คือเราอ่ะเป็นคนเงียบๆ แต่เป็นคนเงียบๆที่มีความรู้สึกมากที่สุด ตั้งแต่ม.ต้น เราเข้ามา ร.ร.ป.ท. เราเจอสังคมที่เปลี่ยนไปมากเราปลับตัวไม่ทันเครียดพออยู่วันหนึ่งเราร้องไห้ ที่ร.ร. เพื่อนเจอก็ปลอบตอนแรกๆพอต่อมาพวกมันก็พูดว่า "เดี๋ยวมันก็ร้องไห้" เวลาใครทำอะไรเรานิดหน่อยเราไม่ได้ร้องนะแต่พอพวกมันพูดเรื่อยๆเราก็ร้อง  มีผ.ญ.คนหนึ่งชอบพูดคำพูดคำนี้ทั้งๆที่เราไม่สนิทกัน พอเขาพูดเดี๋ยว "มันก็ร้องไห้"มันเจ็บจี๊ดในใจเจ็บมากจนจะร้องไม่ออกแล้ว คำนี้มันทำให้เราดูเป็นคนอ่อนแอเราเจ็บมาก ขึ้นม.ปลายมาคนนี้ก็มีเพื่อนกลุ่มใหม่ กลุ่ม 6 คน เราก็อยู่คนละกลุ่มกับมันนะแต่มีงานต้องเกี่ยวข้องกันบ่อยๆ มีคนนึงในกลุ่มเราพยายามสร้างพวกพยายามเข้าหาพวกมันเราก็เกี่ยวข้องด้วย พวกมันชอบพูดทำร้ายจิตใจเรา ทำไมพวกมันยังมีความสุข? ทำไมพวกมันยังไม่รับกรรม? ทำไมต้องเจอกันอีก ?
#ยังมีเรื่องราวอีกเยอะที่พวกมันทำกับเรา