"คำมั่นสัญญา" หรือ "คำสาปแห่งรัก"

สุภาพสตรีเทวพรหม

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

สุภาพสตรีเทวพรหม #ตอนที่ 1   http://ppantip.com/topic/31869266
สุภาพสตรีเทวพรหม #ตอนที่ 2   http://ppantip.com/topic/31872730
สุภาพสตรีเทวพรหม #ตอนที่ 3   http://ppantip.com/topic/31879577
สุภาพสตรีเทวพรหม #ตอนที่ 4   http://ppantip.com/topic/31887838
สุภาพสตรีเทวพรหม #ตอนที่ 5   http://ppantip.com/topic/31946255


ความเดิมตอนที่แล้ว

        เช้าวันรุ่งขึ้น หทัยกัญญามองนาฬิกาอย่างว้าวุ่นใจ  ชญานนท์พาชญานีไปส่ง ม.ล.พนธกรที่สนามบิน หทัยกัญญาได้แต่มองตามอย่างหักห้ามใจ ชญานีแอบมองหทัยกัญญาที่มีสีหน้าเศร้าอย่างเห็นได้ชัดจากกระจกรถ เธอรู้สึกพอใจและสาแกใจมากที่เรื่องราวเป็นแบบนี้

        ม.ร.ว.พุฒิภัทร และ กรองแก้ว มาส่งลูกชายที่สนามบิน ไม่นานนัก ชญานนท์ก็พาชญานีเข้ามา ม.ร.ว.พุฒิภัทรมองหน้าลูกชายอย่างเข้าใจ กรองแก้วเองก็เช่นกัน ม.ล.พนธกรแอบมองหาคนที่เขาอยากเจอ

        "ดวงใจไม่มาหรอกค่ะ เห็นว่าเพื่อนมารับไปดูหนัง เพื่อนผู้ชายด้วยค่ะพี่กร นีว่าดวงใจกำลังมีความรักแน่ๆเลยนะคะ" ชญานีพูดใส่ไฟอีกฝ่ายอย่างรู้ทัน ม.ล.พนธกร ว่ากำลังมองหาใคร

        "น้องนีเอาอะไรมาพูด พูดอย่างนี้ถ้าไม่ใช่เรื่องจริง ดวงใจจะเสียหายนะ" ชญานนท์ปรามน้อง ทั้งที่ในใจเขานั้นเริ่มไม่สบายใจ

        "เรื่องจริงแน่นอนค่ะพี่นนท์ เมื่อคืนดวงใจมานอนที่ห้องน้อง เราก็เลยคุยกันตามประสาผู้หญิง" ชญานีกระซิบบอกพี่ชายของตัวเอง แต่จงใจให้ ม.ล.พนธกรได้ยินด้วย ม.ล.พนธกรได้แต่ยืนข่มความรู้สึกของตัวเอง แน่นอนเขาไม่มีวันเชื่อ เพียงแต่เขาแค่น้อยใจที่หทัยกัญญาไม่ยอมมา ทั้งๆที่เขานั้นขอร้องเธอแล้วก็ตาม



        เมื่อถึงเวลา กรองแก้วกอดลูกชายไว้ จนสามีของเธอต้องบอกว่าพอได้แล้วเพราะถึงเวลาที่ ม.ล.พนธกรต้องขึ้นเครื่องแล้ว ม.ล.พนธกร ยกมือไหว้ลา ทั้งพ่อและแม่ของเขา ก่อนจะเอ่ยลาชญานนท์และชญานี

        "ผมไปก่อนนะครับคุณนนท์ น้องนี" ม.ล.พนธกร หันมามองทางชญานี

        "นีจะรอวันที่พี่กรกลับมานะคะ" ม.ล.พนธกร เข้าใจความหมายของประโยคนี้ดี เพราะมันหมายถึงงานหมั้นของเขาและเธอจะเกิดขึ้นทันที

