พูดกับใครก็ลำบากได้แต่นั่งร้องไห้คนเดียว
เรารู้สึกว่าเราทำดีแค่ไหนเราก็สู้ชีวิตของคนอื่นไม่ได้สักที เราเหนื่อย เราเครียดที่เราทำอย่างคนอื่นไม่ได้ ถึงจะมีคนบอกว่าลองมองคนที่ลำบากกว่าเราสิเขายังมีความสุขเลย แต่พอคิดแบบนั้นมันก็ไม่ค่อยรู้สึกดีเท่าไหร่ เพราะอย่างน้อยเขาก็พอใจในชีวิตของเขา แต่เราไม่เคยพอใจเลย เรื่องที่เรียน เราสอบติดมหาลัยรัฐชื่อดังแต่ไม่ได้เลือกคณะด้วยตนเอง คุณพ่อชี้ทางให้ เราอยากเรียนตามที่ฝันแต่ก็สอบไม่ได้ มันยิ่งตอกย้ำความขี้แพ้ของเราไปอีก

และเพราะงั้นเราเลยเป็นคนขี้อิจฉา เราไม่ได้คิดอิจฉาตลอดเวลาแต่พอจมกับตัวเองเช่นตอนกลางคืนมันก็ผุดมาเต็มหัวไปหมด

เราเหนื่อยมากๆที่คิดแบบนี้แต่มันหยุดคิดไม่ได้เลย เราควรทำไงดีคะ