สวัสดีค่ะทุกคนในพันทิป ปกติจะตั้งกระทู้ถามเกี่ยวกับเรื่องพระเครื่อง วันนี้เปลี่ยนสายมาโพสต์เรื่องเล่า เหตุเกิดเมื่อตอนประมาณสามทุ่มของวันนี้ค่ะ (10/6/59) ณ โรงพยาบาลรัฐประจำอำเภอ ของจังหวัดชลบุรี ตามหัวข้อกระทู้เลยนะคะ แล้วจะพยายามเล่าเรื่องอย่างเป็นกลางมากที่สุด แล้วที่เอามาโพสต์เล่าในพันทิปก็ไม่ได้อยากให้อีกฝั่งเสียหายเลยนะคะ แค่อยากเล่าเพื่อเตือนไว้เป็นอุทาหรณ์ว่าบางทีเรื่องทะเลาะนี่เกิดขึ้นได้ตลอดเวลา  เรื่องสืบเนื่องมาจากว่าคุณแม่ได้เข้าโรงพยาบาลเนื่องจากแผลติดเชื้อ แล้ววันที่เข้านั้น ผู้ป่วยในหอ ญ เต็มหมดส่งผลให้เตียงเต็ม ห้องพิเศษเองก็เต็ม  คุณแม่เลยต้องมานอนที่เตียงเสริม ซึ่งอยู่บริเวณด้านนอกตรงบริเวณระเบียงด้านนอก ซึ่งจัดไว้เป็นโซนของเตียงเสริมหมด คุณแม่นอนที่ โรงพยาบาลมาได้สามวันแล้วค่ะ
        เราก็ถามแม่ว่า "ขอพี่พยาบาลนอนข้างในไม่ได้เลยเหรอ อยู่ตรงนี้ยุงก็กัด คนก็เยอะนะแม่"
        แม่ก็บอกว่า "ไม่เป็นไรหรอกอยู่ข้างนอกอากาศถ่ายเทดี แล้วปกติช่วงเวลานี้ไม่มีคนมายุงวุ่นวายแถวนี้หรอก"
        เราก็เห็นบรรยากาศโดยรวมก็จริงเหมือนที่แม่พูด แต่ทว่า พอสักพัก ญาติของผู้ป่วยซึ่งได้นอนอยู่ห้องรวมก็ออกมาคุยกันตรงที่ ที่แม่นอนอยู่ เป็นผู้ชายรุ่นประมาณลุงแล้วสองคน ก็พูดเรื่องหมอ และพยาบาลที่นี่ไม่ค่อยได้ใส่ใจ ทำอะไรก็ช้าไปหมด เราก็สังเกตว่าแม่เราก็กำลังจะเคลิ้มๆหลับ แต่ก็สะดุ้งตื่นเพราะเสียงญาติผู้ป่วยรายนี้คุยกันอยู่ข้างแม่   คุยกันประมาณเกือบชั่วโมง แล้วแม่เราก็บอกว่าแม่ "อยากกลับบ้านแล้วอยู่ตรงนี้นอนไม่หลับเลย"  เราก็มองซ้ายมองขวาหาพยาบาลแล้วสอบถามเรื่องขอย้ายเข้าไปนอนข้างในห้องได้ไหม? พยาบาลตอบกลับมาว่า "เต็มหมด" ตอบอย่างสั้นๆ แล้วก็เดินจากไป
        เราก็บ่นๆว่า "ตายแล้วเสียงดังขนาดนี้แม่จะหลับได้ไงเนี่ย" เราก็บ่นเสียงเบาๆ เหมือนลุงๆ จะได้ยินรึเปล่าไม่รู้นะคะ ก็หันมามองเรา แล้วก็แยกย้ายกลับเข้าไปในห้องผู้ป่วยต่อ แต่ลุงแกก็จะเดินออกมาป่วยเปี้ยนอยู่ใกล้ๆเตียง พร้อมกับมองเราแปลกๆ หลายครั้งมาก เราก็พยายามไม่ได้คิดอะไร แต่จริงๆก็เริ่มหงุดหงิดแล้วล่ะ ว่าจะมองทำไม    สักพักญาติของผู้ป่วยที่มานั่งคุยข้างๆ มีคนมาเพิ่มอีก เป็นผู้หญิงอีกสองคน ซื้อกับข้าวเข้ามานั่งกินกัน เที่ยวนี้เสียงดังหนักเข้าไปอีก แม่เราก็เริ่มทำท่าอยากจะกลับบ้านเต็มที่แล้ว เราก็ไม่รู้จะทำยังไง ก็บอกกับแม่ว่า "ใจเย็นๆก่อนแม่ เดี๋ยวหนูลองไปคุยกับพวกเขาก่อน เขาน่าจะยอมลดเสียงให้"  