        "ครับ" ม.ล.พนธกร ตอบจะเดินเข้าข้างในอย่างผิดหวังในเรื่องของหทัยกัญญา

             หทัยกัญญาที่แอบดูอยู่ เธอตามชญานนท์และชญานีมา เธออยู่ด้านข้างเพื่อคอยดู ม.ล.พนธกรอยู่ตลอดเวลา ยิ่งเธอเห็นชญานียื่นอยู่ข้างๆ ม.ร.ว.พุฒิภัทร และคุณกรองแก้ว เธอยิ่งเห็นถึงความเหมาะสมที่แท้จริง หทัยกัญญาต้องรีบหลบเมื่อ ม.ร.ว.พุฒิภัทร จูงมือ กรองแก้วผ่านมาทางเธอ รวมไปถึง ชญานนท์ ที่เดินมาพร้อม กับชญานี เมื่อทั้งหมดเดินผ่านไปแล้ว หทัยกัญญาถึงเดินออกมาจากที่ซ่อน เธอเดินมาที่ทางผู้โดยสารขาออก เพื่อมองหา ม.ล.พนธกร แต่เขาเดินเข้าไปเสียแล้ว

         หทัยกัญญาได้แต่หันหลังกลับ แล้วยืนน้ำตาคลออยู่ตรงนั้น

        "เดินทางปลอดภัยนะคะคุณกร รักษาสุภาพด้วย คุณต้องจบมาเป็นหมอที่ดีได้แน่ๆ ดูแลตัวเองดีดีนะคะ" หทัยกัญญาได้แต่พร่ำบอกกับความว่างเปล่านี่คงเป็นครั้งแรกที่เธอยืนร้องไห้ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้

       "เธอไม่ได้ไปกับคนอื่น"

             ม.ล.พนธกรพูดขึ้นอย่างดีใจที่ได้เห็นหทัยกัญญา แต่เขาไม่สามารถออกมามากกว่านี้ได้ ที่จริงเขาสมควรที่จะต้องเดินเข้าไปข้างในแล้ว แต่เหมือนมีอะไรสั่งให้เขาหันกลับมา นี่คงเป็นโชคชะตา ที่ต้องการให้เขารู้ว่า มีใครอีกคนที่รอเขาอยู่ที่นี่ด้วยความรู้สึกเดียวกันกับเขา

        "คุณค่ะต้องรีบขึ้นเครื่องแล้วนะคะ" เสียงเจ้าหน้าที่บอก ม.ล.พนธกร พยักหน้ารับ ก่อนจะหันมามองหทัยกัญญาอีกครั้ง เหมือนต้องการบอกอะไรกับเธอฝ่ายทางสายลม หรือ อากาศ ที่อยู่รอบๆตัวเขา และเธอ

        

        ม.ล.พนธกรเดินเข้าไปข้างในอย่างตัดใจ เวลาต่อจากนี้จะพิสูจน์ความรู้สึกของเขาและเธอ ว่าจะมีความมั่นคงในจิตใจให้กันได้มากแค่ไหน........







สุภาพสตรีเทวพรหม #ตอนที่ 6

             ม.ล.พนธกร บุตรชายของ ม.ร.ว.พุฒิภัทร ตั้งใจศึกษาเล่าเรียนด้วยความมุ่งมั่น หลายปีแล้วที่เขาต้องใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศเพียงลำพัง ท่ามกลางกองหนังสือที่วางอยู่มากมายมีเพียงรูปถ่ายของหทัยกัญญาที่วางแทรกอยู่เท่านั้น ที่หล่อเลี้ยงหัวใจของเขาให้ชุ่มชื่นขึ้นได้เหมือนดั่งต้นกล้าที่รอการผลิใบ เขาจากเธอมาทั้งที่เขาไม่รู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไรกับเขา แต่เขาเชื่อว่าสิ่งที่เขาเห็นคือคำตอบทุกอย่าง เขาเชื่อในความรู้สึกของตัวเอง เชื่อในตัวของคนที่เขากำลังรัก

