เก็บตกรีวิวดองนานอีกแล้วววววว เป็นเดือนแล้ว เขียนเสร็จแล้วด้วย แต่ที่เจ็บคือไม่ว่างลง 555+

วันนี้ขออนุญาติไปแบบเร็วๆ กระชับจับใจความง่าย เนื่องจากมีรีวิวทริป Chendu จ่อคิวอยู่ด้วย

เริ่มค่ะ...!!!

      วันอาทิตย์ที่นอนอืดๆเอื่อยๆ หาอะไรทำเรื่อยเปื่อย ลงท้ายด้วยการออกไปเดินงาน Thaifex ที่แฟนบอกว่าเป็นงานเกี่ยวกับอาหาร แต่พบว่าเดินรอบงานทั้ง 2 ฝั่งแล้ว ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยค่ะคุณขาาาาาาาา

      นี่ก็เดินหิ้วกล้องเรื่อยเปื่อยไปมา สู้อุตส่าห์ฝากอนาคตของกระเพาะอาหารไว้ที่งานนี้ สุดท้ายได้โยโย่เยลลี่ โปรโมชั่น 3 ซอง 50 บาท มากินประทังความหิว ระหว่างฝ่าการจราจรอันคับคั่ง มาหาอะไรทานที่ตลาดนัดรถไฟ เกษตร-นวมินทร์

      ออกจากเมืองทองธานี ฝ่าวิกฤติทางจราจรของถนนรามอินทรา มาถึงตลาดนัดรถไฟเกษตร-นวมินทร์ (ซึ่งต่อไปนี้จะขอเรียกว่าตลาดนะคะ ชื่อยาวเกินใจจะทานทนไหว) ประมาณช่วงแดดร่มลมตกพอดี

      หลายคนอาจจะได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของตลาดรถไฟมาบ้าง ที่แรกทำอยู่แถวจตุจักร ปรากฎว่าได้รับความนิยมเกินคาด กลายเป็นแหล่งรวม วัยรุ่น ฮิปสเตอร์ เด็กแนว รวมถึงครอบครัว จนกระทั่งย้ายมาเปิดที่ศรีนครินทร์ และขยายสาขามาเรื่อยๆ ตรงเกษตร-นวมินทร์ น่าจะเป็นสาขาที่ 3

      ขออนุญาตินอกเรื่องนิดนึง สมัยนี้ ตลาดนัดมีแทบจะทุกสี่แยก ทุกหัวถนน ส่งผลให้การจราจรติดขัดแบบหลีกเลี่ยงไม่ได้ ช่วงแรกน้องมองว่าตลาดนัดพวกนี้ มีสเน่ห์ น่าเดินเล่นกว่าห้างสรรพสินค้ามากๆ แต่พอช่วงหลังมีการขยายสาขาออกไปเรื่อยๆ กลายเป็นว่าแพทเทิร์นของทุกตหมือนกันหมด อาหารเหมือนกัน สินค้าเหมือนกัน ร้านเหล้าเหมือนกัน แทบประทับสำเนาถูกต้องได้ เลยแอบรู้สึกว่าค่อนข้างเบื่อๆเล็กน้อย

      แต่เอาเถอะค่ะ วันนี้สิ้นไร้ไม้ตอก อับจนหนทางในการหาอาหารประทังชีวิตจริงๆ

      วันนี้มีตากล้องเป็นคุณแฟนค่ะ เค้าค่อนข้างมีสไตล์การถ่ายรูปที่น้องเองไม่ค่อยเข้าใจ นี่คือตัวอย่างเมื่อน้องบอกว่า “บี๋ถ่ายรูปให้หน่อย”

      ไหนหน้า ???
      ไหนโฟกัส ???



      เอาเป็นว่าเราข้ามเรื่องตากล้องไปเลยดีกว่าค่ะ พูดแล้วสูนคัก…!!!

      หลังจากเดินหาร้านอาหาร มองหาร้านที่นั่งทานได้ ซึ่งก็มีหลากหลายเชียวค่ะ ไม่ว่าจะเป็น บะหมี่จอมพลัง ก๋วยเตี๋ยวเรือ อาหารแม็กซิกัน ส้มตำ ปลาเผา กุ้งถัง กำลังยืนดูๆว่าจะทานบะหมี่จอมพลัง เพราะนึกอะไรไม่ออก เงยหน้าขึ้นไป ป้ายนี้ค่ะ



     ถูกอกถูกใจกับตู้คอนเทนเนอร์สีเหลืองส้ม เป็นพิเศษ สังเกตได้จากสีรถ ที่เคยรีวิวไว้ 555+

