ภาคต่อจากกระทู้นี้นะคะ http://ppantip.com/topic/33745372
วันนั้นที่โดนแฟนทิ้งเราเสียใจมากร้องไห้ วิ่งตาม ทำเรื่องโง่ๆหลายอย่างที่คิดว่าดีที่สุดตอนนั้น
ในใจได้แต่คิดว่าเค้าทิ้งคนสวยๆแบบเราไปได้อย่างไร

แฟนเราบอกกับเราว่า เค้าอายเพื่อนรวมงานที่จะมีแฟนเป็นเรา ทั้งอ้วนทั้งดำ แต่งตัวก็แย่ ไม่รู้ตัวเองบ้างหรอ
ในใจตอนนั้นไม่คิดว่าแฟนจะพูดกับเราได้ถึงขนาดนั้นคิดว่าต้องมีคนยุแน่ๆ โดยเฉพาะเพื่อนร่วมงาน


เราก็ยังตามแฟนตลอดเรียกว่ายังไม่ยอมรับการโดนทิ้งในครั้งนั้น จนกระทั่งหลังจากการเจอภาพแฟนใหม่ของเค้าซึ่งทำให้เราเสียใจที่สุดในชีวิต
จนมีโอกาสได้พูดคุยกับแฟนเก่า(วันนี้เค้าอาจจะลืมไปแล้วว่าเคยพูด)เค้าพูดกับเราว่า "คุณปล่อยผมไปเถอะ การที่ผมชอบคุณคนเดียวมันไม่ได้เชิดชูผมได้หนักหรอก คุณคิดว่าการมีแฟนแบบคุณผมน่าชื่นชมหรือส่งเสริมผมตรงไหน????" ยิ่งผมเห็นแฟนคนอื่นเค้า ขาว ผอม หุ่นดี ผมยิ่งน้อยใจตัวเอง ตอนนั้นยอมรับว่าน้ำตาไหลพราก คอตก แบบสะเทือนใจสุดๆไม่คิดว่าคนที่เคยรักกันจะพูดได้ถึงขนาดนั้น ร้องไห้ กับเพื่อนจนเพื่อนเริ่มเบื่อหน่าย
จนกระทั่งคิดว่า จริงสิเราอ้วนเค้าถึงทิ้งเราไป จนกระทั่งมีเพื่อนคนนี่ง ได้มาพูดกับเราว่า ความน่ารักของคนไม่เหมือนกันหรอกนะก้อย อย่างเรา เราก็มองว่าเพื่อนเราน่ารักเสมอ ถ้าเทียบกับคนอื่น ก้อยอย่าวิ่งตามสิ่งที่ไม่มีเส้นชัยเลย เพราะถ้าเราวิ่งตามคนอื่นเราจะไม่สามารถคาดการณ์อะไรได้เลย เราควรอยู่กับตัวเอง ก้อยอยากทำอะไรก็ทำ อยากดูหนังอ่านหนังสือ หรืออะไรก็ได้ที่ก้อยอยากทำ อย่าไปให้ความสำคัญกับสิ่งที่ไม่เห็นความสำคัญของเรา จากนั้นยอมรับว่าเราก็ไม่ได้สนใจกับคำปลอบของเพื่อนคนนี้เท่าไหร่ จนคิดว่าต้องลดความอ้วนเพื่อแย่งชิงบางอย่างกลับมาก็มีโอกาสเข้าแข่งขันลดน้ำหนัก

