แคร่ก แคร่ก แคร่ก ~

กำลังนอนอ่านหนังสือเพลินๆ เปิดหน้าต่างรับลมหนาวสบายๆ
ได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรกำลังขูดกับผนังด้านนอก 
ผมเลยรีบเปิดไฟฉายจากมือถือ พร้อมกัดชัตเตอร์สวนไปเผื่อติดอะไรมาไว้ดู
พอโผล่หน้าออกไปโดนแทบช็อคกันเลยทีเดียว


ไอ้หนูเองจะโดนสวนขึ้นมาแบบนี้ไม่ได้นะ น้องเป็นแมวบ้านใครลูก
จากที่ผมสังเกตุจากการเดินวนๆไปวนมา ร้องแง้วๆ น่าจะมาขออาหาร
และด้านนอกก็ 19-20องศา ในเวลากลางดึกแบบนี้ ก็เลยชวนเข้ามาแบบไม่เกรงใจหมาแมวที่บ้าน
ยกโซฟาไม้ให้นอนสักคืน ก่อนจะปล่อยกลับออกไปในช่วงเช้ามืด 

จากการคาดเดาของผม ที่ไม่เห็นปลอกคอเลยว่าคิดได้อยู่สองแบบคือ เป็นแมวระบบเปิด หรือจะเป็นแมวจร
(ถามเพื่อนบ้านระแวกๆข้างหมดแล้ว ไม่มีเจ้าของ สรุปเป็นแมวขาจร)

พอฟ้าใกล้สว่างผมที่กำลังตื่นและงั่วเงีย 
อ้าวเห้ยมาทำไรอีกพี่!! 
สรุปมาขอข้าวกินเหมือนเดิมแต่วันนี้ไม่ได้ส่งเสียงร้องเรียก เชื่องจนน่าตกใจ
หลังจากกินเสร็จก็เดินข้ามหลังคาเล้าไก่ผม ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามหายลงไปในสวนเฉยๆ
สงสัยคืนนี้จะได้เจอกันอีก


และที่ผมคิดไว้ก็ไม่มีผิด ก็แวะมาหากินข้าวพร้อมนั่งดูผมอ่านหนังสือไปขอบหน้าต่าง
แต่ใครจะไปคิดล่ะว่า คืนนี้จะเป็นเจอกันครั้งสุดท้ายนะ
เลยโบกมือลากันสักหน่อย เพราะตั้งแต่คืนนั้นไป ก็ไม่เจอกันอีกเลย
ผมก็ตั้งตารอให้เขาแวะกลับมานะ แต่หลังจากนั้นก็นานเป็น 10ปีเลย
ขอให้โชคดี จุดแวะพักสัตว์ขาจรอย่างบ้านผมยินดีต้อนรับพวกเอ็งเสมอ


คิดถึงเสมอไอ้หนู (ไอ้แมวจอมแก่น)


**edit ลืมแทรกภาพน้องตอนบ๊ายบายครับ **