนีกลับมา  เจ้าของรถก็มาคุยแบบถึงบ้านเลยประมาณจะเอาเรื่อง สุดท้ายจบด้วยดี  แล้วคือน้องเราไม่มีเลยคำด่า  จะว่าก็ไม่มี  แต่ของเรานี่ด่าอย่างกับเราไปชนเข้ามา  ทั้งๆที่รถนั้นนะชนเรา หวงเราไหมไม่มีเลย  
         แต่ยังมีอีก เอาเรื่องเล็กน้อยบ้าง ตอนนั้นเราสอนน้องทำการบ้านแล้วทีนี้เรามองว่าน้องเขียนแบบนี้ไม่สวยนะ แล้วปกติเนี่ยเวลได้การบ้านมาคนมันจะพอจำหัวข้อได้ใช่ไหม เราก็แบบเออ ลบให้แล้วกะจะแนะนำว่าเขียนแบบนี้มันจะสวยกว่า (น้องเราเขียนไม่ถูกด้วยแหละเลยลบ)  พอลบเสร็จ  เราก็ถามน้อง  "เออ  หัวข้ออะไรจำได้ไหม"  น้องก็ตอบ "จำไม่ได้"  เราก็พูด "อ้าวทำไมจำไม่ได้  การบ้านเองนะ"  แค่นั้นแหละ  โวยใส่เลย "ลบทำไม!!!"  เราแบบตกใจ แบบสะดุ้งมาก อะไรว่ะ ตามไม่ทัน  เเล้วน้องเราก็ร้องไห้ไปบอกแม่โดยที่เรายังงงอยู่ว่าเดี๋ยวนะ เกิดอะไรขึ้น กุทำอะไรผิด แล้วซักพักแม่เรารู้  ก็ออกมาว่าเรา  "ไปลบของน้องทำไม!!" เราก็ "เอ้า ก็น้องมัน..." อธิบายไม่จบ แม่ก็ว่าไม่หยุด จากนั้นคำสุดท้ายของแม่ทำให้เราไม่เคยสอนการบ้านนอนมาอีกเลยนับแต่นั้น  หลีกเลี่ยงที่จะสอนเลย"  จำได้ว่าเราเถียงแม่กลับ (ใช้คำง่ายๆจะได้เข้าใจ) แต่จำไม่ได้ว่าเถียงกลับไปว่าอะไร  แม่ก็พูดมาว่า "คราวหน้าก็ไม่ต้องยุ่งการบ้านมัน!!"  เราก็ไม่สอนอีกเลย  นี่คือแบบไม่ชอบน้องแหละ หรือจะเกลียดก็ได้ อธิบายตอนนั้นไม่ถูก  แต่ทำให้เกลียดจริงๆคืออันนี้  
ตอนนั้นเราก็เรียนมัธยมแหละ น้องเราประถม  ตอนนั้นน้องมาบอกแม่ว่าครูให้ไปซื้อแบตมินตันเป็นของตัวเอง  ถ้าไม่มีไปสอบจะติด  ตอนนั้นแม่ไม่มีตัง จะของเงินยายก็ไม่ใช่  เราก็เอาว่ะ  หน้าด้านไปขอเพื่อนบ้านมาให้น้องเอาไปสอบก่อน แล้วก็ค่อยเอามาคืนเขา  ได้มาปุ๊ปน้องก็ดีใจแม่ก็ไม่ว่าอะไร  เราก็เอออาจจะไม่ใช่ของเราเอง แต่อย่างน้อยน้องก็มีไปสอบ  กลับมาพัง พัง  พังแบบไม่มีชิ้นดี  เราแบบตกใจ  เฮ๊ย ทำไมแบบนั้น  น้องตอบหน้าระรื่นมาก  เพื่อนทำพังผมบอกเพื่อนแล้ว  เราก็แบบ เฮ๊ยไม่ได้นะ  เราก็ตกใจก็ว่าน้องไปบ้าง  แม่ได้ยิน แม่พูด"  แล้วเองไปยืมมาทำไม"  เราก็ "ฮ่ะ?" แล้วแม่ก็ว่าต่อ  ไม่มีตังไปชดใช้ให้หรอกนะ  ต่างๆนานา  คือเราตกใจมาก  เพราะเราแบบไปขอเขาทั้งๆที่เราไม่สนิทกับเขามากเพื่อให้น้องไปสอบแล้วนี่คือสิ่งที่ตอบแทนมา น้องหน้าระรื่นพอเราว่าว่ากลับ เถียงพร้อม  คำขอโทษไม่มี แม่ก็เข้าข้องน้องโทษเราไปยืมมาทำไม  เราก็แบบ เออ ช่างแม่ม  พังแล้วก็ขอโทษเขา  บอกน้องไปขอโทษกับพี่มะ (เพราะตอนเราไปขอเราบอกเขาไงว่ายืมให้น้องเอาไปสอบก่อน) นางเถียงเราฉอดๆๆๆโวยวายใส่เรา  พอเราว่าน้องกลับ แม่ก็ว่าเรา
