เรื่องเร้นที่ไม่ลับ
ขอเกริ่นนำนิดหน่อย...
เรื่องนี้อาจมีใครเคยได้อ่านมาบ้างแล้วทางไฮไฟว์
แต่ก็มีใครอีกหลายคนที่ไม่เคยได้อ่าน
เพราะฉะนั้นเลยนำเรื่องนี้
ซึ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับประสบการณ์ที่เกี่ยวข้องสิ่งที่คุณก็รู้จัก
แค่คุณ(บางคน)อาจไม่เคยเห็น
หรือที่เรียกกันโดยทั่วไปว่า “วิญญาณ” มาเล่าให้ฟัง
หากใครที่ไม่เชื่อก็คงคิดว่าคนที่อ้างว่าเจอผี
เจอวิญญาณเป็นพวกจินตนาการสูง
หรือไม่ก็บ้าบอไปเลย อันนี้ก็เป็นความเชื่อส่วนบุคคล
ควรใช้วิจารณญาณในการรับสาร
จริงๆแล้วโดยส่วนตัวก็คิดแบบนั้นกับตัวเองเหมือนกัน
คิดเสมอว่าตัวเองตาฝาด ฝันบ้างอะไรบ้าง
เจอในความฝันนี่สมมติฐานยังโอเค
แต่เจอตอนที่ยังตื่นทั้งในเวลากลางวันและกลางคืน
อยู่คนเดียวก็มา ต่อหน้าพระก็เจอ เผลอๆคนพลุกพล่านยังเห็นเลย
ทีนี้จะเอาสมมติฐานไหนมาคาดคะเนดีล่ะ
เรื่องนี้ความจริงเป็นเรื่องที่ไม่สามารถใช้หลักการ
ทางวิทยาศาสตร์พิสูจน์ได้ทั้งหมด
เราว่า นักวิทยาศาสตร์บางคนอาจจะเคยเจอก็ได้
แต่ด้วยวิชาชีพ อาจจะต้องละทิ้งความจริงข้อนี้ไป
ตอนที่ 1 - ไหนว่าตายแล้ว?
การเจอวิญญาณของเราอาจจะไม่หวือหวาซาบซ่านเหมือนใคร
แต่ก็หลากหลายสถานที่เสียเหลือเกิน นับตั้งแต่จำความได้
ไม่น่าจะเกินสี่ห้าขวบนะ
เผลอๆ สามขวบด้วยมั้ง ตอนนั้นจำได้ว่า
มีลุงคนนึงที่เป็นผู้ใหญ่บ้านหรือกำนันเนี่ยแหละ
จะชอบมาที่บ้านและอุ้มเราไปเที่ยวไหนมาไหนทุกวัน
แต่แปลกนะลุงคนนี้จะเป็นคนที่เด็กทุกคนที่อยู่แถวนั้นกลัวมาก
แต่กับเราเราไม่กลัวและยังติดลุงเค้ามากๆ ด้วยซ้ำ
แต่แล้ววันธรรมดาที่ไม่ธรรมดาก็เกิดขึ้น
ลุงคนนี้หายไปจากชีวิตเราสักวันสองวัน เราก็โยเยๆ
อยากไปหาลุง ไม่นานหลังจากนั้นก็ทราบว่าลุงเสียชีวิตไปแล้ว
วันที่ลุงเสียแม่บอกว่าลุงถามถึงเรา ตอนรดน้ำศพ
แม่จึงอุ้มเราไปด้วย ลืมบอกไปว่าบ้านเรากับบ้านลุงอยู่ตรงข้ามกัน
ห่างกันแค่ถนนทางหลวงสาย 36 กั้นกลางเท่านั้น
เมื่อไปถึงตอนนั้นก็พอจะได้ยินแม่พูดว่า ลุงจะไม่มาแล้วนะ
ลุงตายแล้ว เราก็ไม่เข้าใจนักหรอกว่าแปลว่าอะไร
รู้แค่ว่าเราจะไม่เจอกันแล้ว แต่...ทำไมลุงยังนั่งอยู่ที่ม้านั่งหน้าบ้านล่ะ
เราถามแม่ว่า ไหนแม่บอกว่าลุงตาย ลุงนั่งอยู่นี่แล้วเราก็ชี้ๆๆๆ
ภาพนั้นติดตาจนถึงทุกวันนี้ ประสบการณ์แรกอาจจะชิลๆ
เด็กที่ไหนก็อาจจะเจอบ่อยเพราะจิตค่อนข้างอ่อนสัมผัสเรื่องแบบนี้ง่าย
ยังมีประสบการณ์แนวนี้อีกหลายเรื่อง ที่เราจะมาเล่าให้ฟัง ติดตามได้ในคอมเมนต์ค่ะ....
