สอนให้เจ้าเป่าปี่มีวิชา วันหนึ่งนางอสุรีผีเสื้อน้ำ จับกระโห้โลมากุมภาพาล
ฝ่ายกุมารสินสมุทรสุดสวาท ความรักพ่อยิ่งกว่าแม่มาแต่ไร เห็นทรงธรรม์บรรทมสนิทนึ่ง โลดลำพองลองเชิงละเลิงมา หนักหรือเบาเยาว์อยู่ไม่รู้จัก เห็นหาดทรายพรายงามเป็นเงินราง ไม่เคยเห็นเป็นน่าสนุกสนาน ออกวิ่งเต้นเล่นทรายสบายองค์ ด้วยหน่อนาถชาติเชื้อผีเสื้อสมุทร ยิ่งถูกน้ำกำลังยิ่งเกรียงไกร ระลอกซัดพลัดเข้าในปากฉลาม เห็นฝูงเงือกเกลือกกลิ้งมากลางชล ครั้นถามไถ่ไม่พูดก็โผนจับ ครั้นจับได้ให้ระแวงแคลงวิญญาณ์ ฉุดกระชากลากหางขึ้นกลางหาด จะเอาไปให้พระบิดาดู ถึงหุบห้องร้องบอกบิตุเรศ กางหาด เห็นลูกลากเงือกน้ำแต่ลำพัง เมื่อกี้เห็นเล่นอยู่ในคูหา พระลูกเล่าตามจริงทุกสิ่งไป แม้นแม่เจ้าเขารู้ว่าแรงนัก จะโกรธเกรี้ยวเคี้ยวเล่นเป็นธุลี
เพลงศาสตราสารพัดหัดชำนาญ ออกจากถ้าเที่ยวหาภักษาหาร กินสำราญรื่นเริงบันเทิงใจ
ไม่ห่างบาทบิดาอัชฌาสัย ด้วยมิได้ขู่เข็ญเช่นมารดา หนีไปวิ่งเล่นอยู่ในคูหา เห็นแผ่นผาพิงผนิดปิดหนทาง เข้าลองผลักด้วยกำลังก็พังผาง ทะเลกว้างข้างขวาล้วนป่าดง พระกุมารเพลินจิตพิศวง แล้วโดดลงเล่นมหาชลาลัย, ดำไม่ผุดเลยทั้งวันก็กลั้นได้ เที่ยวเลี้ยวไล่ขี่ปลาในสาชล ลอดออกตามซีกเหงือกสลน คิดว่าคนมีหางเหมือนอย่างปลา ดูกลอกกลับกลางน้ำปล้ำมัจฉา เช่นนี้ปลาหรืออะไรจะใคร่รู้ แลประหลาดลักษณามีตาหู แล้วลากลู่เข้าในถ้ำด้วยกำลัง พระลืมเนตรเหลียวหาทั้งหน้าหลัง จากบัลลังก์มาห้ามแล้วถามไป เงือกนี้เจ้าเอามาแต่ข้างไหน พระตกใจจึงว่าด้วยปรานี กลัวจะลักลอบพาบิดาหนี ไม่พอที่ชีวันจะบรรลัย
สินสมุทรกุมารชาญฉลาด จึงทูลถามความจริงด้วยกริ่งใจ
พระฟังคำน้ำเนตรลงพรากพราก แถลงเล่าลูกยาสารพัน
ฟังพระบาทบิตุรงค์ให้สงสัย เหตุไฉนจึงจะเป็นไปเช่นนั้น
คิดถึงยากยามวิโยคยิ่งโศกศัลย์ จนพากันมาบรรทมที่ร่มไทร