เราบอกเล่าความรู้สึกที่กำลังเผชิญ ตอนแรกเรามีแฟนแล้วเราก็เลิกกันไป จนวันหนึ่งเราได้เจอกับผญ.คนนึงในคณะเราเจอกันที่ไรมันเป็นความรู้สึกที่ต้องยิ้มให้กันตลอดโดยไม่สนิทอะไรกันเลย ไม่เคยคุยไม่เคยพูดกัน แต่พอเจอมันเหมือนผญ.คนนี้ทำไมทำให้เราเขิล ทำไมทำให้เราอยากไปม.ทุกวัน วันนึงกำลังไปโรงอาหารตึก.วิศวะ ถึงแม้ร้านข้าวจะไกลแค่ไหนเราก็ต้องเดินไปซื้อเพราะมันผ่านโต๊ะที่เขานั่งกลับกลุ่มเพื่อน แต่เราไม่เจอเขา ความบังเอิญทำให้เราหันไปเจอเขาแล้วธอคนนั้นก็หันมายิ้มให้กัน มันเป็นเเค่เสี้ยววินาทีเดียวที่ทำให้ยิ้มได้ทั้งวัน หัวใจมันสั่น พอเรากินข้าวเสร็จเราก็เข้าห้อง แต่เพื่อนบอกว่าอยากไปเข้าห้องน้ำเลยพาไป เราเจอผญ.นั้นนั่งอยู่กับเพื่อนของเธอใต้ตึก ความรู้สึกกลับมาอีกครั้ง เรายิ้มเราเขิลจนเราสะดุด เพื่อนคนที่ปวดฉี่ก็ถามว่า เหน่ะมีไรป่าวปกติกูชวนไม่อยากจะเดิน เราหันไปบอกว่า ปะปะป่าววว.. พอเราเดินกลับเราก็เจอกัน วันนั้นเรายิ้มทั้งคาบเลยนะไม่เป็นอันจะเรียน เราเลยตัดสินใจทักเพื่อนของเธอไปว่า "ขอไลน์เพื่อนแกหน่อยสิ" เพื่อนเธอก็ให้มา แล้วเราก็คุยกัน คุยไปยิ้มไปจากที่เขิลอยู่แล้วก็ยิ่งคูณไปอีกร้อยเท่า5555555 เรารู้สึกดีเลยแหละที่ได้คุยกับเธอคนนั้น เราคุยกันทุกวัน มีอยู่วันนึงเรากลัว กลัวว่าเราจะทำแบบแฟนเก่าเราที่เพิ่งเลิกไป เรากลัวไปหมด(เหมือนเราขี้กลัวไปหมด) เราเลยบอกเธอคนนั้นว่าเลิกคุยกันไหม เราเบื่อเธอด้วย แต่มันก็สายไปแล้วเพราะเธอคนนั้นพิมมาบอกว่าเราก็รู้สึกดีไปแล้ว ตอนนั้นเราอึดอัดมากไม่รู้จะทำไม กลัวการเริ่มต้นใหม่ไปสะทุกอย่าง แล้วเธอก็ส่งเพลงมาให้ชื่อว่าเพลง ปล่อยมือ-ฟาร์ม ปณิธาน กับเพลง ถ้าเธอไม่รู้สึก-STAMP เราฟังแล้วเราก็ร้องไห้ กลับมาคิดว่าเราเป็นคนไปขอไลน์เธอนะ แต่ทำไมกลับทำเธอแบบนี้ ต่างคนต่างรู้สึก ทำไมไม่ลองเปิดใจเอาความกลัวออกมา เราหายไปไม่ตอบเธอ ตอบเธอข้ามวัน ไม่สนใจเธอ แต่เราก็อยู่ไม่ได้ เรากลับไปคุยกับเธอทักเธอไป ไปบอกว่าขอโทษ เราคอลหาเธอทั้งวัน จนความรู้สึกกลับมาอีกครั้งเปิดใจอีกครั้งเอาความกลัวออกไป เราคุยกันได้เจอกันจนเราไปขอเธอเป็นแฟน เธอตอบตกลงในวันที่ 3 มีนาคม เราพัฒนาไปเรื่อยๆดูแลซึ่งกันและกัน วันเกิดเราเธอก็ทำเซอไพร์ให้มันมีความสุขมากเลยนะคืนนั้น ไม่เคยมีใครทำให้เราเลย เรานึกก่อนนอนว่า ถ้าวันเกิดเธอเราจะทำให้เธอ อยากให้เธอมีความสุขแบบที่เรามี