สำหรับเรา คิดว่าเกิดจากค่านิยมที่ผิดๆ ว่าการได้แต่งงาน มีลูก คือเป้าหมายชีวิต คือความสำเร็จ
นี่ไงเรียนจบ ได้งานทำ แต่งงาน อยู่กันสองสามีภรรยาเริ่มมีความเหงา เรามามีลูกกันต่อเป็น step ถัดไป

ที่สำคัญคือ เกิดจากการขาดการวางแผน และขาดความ realistic ว่านอกจากจะให้ลูกเกิดมาแล้ว ยังต้องคิดถึงชีวิตของลูกต่อจากนั้นด้วย
อย่างน้อยๆ ก็ 18 ปีแรก

เราเข้าใจเจ้าของกระทู้ค่ะ ไม่ใช่เด็กต้องเกิดมาจากพ่อแม่ที่รวยหรือมีฐานะดี ต้องพึ่งพาทรัพย์สมบัติพ่อแม่ไปตลอดชีวิต
แต่อย่างน้อยๆ พ่อแม่ก็ควร realistic มองความจริงบ้างว่า จะให้ลูกเกิดมาทั้งๆ ที่ตัวเองก็อยู่อย่างลำบากเนี่ยนะ
ปัจจัยสี่ยังมีไม่ครบ

บางคนอ้างว่า เราต้องขอบคุณพ่อแม่ที่ให้กำเนิดเรามาสิ แม่อุ้มท้องเรามานะ แต่นั่นไม่ใช่การตอบที่ตรงกับคำถามค่ะ
ทำไมพ่อแม่ต้องทวงบุญคุณกับเด็ก เป็นฝ่ายพ่อแม่มิใช่หรือที่อยาก อยากมีลูกกันเองนี่นา
ส่วนเด็กล่ะ? They didn't even ask for it!

ตอนพ่อแม่ featuring กันนั้น เคยถามความเห็นเด็กบ้างมั้ยว่าเด็กมันอยากเกิดมาหรือเปล่า
ถามเด็กหรือเปล่าว่าโอเคนะ ลูกโอเคมั้ยเกิดมาอยู่กับสภาพแวดล้อมแบบนี้ ต้องมาอยู่ร่วมกับพ่อแม่มีนิสัยแบบนี้ไปอีกนาน
แหม ตอนเลือกคู่ชีวิตยังคิดแทบตายเลยว่าจะนิสัยจะเข้ากันได้มั้ย ทนด้านเสียๆ ของอีกฝ่ายได้หรือเปล่า ครอบครัวอีกฝ่ายจะดีหรือเปล่า
เด็กล่ะ เด็กไม่มีโอกาสได้คิดได้เลือกหรอกค่ะ

คำตอบของเรานั้นเป็นคำตอบในแง่ปรัชญาค่ะ ที่แม้ว่าพ่อแม่จะมีสิทธิเสรีภาพในการมีลูก
แต่อีกแง่ก็ต้องมองว่า พ่อแม่ได้ความเคารพในความเห็นของเด็กที่จะเกิดมาด้วยหรือเปล่า

แต่ถ้าในทางวิทยาศาสตร์ ความเห็นของเรา คงจะทำให้มนุษย์ค่อยๆ สูญพันธุ์ไป ไม่ดีแน่
ในแง่เศรษฐกิจ อัตราการเกิดน้อยลงทำให้สังคมกลายเป็ฯสังคมผู้สูงอายุไป ก็ไม่ดีอีก

ดังนั้น การมีลูกต้องมาพร้อมกับความรับผิดชอบและการวางแผนค่ะ
เราไม่มีสิทธิไปห้ามใครไม่ให้มีลูกค่ะ สิทธิของเขา เพียงแต่สิทธิก็ต้องมาพร้อมหน้าที่ความรับผิดชอบ
เป็นเรื่องที่อยากให้มีการ educate กัน สร้างทัศนคติที่ดีกันต่อไปค่ะ