        เราก็ลุกขึ้นบอกกับคุณป้าผู้หญิงว่า "ขอโทษนะคะ คือแม่หนูกำลังจะหลับแล้วค่ะ รบกวนช่วยลดเสียงลงนิดนึงได้มั้ยคะ?" แล้วก็ส่งยิ้มไปแบบ อ้อนวอนหน่อยนะคะ อารมณ์ประมาณนั้น ปรากฏว่าเรื่องราวไม่ได้เป็นอย่างงั้นค่ะ จากตอนแรกที่คิดว่าเขาจะยอมลดเสียงให้ ปรากฏว่าเขาสวนขึ้นมาทันควันเลยค่ะ ว่า "นี่เสียงดังตรงไหนคะ?น้อง แค่มานั่งกินข้าวเนี่ย"
        เราก็คิดในใจว่าถ้าเสียงไม่ดังจะเตือนทำไม แต่ก็ตอบไปว่า "แค่เตือนเฉยๆค่ะ ว่าลดเสียงนิดนึง"  
        ป้าแกก็บอกมาอีกว่า "เสียงดังตรงไหนว่ะ กูคุยกับพ่อกูอยู่เนี่ย" พออีกฝั่งเริ่มขึ้นขึ้นกู พร้อมกับไม่ยอมรับผิด เราก็เริ่มเดือดแล้ว แต่ก็พยายามคุมสติ "ถ้าพี่เสียงไม่ดังหนูจะบอกทำไมอ่าค่ะพี่ ที่นี่โรงพยาบาลนะคะคุณพี่"   พื้นที่จากที่ป้าเขานั่งอยู่ ห่างจากที่แม่เราประมาณสามเมตร แต่เราได้ยินเสียงดังชัดเจนทุกอย่าง แล้วป้าเขามาเถียงว่าตัวป้าเสียงไม่ดัง ป
       ป้าแกบอกอีกว่า "จะนอนก็นอนไป หันไปเลยไป กูไม่อยากมีเรื่อง ดูปากกูนะ กูอารมณ์ไม่ดี อีนี่ปัญญาอ่อนรึเปล่าว่ะ?" แล้วป้าแกก็กินข้าวต่อไป พร้อมพูดคุยเสียงดังเท่าเดิม พอได้ยินที่ป้าแกพูดเราก็แบบเรื่องนี้ต้องไม่จบแน่ ถ้าเรายอมถูกด่าทั้งๆที่เราไม่ได้ผิดอะไรจะทำยังไงดี เราก็คิดขึ้นได้ว่า เออเราใช้มือถืออัดคลิปดีกว่า ทั้งๆที่มือถือเราก็รุ่นเก่า(galaxy y)แบบไม่ค่อยเห็นอะไรเลยนะคะ แต่ยกมือถือขึ้นมา ก็หวังว่าทางป้าเขาจะยอมลดเสียงแล้วก็ยอมๆบ้าง ปรากฏว่าป้าแกก็ไม่ได้ยอมค่ะ  ก็อัดไปทั้งๆที่มันเบลอเนี่ยแหละค่ะ (แล้วก็ได้ยินแต่เสียงตัวเองด้วย มือก็สั่นไปหมด จริงๆก็กลัวนะคะ เพราะว่าเขามีพวก แต่เราอยู่กับแม่แค่สองคน )
