คือเรื่องมีอยู่ว่าเราอยากเลี้ยงดอเม้าเลยถามแม่
ตอนแรกนึกว่าจะไม่ได้แต่แม่บอกน่ารักดีนะไปหาข้อมูลมาสิฟรามดีๆถามรุ่นพี่ที่เคยเลี้ยงสิเราก็ดีใจมากแต่สุดท้ายพอหาข้อมูลว่าค่าอาหารเท่าไหร่ค่ารักษาเท่าไหร่กินอะไรต้องดูแลยังไง พอหาร้านได้ก็เจอตัวที่ถูกชะตาแล้วอยากได้มากๆ แต่สุดท้ายแม่กับหาข้ออ้างไปเรื่อยๆ เช่นมันจะเรียกเพื่อนบนหลังคามา มันไม่มีที่วาง มันมีแมว คือเรื่องมีแมวเข้าใจได้นะคะแต่ก็บอกไปแล้วว่าจะจัดการอย่างไรก็เงียบพอถามอักทีบอกให้ถามพ่อ พ่อบอกแล้วแต่ แต่ต้องใช้เงินตัวเองนี้ไม่ติดค่ะจ่ายเองได้หมดค่าอาหารค่ารักษา พอบอกแม่แม่ก็เงียบใส่ พอถามอีกทีก็บอกว่าสงสารคนเลี้ยงเถอะทั้งๆที่คนเลี้ยงคือเราไม่ใช่แม่ด้วยซำ้ก่อนหน้านี้ตกลงกันแล้วด้วยว่าแม่จะขับรถไปสงโรงบาลเฉยๆ แล้วเราจัดการเองจ่ายเองนี้ก็บอกโอเค สุดท้ายคือไม่ได้ค่ะไม่กล้าคุยเรื่องนี้ด้วยเลยเพราะกลัวจะโดนวันใส่  แต่แอบเสียความรู้สึกมาร้องไห้คนเดียวค่ะเพราะตอนแรกเข้าใจว่าได้แน่ๆ