ตอนนั้นเราก็เข้าไปขอโทษเองคนเดียวเลย  เราถือว่าทำพังรับผิดชอบ  แต่เพื่อนบ้านใจดีแกก็บอกว่าไม่เป็นอะไร (อาจจะเพราะตอนนั้นเราจะร้องแล้วมั้งเลยสงสาร)  แบบหลายเรื่องมาก   คือเรารู้นะสิ่งที่คิดอยู่มันเลวมาก  ผิดสุดๆ แต่ไม่ไหวจริงๆอ่ะ  มันเยอะมากหลายเรื่อง   บางคนอาจจะมองว่าเรื่องแค่นี้เองจะเป็นไร  แค่นี้ทำไม่ได้ แต่สำหรับเราใช่  เราไม่ไหวจริงๆ  มันเยอะมาก  ตอนเกิดเรื่องก่อนจะมาพันทิป  ในหัวเราคิดอยู่สองทางเอามีดมาแทงตัวเองให้ตายกับหาที่ปรึกษาหรือหาที่ระบาย  ตอนนั้นเราเดินไปหยิบมีด เอาไปล้างสบู่แบบไม่รู้ตัว  แบบทำอัตโนมัติ  คือเราเห็นว่าทำอะไรอยู่  แต่เหมือนแบบ จะอธิบายยังไงให้เข้าใจดี  ประมาณว่ารู้สึกตัวแต่ควบคุมตัวเองไม่ได้หรืออะไรดี ช่างก่อนล่ะกัน ตอนรู้ตัวอีกที่คือตอนเราเอามีดไปฟันประตูห้องแล้ว มันดัง เป๊ง พอดี สติมา ตอนนั้นแบบนั่งลงกับเตียงยกมือขึ้นมา กะว่าจะแทงมือตัวเองให้มันเจ็บๆไปซะ จะได้ลืมเรื่องน้อง  เพราะเรื่องที่น้องมันเคยทำกับเรามาตลอกมันพุ่งเข้ามาในหัวไม่หยุด  แต่ก้มีความคิดขึ้นมา ถ้าแทงมือ  มือเจ็บ ขี่รถไม่ได้  ก็ไปมหาลัยไม่ได้  ไปช่วยยายขายของไม่ได้ เราชะงักเริ่มคิดได้แต่อารมณ์เรามันก็ไอ้นี่อยู่เลยเปิดโน๊ตบุ๊ค  เข้าพันทิปมาเล่าให้ฟัง  แล้วคำถามก็แบบหัวข้อเลยมีใครเป็นเหมือนเราไหม  กับสองเราควรจะทำยังไงถ้าเราเป็นแบบนี้  ตอนนี้เรายังยับยั่งได้  แต่ถ้าเกิดอยู่ๆวันไหนสติเราหลุดขึ้นมา แล้วเราเผลอไปทำร้ายคนอื่นเราจะทำยังไง  คือเราไม่เคยทำร้ายคนอื่นก็จริง โดนส่วนใหญ่เรามักจะทำตัวเอง แต่เรากลัวว่าถ้าวันหนึ่งมันหลุดขึ้นมา แล้วเราทำโดยไม่รู้ตัว  เราควรทำยังไง  ขอความเห็นด้วยคำแนะนำอะไรได้หมด ถ้าแนะนำไปพบจิตแพย์ บอกวิธีมาให้ละเอียดเลย  ยอมหมด เพราะเราฝันไว้ว่าเราจะทำให้ครอบครัวภูมิใจที่มีเรา  แล้วคือเราก็รักน้องนะ แต่ด้วยสิ่งที่น้องทำกับเรามาทั้งหมดมันทำให้เราคิดเสมอว่าถ้าเรากับน้องอยู่ใก้ลกันยังไงมันก็จะเป็นแบบนี้ไปเรื่อย  แต่ถ้าเราแยกกับน้อง มันก็จะไม่เป็นแบบนี้  แต่เราก็ห่วงน้องอยู่ ก็คิดเสมอถ้าเราปล่อยมันใครจะดูแลมัน  มันจะเอาตัวรอดยังไง  เราก็แบบ  ตามนั้นแหละ  เดี๋ยวมันจะยาว   ขอบคุณทุกคนที่เข้ามา  ขอบคุณทุกความคิดเห็น   อะไรที่ไม่ถูกใจเราต้องขอโทษด้วย ขอบคุณ