       ก็ที่พูดต่อจากนี้นะคะเนื่องจากไม่ค่อยได้ยินเสียง ญาติฝั่งป้าเขาก็เริ่มเข้ามาถามค่ะ เพราะเห็นว่าเริ่มทำเลาะกันแล้ว  ป้าแกก็เล่าในแบบของป้าแกนะคะว่า คือไม่ได้เสียงดังเลยเนึ่ยคุยกับพ่ออยู่ แล้วก็หันมาบอกว่า ถ้าต้องการความสะดวกสบายก็ไปเลยไปห้องพิเศษ  พอป้าพูดจบปุ๊บก็ไม่ได้อยากบอกนะคะว่าห้องมันเต็มแล้ว แต่กลับมองอีกมุมนึงมากกว่า ว่าที่นี่มันโรงพยาบาลรึเปล่า เสียงควรจะเบาหรือเปล่า ไม่จำเป็นที่จะต้องอยู่ห้องไหน ควรมีความเกรงใจกันนะ เราก็เลยบอกไปว่า "ตรงนี้ก็เตียงผู้ป่วยค่ะ"     ป้าแกก็บอกว่า "ก็เข้าใจไง แต่ก็ต้องเข้าใจด้วยว่าตรงนี้มันเป็นส่วนรวมน้อง" แหม่ะพูดน้องเลยนะ ก่อนถ่ายยังกูใส่อยู่เลย แต่คืออย่างที่เห็นลางๆในคลิปอ่าค่ะ ว่าตรงส่วนที่พวกป้าแกนั่งมันยังเป็นส่วนของเตียงผู้ป่วยอยู่เลย แล้วมันจะรวมยังไง อีกอย่าง โต๊ะสำหรับกินข้าว มันมีนะคะ แค่ต้องเดินไปอีกนิดนึงถัดจากโซนตรงนี้เท่านั้น แต่ะพวกป้าแกเลือกที่จะนั่งตรงนี้  เราก็บอกไปว่า"คือมันไม่ใช่ส่วนรวมแล้วค่ะ คือตรงนั้นอาจใช่ แต่ตอนนี้พวกพี่เสียงดังไงคะ?"   ป้าแกก็บอกว่า "แล้วยังไงอ่ะ? ก็คนเขาคุยกัน"  พอป้าบอกงี้ คิดในใจว่าจะไม่ยอมรับผิดเลยใช่มั้ย แค่ลดเสียงเรื่องก็จบป่ะ  "แต่ช่วยลดเสียงไงคะ ตอนแรกก็เตือนดีๆไงคะ ไม่ได้พูดหยาบคายเลยค่ะ" คือไม่ว่าป้าแกจะด่าหยาบๆมาในตอนแรกนี่ก็ไม่ได้ตอบโต้ด้วยถ้อยคำรุนแรงเลยนะ ในใจก็อยากให้เรื่องมันจบ  แล้วป้าก็หันไปพูดกับญาติว่า แค่คุยกับพ่อตรงนี้ไม่ได้ตะโกนเลย คือป้าจะไม่รู้ตัวให้ได้เลยใช่มั้ยว่าไม่ตะโกนของป้าอ่ะ คือเขาได้ยินกันหมด เสียงดังตรงไหน เราก็โอ๊ยเมื่อไหร่จะหยุดนะ  เราก็เลยสวนขึ้นมาว่า ถ้าพี่เสียงไม่ดัง หนูจะเตือนทำไมคะ? แล้วป้าเขาก็บ่นงืมงำ ด่าเราอีกนะคะ ว่า "ประสาทเปล่าว่ะ กูแค่คุยกัน อีเด็ก....( อะไรสักอย่างค่ะ ได้ยินไม่ชัด)" ป้าไม่หยุด เราก็ไม่หยุดค่ะ ป้าก็ตะโกนถามมาอีกว่า"จะอัดคลิปหาพ่อเหรอ?" เราก็เออค่ะ หาพ่อค่ะ แล้วมือก็เผลอกดหยุดไป ป้าแกก็งืมงำด่าเราต่อไป  แล้วก็บอกว่า "จะอัดคลิปไปฟ้องใคร โคตรกูก็เป็นตำรวจ เอาไปฟ้องเลยไป เอาไป" เราก็เอ้อโว้ยเบ่งจังเลย "เหรอคะ? ใครถามเหรอคะ"    ป้าแกก็บอกว่า"โอ๊ยกูอยากลากอีนี่มาตบ"  เราก็เออไหนๆก็ไหนๆแล้ว มาเลยค่ะมา "ป้าแกก็งืมงำด่าต่อไป"
  
