พระโอรสรู้แจ้งไม่แคลงจิต                   รำคาญคิดเสียใจมิใคร่หาย
ด้วยแม่กลับอัปลักษณ์เป็นยักษ์ร้าย        ก็ฟูมฟายชลนาโศกาลัย
ฝ่ายเงือกน้ำนอนกลิ้งนิ่งสดับ                กิตติศัพท์สองแจ้งแถลงไข
รู้ภาษามนุษย์แน่ในใจ                        จะกราบไหว้วอนว่าให้ปรานี
ค่อยเขยื้อนเลื่อนลุกขึ้นทั้งเจ็บ             ยังมึนเหน็บน้อมประณตบทศรี
พระผ่านเกล้าเจ้าฟ้าในธาตรี                 ข้าขอชีวิตไว้อย่าให้ตาย
พระราชบุตรฉุดลากลำบากเหลือ         ดังหนังเนื้อนี้จะแยกแตกสลาย
ทั้งลูกเต้าเผ่าพงศ์ก็พลัดพราย             ยังแต่กายเกือบจะดิ้นสิ้นชีวัน