เราคบกันไปเรื่อยๆแบบที่คนอื่นทำกัน ใครป่วยก็ดูแลกันไม่เคยทิ้งกันไป ใครหิวก็จะลงไปซื้อให้ เรารู้ว่าเธอชอบอะไรไม่ชอบอะไร ใครไปเรียนเช้าก็ต้องลงไปส่งแม้จะง่วงแค่ไหนก็ตาม จะหิวตอนกลางดึกก็ต้องมาต้มมาม่าให้กิน มันเหมือนคนเป็นแฟนทั่วไปแต่สำหรับเราไม่นะ เพราะไม่เคยมาอยู่กับแฟนไม่เคยโดนทำอะไรที่พิเศษๆให้ มันรักมากๆไปแล้ว พอมาถึงวันนี้ วันที่เกิดอาการเบื่อ ใช่..ความรู้สึกมันเหมือนกำลังจะพังทลายลงมาเลย เธอเบื่อเรา ก่อนหน้านี้เธอเคยบอกเราว่าถ้าเบื่อให้ปล่อยเราไว้เดี๋ยวเราก็หายเองแต่ตอนนั้นเราอยู่ด้วยกันไงเรายังพูดยังคุยกันได้จนหาย แต่เราไม่คิดว่าครั้งนี้ที่เธอเบื่อมันหนักมากจนเราไม่ได้คุยกัน เรากระวนกระวายมาก เหมือนเธอกำลังซับซนอะไรบางอย่าง ความรู้สึกง่ายๆเหมือนกำลังโดนบอกเลิก เพราะ ตอนนี้เราอยู่คนละที่และกำลังปิดเทอม เราพยายามปล่อยเธอไว้เผื่อเธอจะหายเอง เราไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรทำไมถึงไม่บอก  จนวันนี้ที่เราคุยกันแต่มันก็ยังไม่เหมือนเดิม เพราะเธอยังไม่หายดี เราอยากบอกเธอนะเผื่อเธอจะเข้ามาอ่าน ตั้งแต่วันแรกวันที่เรายังไม่รู้จักและเรายิ้มให้กันจนเราพัฒนามาจนวันนี้ผ่านเรื่องราวมากมายเลยนะ ความรู้สึกยังเหมือนเดิม ไม่เคยที่จะลดลงเลยนะ ของขวัญที่อยากให้เซอไพร์ที่อยากทำให้ อยากให้รู้สึกมีความสุขแบบที่เธอทำให้เราบ้างยังอยากมอบมันให้อยู่นะ ยังอยากเป็นคนดูแลอยู่ ยังอยากวิ่งลงไปซื้อก๋วยเตี๊ยวป็อกๆ เส้นเล็กไม่ใส่ผักพิเศษให้กินทุกวัน ยังอยากทำอะไรหลายๆอย่างให้มันเหมือนว่าเรายังให้ไม่หมด ตอนนี้เพลงที่เธอเคยให้ ปล่อยมือ-ฟาร์ม ปณิธาน กับเพลง ถ้าเธอไม่รู้สึก-STAMP  มันกลับมาอีกครั้งเราเข้าใจความรู้สึกเธอเลยนะเหมือนเราโดนเวรกรรมเลย ตอนนั้นเธอเข้าหาเราแต่เราวิ่งหนี แต่ตอนนี้เราวิ่งเข้าหาเธอแต่เธอผลักเราให้ล้มลงตอนนี้เรารอว่าเธอจะอยู่ได้ไหมเธอจะกลับมาไหม ขอให้เธออ่านถ้าเธออ่านเรายังรู้สึกอยู่นะ เราไม่เคยจะไม่รู้สึกเลยอ่านเสร็จก็โทรมาได้นะ คิดถึงกันบ้างเด้อวันที่14นี้เปิดซัมเมอเราคงได้เจอกันนะ ถ้ามาเจอกันไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ไม่รู้เราอาจไม่เจอกันแล้วก็ได้
สักวันเราคงได้พบกันนะ
.
.
.
ปล.แกยังเป็นคนที่ทำให้เรายิ้มอยู่นะ
ที่เรามาเขียนโพสนี้เราไม่รู้จะระบายความในใจให้ใครฟัง เราอึดอัดจะว่าเราเพ้อเจ้อก็แล้วแต่