ซึ่งก็ทำได้ถึง 10 กว่ากิโลกรัม เราผอมลง แต่เค้าก็ไม่กลับมา เราก็ยังตามราวีแฟนใหม่เค้าจนทะเลาะเป็นเรื่องราวบานปลาย ในเวลาต่อมา จนเค้าถึงกับพูดกับเราว่า "การที่ผมเลิกกับคุณผมไม่เคยรู้สึกเสียดายสักนิดไม่ใช่เวลาที่คบนะแต่เป็นการเลิกเพราะผมไม่ต้องอายเพื่อนร่วมงานไม่ต้องปกปิดว่าผมมีแฟนอ้วนแบบคุณ แฟนที่ดี ควรจะต้องส่งเสริมให้แฟนดูดียิ่งขึ้นแต่คุณไม่ใช่" เราก็ร้องไห้ ตอนนั้นในใจคิดว่าเราแย่ขนาดนั้นเลยหรอ จนพี่ผู้ชายที่ร่วมงานกันเดินเข้ามาปลอบ ก้อย ความน่ารักของแต่ละคนไม่เหมือนกันแต่เราไม่มีสิทธิ์บังคับให้เค้ามารักมาชื่นชมเราได้ จริงอยู่ก้อยอ้วน ก้อยดำ แต่ก้อยปรับปรุงตัวเองได้ เช่นการแต่งกายที่ดีไม่ใช่การให้เกียรติสถานที่หรอกนะมันเป็นการให้เกียรติตัวเอง เพราะสถานที่ประจานคนไม่ได้ เราต่างหากที่ประจานตัวเอง ตอนนั้นเรารู้สึกสะอึกไปเพราะเราแต่งกายได้ยอดแย่มาก ใส่เสื้อผ้ามาทำงานไม่คิดเลยว่าจะดูดีหรือไม่เพราะไม่คิดจะแต่งสวยมาไซค์งานด้วยความเป็นวิศวกรหน้างาน แป้งไม่ทาครีมกันแดดไม่ทา

จนกระทั่งเราก็ว่างพยายามทำใจต้องการสวยเพื่อเอาชนะแฟนใหม่จึงทำให้เราเริ่มดูแลตัวเองมากขึ้นจนลืมสิ่งที่อยากจะเอาชนะไปกับความเพลิดเพลินของสิ่งที่แปลกใหม่แต่ตอนนั้นเสื้อผ้าของคนอ้วนแบบเราก็ยังไม่มีมากมายนัก เสื้อผ้าก็อาจจะยังไม่สวยงามเท่าไรหนัก

เราก็เริ่มดูแลตัวเองมาเรื่อยๆ จากวันนั้นถึงวันนี้ 5ปี ที่เราก้าวออกมาอยู่กับตัวเองอยู่กับสิ่งที่พ่อแม่ให้มาอยู่กับความอ้วนอยู่กับความดำภาพที่ทุกคนจะได้เห็นอาจจะไม่ได้สวยปานนางฟ้าแต่ก้อยว่าก้อยพอใจกับสิ่งที่ก้อยได้ในวันนี้



จริงอยู่หลายคนในห้องนี้มักจะรีวิวการลดน้ำหนัก จริงอยู่ที่การผอมคือการมีสุขภาพดี แต่มันไม่ได้การันตีว่าคุณจะสวยและจะได้ในสิ่งที่ต้องการ
จริงอยู่ที่ความอ้วนดำมันมักเป็นภาพที่ติดลบ แต่ความขาว ความผอม ไม่ได้แปลว่าบวกเสมอไป
เรามีสิ่งไหนเราควรใช้สิ่งนั้นให้เกิดผลดีกับเรามากที่สุด การแต่งกายที่เหมาะสมกับโอกาสมักทำให้เราได้รับโอกาส การที่เราแต่งกายดีถูกกาละเทศะให้เกียรติตัวเองเราย่อมมีเกียรติ การที่เราแต่งหน้านั่นคือการให้เกียรติผู้คนที่เราพบปะ ความน่ามองของทุกคนไม่ได้อยู่ที่องค์ประกอบของรูปร่างเพียงอย่างเดียว สูงต่ำดำขาวสวยไม่สวย เรามีเกียรติเท่าๆกัน เราไม่ควรวิ่งตามสิ่งที่ไม่ทราบว่าเส้นชัยของมันอยู่ที่ไหน เราอ้วนได้เราก็สวยได้ อย่าได้แคร์ เพราะเวลาที่เราจะสวยบนโลกนี้น้อยลงทุกวัน จากวันนั้นจนถึงวันนี้ทำให้ก้อยได้รู้ว่าเราเอาเวลาที่เราควรจะรักตัวเองชื่นชมกับสิ่งที่มีไปทุ่มเทให้กับคนอื่นเราวิ่งตามผู้ชาย 1 วัน เราจะพลาดการพัฒนาศักยภาพตัวเองไป 1 วัน เวลาที่เราเสียไปนั้นมันไม่เกิดประโยชน์กับเราเลย ถ้าเรายังไม่พร้อมที่จะผอม เราก็พร้อมที่จะอ้วนและสวยไปเถอะค่ะ

ปล.โปรดให้เกียรติความอ้วนของฉันด้วยสวัสดีค่ะ