ปล. อยากบอกว่าตอนเด็กๆ
ไม่เคยคิดว่าตัวเองผิดปกติ เพราะคิดว่าเด็กคนอื่นก็เห็น
แต่พอโตขึ้นเรื่อยๆ เจอใครก็มักบอกว่าไม่เคยเจอซะส่วนใหญ่
ไหงงั้นละเนี่ย
ทุกวันนี้ก็ยังจิตตกว่า เราเป็นคนบ้ารึเปล่า
หรือสายตาผิดปกคิ
ล่าสุดไปตรวจสายตามา 0.00
ไม่เอียง ไม่สั้น ไม่ยาว ไม่บอด แว้กกกกกก โคตรจะปกติ
ก็ไม่มีคำอธิบายใดๆ ให้กับคนที่สงสัยได้ว่า
สิ่งที่เกิดขึ้นกับเราคืออะไร
แต่เรายืนยันว่าไม่ได้เมค หรือเฟคแน่น่อน
และที่สำคัญไม่เคยคิดว่าตัวเองเหนือหรือวิเศษกว่าใคร
เพราะเตือนตัวเองเสมอว่า นี่คงเป็นกรรมของเรา
ไม่รู้ว่ากรรมดีหรือร้าย แต่เราก็ไม่เคยจะชินกับเรื่องแบบนี้เลยสักครั้ง
ภาวนาว่าสักวันจะได้คำตอบที่ตรงโจทย์สักที....สาธุ
เรื่องเร้น....ที่ไม่ลับ
ขอเกริ่นนำนิดหน่อย...
เรื่องนี้อาจมีใครเคยได้อ่านมาบ้างแล้วทางไฮไฟว์
แต่ก็มีใครอีกหลายคนที่ไม่เคยได้อ่าน
เพราะฉะนั้นเลยนำเรื่องนี้
ซึ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับประสบการณ์ที่เกี่ยวข้องสิ่งที่คุณก็รู้จัก
แค่คุณ(บางคน)อาจไม่เคยเห็น
หรือที่เรียกกันโดยทั่วไปว่า “วิญญาณ” มาเล่าให้ฟัง
หากใครที่ไม่เชื่อก็คงคิดว่าคนที่อ้างว่าเจอผี
เจอวิญญาณเป็นพวกจินตนาการสูง
หรือไม่ก็บ้าบอไปเลย อันนี้ก็เป็นความเชื่อส่วนบุคคล
ควรใช้วิจารณญาณในการรับสาร
จริงๆแล้วโดยส่วนตัวก็คิดแบบนั้นกับตัวเองเหมือนกัน
คิดเสมอว่าตัวเองตาฝาด ฝันบ้างอะไรบ้าง
เจอในความฝันนี่สมมติฐานยังโอเค
แต่เจอตอนที่ยังตื่นทั้งในเวลากลางวันและกลางคืน
อยู่คนเดียวก็มา ต่อหน้าพระก็เจอ เผลอๆคนพลุกพล่านยังเห็นเลย
ทีนี้จะเอาสมมติฐานไหนมาคาดคะเนดีล่ะ
เรื่องนี้ความจริงเป็นเรื่องที่ไม่สามารถใช้หลักการ
ทางวิทยาศาสตร์พิสูจน์ได้ทั้งหมด
เราว่า นักวิทยาศาสตร์บางคนอาจจะเคยเจอก็ได้
แต่ด้วยวิชาชีพ อาจจะต้องละทิ้งความจริงข้อนี้ไป
ตอนที่ 1 - ไหนว่าตายแล้ว?