     จัดการจูงมือคุณแฟนเดินขึ้นบันไดไปชั้น 2 บันไดชันมากกกกกกก  

     รู้สึกโชคดีที่เป็นร้านพิซซ่า ถ้าเป็นร้านเหล้าขาลงคงได้กลิ้งโชว์กันบ้าง
     ปรากฎว่าพอขึ้นไป เงียบกริ๊บ…
     ไม่มีลูกค้าเลย หันไปมองหน้าแฟน ด้วยสายตาที่แปลเป็นภาษาพูดได้ว่า “เอาไง ??? ถอยมั้ย”

     เป็นจังหวะเดียวกับที่เจ้าของร้านหันมาทักทายและเชื้อเชิญขึ้นร้าน ก็เลยตกลงปลงใจอย่างเสียไม่ได้



     หิวๆอย่างงี้ อย่ามัวลีลาเลยค่ะ เอาเมนูมาดูกันเลยดีกว่า ว่ามีอะไรทานบ้าง




     เมนูไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ แต่ก็แลดูน่าสนใจ ปกติน้องไม่ชอบพิซซ่าแป้งหนานุ่มอยู่แล้ว ชอบแป้งบางกรอบ เลยสอบถามเจ้าของร้าน ว่ามีอะไรแนะนำบ้าง

     ที่น่าสนใจคือ พิซซ่าแป้งอาบแดด เป็นแป้งพิซซ่า ที่ผสมถ่านญี่ปุ่น แป้งจะเป็นสีดำๆ เห็นว่าน่าสนใจ ก็เลยสั่งมา 1 ถาด แต่แฟนไม่กล้าทาน ก็เลยสั่งแป้งขาวมาอีก 1 ถาด พร้อมกับสั่งสลัดผักมาแก้เลี่ยนแป้ง เจ้าของร้านแนะนำ เฟรนซ์ฟรายเบคอนชีส ที่ไม่มีในเมนู น้องไม่ชอบขัดศรัทธาใคร ก็เลยจัดไปอีก 1 จาน

     ระหว่างนั่งรออาหาร คำนวนแคลลอรี่เพลินๆ แล้วก็สรุปเอาได้ว่า วิ่งซัก 20 กิโลคงเบิร์นออกหมด T^T

     น้องว่าถ้าใจรักจะกิน มันจะไม่ฟินถ้ามานั่งนับแคล ว่าแล้วก็ลืมๆเรื่องนี้ไปดีกว่า

     มาดูบรรยากาศภายในร้านกันดีกว่าค่ะ ค่อนข้างสนใจเตาอบพิซซ่า เพราว่าไม่เคยเห็น ขออนุญาติเค้าถ่ายรูปมาด้วย เจ้าของร้านก็อัธยาศัยดี๊ดี เชื้อเชิญถ่ายตามสะดวกเลยค่ะ เรามาดูภาพบรรยากาศภายในร้านระหว่างรออาหารกันดีกว่าเนาะ



      ร้านค่อนข้างแคบ มีโต๊ะตัวใหญ่ที่เรานั่งอยู่ตัวเดียว แล้วที่เหลือจะเป็นบาร์นั่งหันหน้าออกไปทางตลาด ตอนแรกที่น้องเข้ามาไม่มีคนเลย พอน้องสั่งอาหารเสร็จปั๊ป คนเต็มร้านจนวุ่นวายไปหมดเลยค่ะ คุณขาาาาาา




      อันนี้เป็นในส่วนของบาร์ เหมาะจะมานั่งหนุงหนิงกัน และสั่งอาหารไม่เยอะ แบบพิซซ่าถาดนึงผลัดกันป้อนไรงี้ (ขออนุญาติน้องผู้ชายรูปหล่อในรูปที่หันมาพอดีด้วยค่า)



      มองลงไปจากบาร์ วิวก็จะเป็นประมาณนี้ เอาจริงๆ Signature อีกอย่างนึงของตลาดรถไฟ ก็คือเต๊นท์หลายสีเนี่ยแหละค่ะ ไม่แน่ใจว่าเค้าตั้งใจรึเปล่า แต่น้องมองว่าเวลาถ่ายรูปจากมุมสูงมันออกมาสวยดี และเห็นปั๊ปรู้เลยว่าตลาดรถไฟ สาขาใดสาขาหนึ่ง