เราก็เออท่าทางป้านี่จะไม่หยุดแล้วก็เดินไปตามพยาบาลมาคุย เดินไปเปิดกระจกเรียกเลยค่ะ ว่า พี่คะกลุ่มตรงนี้เขาเสียงดังค่ะ คือแม่หนูจะนอนค่ะ พี่ช่วยพูดได้มั้ยคะ? คำตอบที่เจ็บที่สุดคือก็จากนางพยาบาลเนี่ยแหละค่ะ "คือไหนอ่าคะ" แล้วก็ทำหน้าตาไม่สนใจ แต่เราไม่ยอมแพ้ค่ะ ก็ยังยืนต่อไป พยาบาลบอกว่าไหนล่ะ ไม่ได้ยินเสียงเลย คือคิดออกไหมคะว่าที่พยาบาลอยู่มันเป็นห้องกระจกปิดหมดเลยค่ะ ซึ่งอยู่ห่างที่เกิดเหตุพอสมควร แล้วจะได้ยินได้ยังไงคะ คือแบบต้องรอให้ตบกันเลยไหมคะ? ถึงจะได้ยิน << อันนี้คิดในใจนะคะ พยาบาลเดินออกมาดูแล้วก็ทำท่าเกร็งๆเวลาเจอป้าพยาบาลก็บอกว่า ไหนล่ะไม่เห็นดังเลย เอ้าก็เพิ่งมาหยุดตอนเดินไปตามไงคะ พยาบาลก็บอกกับเราว่าเดี๋ยวเขากินข้าวเสร็จเขาก็ไปแล้ว  เราก็แบบโอ้วว จะร้องไห้แล้ว ป้านี่ก็ยิ้มมาเลยจ้า แล้วก็บอกว่า เอออีนี่มันปัญญาอ่อนจิตปกติรึเปล่าว่ะ คนเค้านั่งกินข้าวเงียบๆ แม่เราก็บอกกับพยาบาลคนนั้นว่า ขอออกก่อนได้มั้ย พยาบาลก็บอกว่าไม่ได้ ต้องรอให้ครบจำนวนยาที่ต้องให้ก่อน แล้วก็บอกอีกว่าเดี๋ยวกินข้าวเสร็จก็ไปแล้ว พอพยาบาลเดินไปปุ๊บ สีหน้าป้านี่มีชัยชนะมาเลย  แล้วป้าก็มองเรา จ้องเราแบบนานมาก เราก็แบบเออจะจ้องกลับไป แม่เราก็พูดขึ้นมาว่าจะพอได้รึยัง? ป้าก็กับแม่เราว่า ก็ดูลูกป้าสิ คือนี่กินข้าวอยู่ลูกก็มาว่ากู แม่เราก็บอกว่า "ก็เธอเสียงดังจริงๆ"
         ป้าคนนั้นก็บอกว่า "เสียงดังตรงไหน ป้าแกก็ตะโกนหนักกว่าเดิมเลยจ้า เพราะพยาบาลไม่ได้เข้ามาห้ามปราม ก็ตะโกนว่า กูแค่คุย ลุกก็มาแหกปากว่ากู อย่างพวกอ่ะ อยู่ส่วนรวมกีบใครเขาไม่ได้หรอก แค่นี้ทำเป็นรับไม่ได้ นี่มันสาธารณะเว้ย จำไว้เลยนะ !!!"    แม่เราก็พูดสั้นเลยๆ ว่าผิดไม่ผิดรู้อยู่แก่ใจ ลองถามพ่อเธอดูสิ ว่าเธอเสียงดังรึเปล่า? พ่อของป้าคนนั้นก็บอกว่าให้ป้าคนนั้นหยุด แล้วญาติเสื้อขาวก็มาลากไป แต่ก่อนไป ป้าแกก็โหวกเหวกอีกอ่ะค่ะ ว่า พวกอยากผู้ดีนัก ไปอยู่ห้องพิเศษโน่น ไปอยู่รวมกับใครเขาไม่ได้หรอก อี อีปัญญาอ่อน .... แล้วป้าก็เดินจากไป แม่เราก็บอกว่าปล่อยมันไปเหอะ อโหสิกรรมซะลุก เราก็ได้แม่.... แล้วก็เอามาโพสต์ในนี้เพื่อเป็นอุทาหรณ์ ก็อยากจะเตือนนะคะ ว่าบางทีการตักเตือนอะไรเราอาจจะต้องดูผู้ฟังด้วย นี่ก็เกือบจะมีเรื่องไปแล้ว น่ากลัวมากจริงๆ .... เฮ้ออออ