พอดีตาเราพึ่งเสียมาไม่กี่วันหนะค่ะเราเสียใจมากมาย คิดย้ำไปย้ำมาหลายครั้ง ก่อนแก่จะเสียเราเห็นมาหลายวันแล้วว่าตาดูเหม่อลอย เงียบเหงา นอนซึมนั่งซึมบ่อยๆ เดินก็ตะคุ่มๆไม่ค่อยจะไหว เราเห็นตาเป็นแบบนั้นเราก็นึกนะว่าสงสัยแกคงอยู่ได้ไม่นานแน่ แต่คิดแบบนั้นเราก็ยังเฉยๆ เดินผ่านก็ไม่ค่อยจะคุยกับแกเพราะเรารำคาญที่จะคุยด้วยมั้งแกก็หูไม่ค่อยดีแล้ว ยังนึกเสียใจอยู่ว่า ทำไมไม่เข้าไปถามไถ่แกบ้าง เข้าไปกอดแก น่าจะใส่ใจแกให้มากกว่านี้ ทั้งๆที่คิดว่าแกดูผิดปกติแต่เราก็ยังใจดำเฉยเมยกับแกได้ลงคอ นึกๆไปมันก็เสียใจ แต่ย้อนเวลากลับไปไม่ได้แล้ว ก่อนนอนเราคิดเรื่องนี้วนไปวนมาหลายครั้งเลยค่ะ