      เตาพิซซ่ากับคนทำพิซซ่าค่ะ เจ้าของร้านเล่าว่า พิซซ่าแต่ละถาด ต้องใช้เวลาประมาณ 15 นาที และต้องอบทีละถาดเท่านั้น เพราะว่าถ้าอบหลายๆถาดพร้อมกัน มันจะสุกไม่เท่ากัน เอาจริงๆน้องค่อนข้างสนใจเตาอบพิซซ่า คิดว่าหน้าตามันน่ารักดี แต่คิดว่าหลักการทำงาน น่าจะประมาณไก่อบโอ่งของบ้านเราอะไรอย่างงี้แหละเนอะ



     อุปกรณ์การทานน่าเอ็นดูเชียวค่ะ เป็นเขียงอันเล็กๆ พร้องส้อมกับมีดพลาสติค แอบขัดใจ…!!! ส่วนตัวน้องเป็นคนไม่ชอบทานอาหารในอุปกรณ์พลาสติค จริงๆ ยังไงก็ต้องล้างเขียงอยู่แล้ว เพิ่มล้างมีดกับส้อมหน่อยนึงก็ดีน้าาา

     คือน้องค่อนข้างมีปัญหา เวลาทานอะไรต่อมือะไรเนี่ย ส้อมหรือช้อนพลาสติคมันมักจะไม่มีความแข็งแรงพอที่จะเจาะ ตัด หั่น จิ้มอาหารได้อย่างใจ บ่อยครั้งที่น้องเอาส้อมพลาสติค จิ้มอะไรซักอย่างแล้วมัน “แพร๊ด” ไม่แน่ใจว่าจะอธิบายยังไง แต่มันแพร๊ด คืออาการสูญเสียการควบคุมอาหารอย่างเต็มประสิทธิภาพ ทำให้ขาดอรรถรสในการกิน มันก็จะเสียอารมณ์ไง

     เยอะนะ…

     ใคร…???

     น้องไงจะใครล่ะ…!!!  

     เอาเถอะค่ะ ถือว่าฟังเสียงบ่นไว้พิจารณา แต่ถ้าจะปล่อยผ่านเราก็ไม่ว่ากัน




      Appitizer มาก่อนนนนนนนนนนน แน่นอนที่สุด ยังไม่อธิบายอะไร เพราะรูปนี้ไม่สวย แหะๆ มันเริ่มมืดแล้วค่ะ น้องเลยคลำหาโฟกัสไม่ค่อยเจอ เดี๋ยวไปอธิบายบรรยายสรรพคุณกันที่รูปที่แฟนน้องถ่ายดีกว่าเนาะ เดี๋ยวเสียชื่อร้านเค้า



     รูปก็ยังไม่ค่อยคมแต่นับว่ามุมได้ ภาพอาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะไม่คุ้นเคยกับการถ่ายรูปอาหารในที่มืดจริงๆค่ะ ใครมีเคล็ดลับ ฝากแนะนำทีนะคะ


     สลัดผักคือความดีงาม....ปกติน้องไม่ค่อยหวังอะไรมากกับสลัดผักในร้านตามตลาดต่างๆ ส่วนมากถ้าเราสั่งสลัดผัก เราจะได้กระหล่ำปลีซอย หอมหัวใหญ่ มะเขือเทศลูกใหญ่หั่นเป็นแว่นๆ รองด้วยผักกาดหอม และ ราดมายองเนส ทุกอย่างอุณภูมิตามมีตามเกิด น้ำสลัดอุ่นๆ เพราะขวดมายองเนสตั้งอยู่ข้างเตา

     เดี๋ยวแก…!!! แกจะไม่ต้องเจอสลัดผักแบบนั้นที่นี่ แกสบายใจได้

     “ผักไฮโดรโปนิก ล้างสะอาดแช่เย็นจัดจนกรุบกรอบเคียงด้วยมะเขือเทศเชอร์รี่สีแดงสดใหม่ ราดน้ำสลัดแบบญี่ปุ่นที่รสชาติจัดจ้านกว่าที่เคยทานมา”

     ลองชิมน้ำสลัดคิดเอาเองว่าน่าจะเป็นน้ำสลัดงาญี่ปุ่น เอามาปรุงเพิ่มโดยเติมบัลซามิกให้มีรสชาติจัดจ้าน เพื่อให้ตัดความเลี่ยนของพิซซ่า ซึ่งได้ผลเป็นอย่างดีเลยค่ะ เพราะอร่อยมาก

     เสียอย่างเดียว มันอร่อยจนหมดก่อนพิซซ่ามา…

     อ้าว ???



      ในส่วนของความดีงาม ของเฟรนซ์ฟรายและเบคอนทอดราสชีสนั้น....