การเจอวิญญาณของเราอาจจะไม่หวือหวาซาบซ่านเหมือนใคร
แต่ก็หลากหลายสถานที่เสียเหลือเกิน นับตั้งแต่จำความได้
ไม่น่าจะเกินสี่ห้าขวบนะ
เผลอๆ สามขวบด้วยมั้ง ตอนนั้นจำได้ว่า
มีลุงคนนึงที่เป็นผู้ใหญ่บ้านหรือกำนันเนี่ยแหละ
จะชอบมาที่บ้านและอุ้มเราไปเที่ยวไหนมาไหนทุกวัน
แต่แปลกนะลุงคนนี้จะเป็นคนที่เด็กทุกคนที่อยู่แถวนั้นกลัวมาก
แต่กับเราเราไม่กลัวและยังติดลุงเค้ามากๆ ด้วยซ้ำ
แต่แล้ววันธรรมดาที่ไม่ธรรมดาก็เกิดขึ้น
ลุงคนนี้หายไปจากชีวิตเราสักวันสองวัน เราก็โยเยๆ
อยากไปหาลุง ไม่นานหลังจากนั้นก็ทราบว่าลุงเสียชีวิตไปแล้ว
วันที่ลุงเสียแม่บอกว่าลุงถามถึงเรา ตอนรดน้ำศพ
แม่จึงอุ้มเราไปด้วย ลืมบอกไปว่าบ้านเรากับบ้านลุงอยู่ตรงข้ามกัน
ห่างกันแค่ถนนทางหลวงสาย 36 กั้นกลางเท่านั้น
เมื่อไปถึงตอนนั้นก็พอจะได้ยินแม่พูดว่า ลุงจะไม่มาแล้วนะ
ลุงตายแล้ว เราก็ไม่เข้าใจนักหรอกว่าแปลว่าอะไร
รู้แค่ว่าเราจะไม่เจอกันแล้ว แต่...ทำไมลุงยังนั่งอยู่ที่ม้านั่งหน้าบ้านล่ะ
เราถามแม่ว่า ไหนแม่บอกว่าลุงตาย ลุงนั่งอยู่นี่แล้วเราก็ชี้ๆๆๆ
ภาพนั้นติดตาจนถึงทุกวันนี้ ประสบการณ์แรกอาจจะชิลๆ
เด็กที่ไหนก็อาจจะเจอบ่อยเพราะจิตค่อนข้างอ่อนสัมผัสเรื่องแบบนี้ง่าย
ยังมีประสบการณ์แนวนี้อีกหลายเรื่อง ที่เราจะมาเล่าให้ฟัง ติดตามได้ในคอมเมนต์ค่ะ....
ปล. อยากบอกว่าตอนเด็กๆ
ไม่เคยคิดว่าตัวเองผิดปกติ เพราะคิดว่าเด็กคนอื่นก็เห็น
แต่พอโตขึ้นเรื่อยๆ เจอใครก็มักบอกว่าไม่เคยเจอซะส่วนใหญ่
ไหงงั้นละเนี่ย
ทุกวันนี้ก็ยังจิตตกว่า เราเป็นคนบ้ารึเปล่า
หรือสายตาผิดปกคิ
ล่าสุดไปตรวจสายตามา 0.00
ไม่เอียง ไม่สั้น ไม่ยาว ไม่บอด แว้กกกกกก โคตรจะปกติ
ก็ไม่มีคำอธิบายใดๆ ให้กับคนที่สงสัยได้ว่า
สิ่งที่เกิดขึ้นกับเราคืออะไร
แต่เรายืนยันว่าไม่ได้เมค หรือเฟคแน่น่อน
และที่สำคัญไม่เคยคิดว่าตัวเองเหนือหรือวิเศษกว่าใคร
เพราะเตือนตัวเองเสมอว่า นี่คงเป็นกรรมของเรา
ไม่รู้ว่ากรรมดีหรือร้าย แต่เราก็ไม่เคยจะชินกับเรื่องแบบนี้เลยสักครั้ง
ภาวนาว่าสักวันจะได้คำตอบที่ตรงโจทย์สักที....สาธุ