เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะครับ!! ผมอยู่กับแม่ 2 คนครับ ผมอายุ 20 แม่ผมอายุ 60 ที่บ้าน Hard core มากสายโหด
แม่ผมท่านชอบดื่มเบียร์มากครับ เห็นตั้งแต่จำความได้แม่ก็ยังคงเมาปลิ้นตลอด แต่ทุกครั้งที่ผมเห็นแม่กินเบียร์มันจะรู้สึกไม่ดี แม่เมาทุกวัน เดินเซเป๋ทุกวัน ผมเห็นภาพแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก ทุกคนในย่านนั้นรู้จักกันหมด ทุกครั้งที่เห็นแม่เป็นแบบนี้ผมจะโกรธมาก ผมไม่อายนะที่มีแม่เป็นแบบนี้ แต่หลัง ๆ มาเริ่มจะอายแล้วเพราะแกอายุมากแล้วแกมีโรคประจำตัวเยอะ เป็นเบาหวาน เป็นความดัน โรคหัวใจ แต่แกก็ยังกิน เหมือนแกขาดไม่ได้ ยิ่งแกมีเพื่อนก็กินๆไม่หยุดเมาเละขนาดไหนก็ยังจะกิน ไม่มีตังก็ยังกิน (อ่อ!! ที่บ้านไม่ค่อยมีตังหาเช้ากินค่ำขอข้าววัดกิน ทำงานส่งตัวเองเรียน เพราะที่บ้านไม่มีฐานะ) ที่อายเพราะ แกเมาไม่มีสติฉี่ราดอึดราด แกคิดสั้น ๆ แบบว่าไปไม่ทันแล้วตรงนี้เลยแล้วกัน แกก็เดินกลับห้องทั้งเปียก ๆ แฉะ ๆ เลอะๆ ไม่อยากให้แกถูกคนอื่นมองรังเกียจอะไรแบบนี้ ยอมรับนะครับว่าอาจจะเป็นลูกไม่ดี บางทีก็ว่าแกแบบรุนแรงไปเพราะรับไม่ได้กับบางเรื่อง แต่เพราะเป็นห่วงแกมากกว่า ผมจะอารมณ์รุนแรงมากเวลาเห็นแกเมามันหงุดหงิดมากมันทำอะไรไม่ได้เลยจะทำอะไรพูดอะไรก็เหมือนเดิม เพราะแกเมาบางทีก็ล้มหัวฟาดลื่นบ้างกินของเน่าเสียบ้างเพราะแกไม่มีสติเลย ล่าสุดแกตกสะพานข้ามคลองแต่ตะกุยตะกายขึ้นมาได้ถ้าแกไม่มีสติแกคงตายหลายครั้งแล้ว ผมเคยคุยกับแกนะแบบเรียกมาเข้าห้องเย็นเปิดออกคุยกันปรับทัศนคติกัน แต่ทุกอย่างก็หมือนเดิม ผมกลายเป็นลูกอกตัญญูเพราะเถียงแม่ไป ชาวบ้านมองผมไม่ดี ผมรักแม่ผมมากนะผมไม่อยากให้แกเป็นแบบนี้ ทุกวันนี้ผมเครียดมากเพราะกลับมาก็เจอแกเมาไร้สติสภาพไม่น่าดูผ้านอนผ่อนหลุด พอตื่นมาไม่ทันสร่างก็ไปกินอีกแล้ว แล้วแกก็ป่วยเพราะเมาเลยไม่ได้กินยา ข้าวก็ไม่กินกินข้าววันล่ะครึ้งมื้อ เพราะเมาหลับคาจาน แกผอมแห้งมากน้ำหนัก 37 คิดดูว่าจะแห้งขนาดไหน ผมกลุ้มใจมากครับ ทุกวันนี้คอยแต่ห่วงแกเพราะไม่ได้อยู่กับแกตลอด เวลากลับมาบ้านผมก็เข้าโหมดร่างมารเวลาแม่เมาแต่ยังมีฤทธิ์ด่าๆๆได้ พอหมดฤทธิ์แกหลับ ผมก็มานั่งร้องไห้มันอึดอัดในใจมากอยากจะขังแกไว้จะได้ไม่ออกไปกิน ผมโกรธทุกคนที่สนับสนุนให้แกกินเพื่อนแกมาผมก็ไล่กลับ ทำทุกวิถีทางที่จะไม่ให้แกกิน บางทีไม่อยากพูดอะไรผมก็ร้องไห้มันไม่อยากเห็นภาพอะไรแบบนี้ จนบางครั้งคิดอยากจะโดดตึกตายให้พ้นภาพอะไรแบบนี้เลย บางครั้งมันเหลืออดด่าแกไปรุนแรงมาก ผมไม่อยากบาปไปมากกว่านี้แล้ว พยามหาที่ยึดเหนี่ยวแล้วก็ไม่หาย บางครั้งก็ออกไปข้างนอกก็ไปไม่ไกลเพราะห่วงแก ผมแก้ปัญหาด้วยการพาแกไปบ้านญาติซึ่งจะทำให้ผมไม่เห็นภาพแบบนั้นและผมรู้สึกดี เพราะบ้านญาติก็มีน้องสาวแกดูแล แต่แกก็ไม่วายกินเละเหมือนเดิม แต่ผมก็ไม่รับรู้เพราะผมไม่เห็นภาพ แต่เวลาแกกลับมาบ้านนี่สิเหมือนเดิม ผมเบื่อหน่ายอะไรแบบนี้อยากจะปลงอยากจะแฮปปี้กับภาพที่เห็น
สุดท้ายน่ะ!! ผมรักแกมาก แกน่าสงสารนะเวลาที่ผมห้ามกินแล้วเฟี้ยงขวดทิ้งแกก็ด่าไอลูกทรพี ทึ้งเหล้ากูทำไม ฮือฮือ ~ อ่อถ้าจะบอกว่าเหมือนเมาเหมือนลำยองทองเนื้อเก้าก็สงสัยจะใช่ เพราะนั่นฉายาที่ชาวบ้านตั้งให้แกเลย ดูเป็นบุคคลมีชื่อเสียงมาก ถอนหายใจยาว ๆ ช่วยผมหน่อยผมไม่อยากบาปผมจะปลงเรื่องนี้ได้ยังไง อยากพบจิตแพทย์มาก ขอบคุณครับ