       เฟรนซ์ฟรายเป็นเฟรนซ์ฟรายแท่งใหญ่ค่ะ โดยส่วนตัว ชอบแท่งเล็กๆ กรอบๆมากกว่า แต่อันนี้ก็อร่อยดี พระเองของจาน ขอมอบโลห์อย่างเป็นทางการให้กับ เบคอนและชีสค่าาาาาา

      “เบคอนทอดสุกจนกรอบหอมเตะจมูก ราดด้วยชีสสีเหลืองตัดกันกับสีแดงเข้มของเบคอนที่สุกจนแดงจัด พอเอาเข้าปากรับรู้ได้ทุกสัมผัสกรุบกรอบของเบคอน กับชีสที่เคลือบเพดานปากไว้ ทำให้ทุกอย่างมันนัวเข้ากันอย่างเมามันส์ เสิร์ฟกับทาทาร์ซอส”



      ชีสพอไหม ถามใจเธอดู ???


      
     ในส่วนของงานชีสเยิ้มๆ บีบซอสพริกเพิ่มหน่อย อร่อยลืมทางกลับบ้านเลยจ้าาาา



      และแล้วพิซซ่าก็มาถึง…

      แป้งอาบแดดและดูน่ากลัวเล็กๆ แป้งขาวแลดูบางกรอบนวลเนียนน่ากิน

      มุมแดงชายหนุ่มผู้รักทะเลแสงแดด ดุเดือดร้อนแรง ได้แก่…. “พิซซ่าแป้งอาบแดดหน้า ไส้กรอกและเบคอน คอน คอน คอน คอน”
      มุมน้ำเงินหนุ่มจากแดนอาทิตย์อุทัย และหลงไหลในปลาแซลมอน ได้แก่ … “พิซซ่าแป้งขาวหน้าแซลมอนรมควัน ควัน ควัน ควัน”



      *กรุณาทำเสียงเอคโค่ตามในใจเพื่ออรรถรสในการรับชม

        มาค่ะ แยกมุมชิมกันไปเลย….!!!

        คอมเมนต์สั้นๆ จากกรรมการ
        พิซซ่าแป้งขาวปลาแซลมอน : แป้งบางกรอบ หอมกลิ่นปลาแซลมอนทั่วทั้งแผ่น หน้าฉ่ำๆ เยิ้มๆ แซลมอนรมควันดีงาม ไม่ได้บางเฉียบ โดยรวมอร่อยดีค่ะ  
        พิซซ่าแป้งอาบแดดไส้กรอกเบคอน : แป้งไม่กรอบเท่าแป้งขาว แต่ความหอมเนียนนุ่ม ให้ไปเต็ม 10 ค่ะ มันมีกลิ่นหอมๆ บอกไม่ถูก เหมือนกลิ่นหอมถ่าน แป้งนุ่มกว่า แต่ไม่หนาจนเลี่ยน ซอสที่ทารสชาติจัดจ้าน ไส้กรอกและเบคอนเต็มปากเต็มคำ

        พิซซ่าแป้งอาบแดดเฉือนชนะไปด้วยคะแนน 10 ต่อ  8.5  

        กรรมการเทคะแนนให้ความหอมของแป้งอาบแดด ปริมาณความหนาแน่นของหน้า และความจัดจ้านของซอส ทำให้ผู้ชนะวันนี้ได้แก่ “พิซซ่าแป้งอาบแดด หน้าไส้กรอกเบคอน คอน คอน คอน คอน คอน”



         มาซูมงานแซลมอนกันใกล้ๆ ถามว่าอร่อยมั้ย ก็อร่อยเลอค่า ตามประสาพิซซ่าจริงๆแหละค่ะ แต่น้องอาจจะไปตื่นตาตื่นใจกับแป้งอาบแดดไง เลยเทคะแนนให้ทางฝั่งโน้น

         ปล.ที่พิซซ่าเค้าหอมกลิ่นแซลมอน และฉ่ำเยิ้ม เป็นเพราะเค้ารองด้วยปลาแซลมอนบดค่ะ ถืงว่าาาาา มันถึงได้หอมและฉ่ำขนาดนั้น


       ในส่วนของงานไส้กรอกและเบคอน ระหว่างนั่งพิมพ์ไปก็หิวไป

       ระหว่าเรานั่งทาน ลูกค้าก็ทยอยเข้ามาเรื่อยๆ ค่ะ ไม่ถึงกับเงียบแสงดงว่าร้านเค้าคงขายดีอยู่แล้วแหละเนอะ



ต่อในคอมเมนต์จ้ะ  ^^