              ม.ล.พนธกร กระชับผ้าพันคอที่พันอยู่ให้แน่นขึ้น เหมือนราวกับว่าเขาได้ไออุ่นนั้นมาจากคนที่ถักผ้าผืนนี้ขึ้นมา เขาได้แต่ยิ้มหวานกับรูปถ่ายแสนหวานของเธอ ถึงแม้ว่ารูปนั้นจะเป็นรูปที่เขาแอบถ่ายเธอไว้ที่เชียงใหม่ แต่นี่คือสมบัติล้ำค่าของเขาในเวลานี้ ม.ล.พนธกเอื้อมมือไปแตะที่กรอบรูปเบาๆ ก่อนจะหันกลับมาตั้งใจอ่านหนังสือต่อไป

             ที่วังเทวพรหม รสริน หรือ โรส ลูกสาวของ ม.ล.วิไลรัมภา กำลังโวยวายลั่นบ้าน เพราะคนรับใช้นำเสื้อเธอไปซักผิดวิธีทำให้เสื้อตัวโปรดของเธอนั้นสีผิดเพี้ยนไป ม.ล.วิไลรัมภา รีบวิ่งมาดูลูกสาวของตัวเอง เธอรีบเขาไปปลอบ บอกจะซื้อเสื้อตัวใหม่ไปแทนให้ ทำให้โรสริมยิ้มออกอย่างพอใจ คนรับใช้ได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอาในความเป็นพ่อแม่รังแกฉันของ ม.ล.วิไลรัมภา ก่อนจะเดินออกมาจากห้องนั้นไป

        "โดนมาอีกแล้วหละสิ" คนรับใช้อีกคนถามกับเพื่อนของตัวเองที่เดินหน้าจ๋อยออกมา

        "อืม เหมือนเดิม ผู้หญิงอะไร วันๆเอาแต่แต่งตัวไปเที่ยว นี่แค่กลับมาปีละครั้งนะ ฉันยังปวดหัวได้ขนาดนี้ ถ้าคุณเค้าอยู่ที่นี่เลย ฉันได้ลาออกแน่" คนรับใช้บ่นให้เพื่อนของตัวเองฟังก่อนจะเดินไปทำงานของตัวเองต่อ



             ที่ห้างหยกฟ้า ชญานนท์ พาชญานี และหทัยกัญญามาซื้อของ เหมือนรายหลังนั้นจะมาถือของให้อีกคนซะมากกว่า ทั้งสามแวะทานของว่างในร้านอาหารของห้างหยกฟ้า ประจวบเหมาะกับ ม.ล.ธีไนย และ ม.ล.กันต์รพี ที่นั่งกันอยู่ก่อนแล้วในนั้น เลยชวนทั้งสามมานั่งด้วย ม.ล.กันต์รพี ดีใจมากที่ได้เจอกับ ชญานี แต่ชญานีนั้น เอาแต่ถามเรื่องของ ม.ล.พนธกร ทำให้ ม.ล.กันต์รพี ได้แต่ทำหน้าเจื่อนๆ เพราะเขารู้ดีว่า ที่ลูกพี่ลูกน้องของเขานั้นไม่ยอมกลับมาเพราะต้องการเปิดทางให้กับเขา ในคืนก่อนที่ ม.ล.พนธกร จะไปเรียนต่อ ม.ล.พนธกรได้เข้ามาคุยกับ ม.ล.กันต์รพี ในเรื่องนี้ เพราะ ม.ล.พนธกร รู้ว่า ม.ล.กันต์รพี รู้สึกอย่างไรกับชญานี

        รสริน ที่เดินเข้ามากับเพื่อน เธอจำญาติของเธอได้จึงเดินเข้ามาทัก  ม.ล.ธีรไนย จึงชวนเธอนั่งร่วมโต๊ะด้วยอย่างเสียไม่ได้

        "แต่โรสไม่ชอบนั่งทานข้าวกับคนใช้ ไม่รู้ว่า น้าเกษสอนคนที่บ้านนี้ยังไง" รสรินบอกก่อนจะหันมาทางหทัยกัญญา อีกฝ่ายที่โดนกล่าวหา เธอรู้ตัวดี จึงขยับจะลุกออก แต่ชญานนท์ ห้ามไว้แต่หทัยกัญญาไม่อยากให้เป็นเรื่องเธอจึงขอตัวแล้วเดินออกไปรอที่รถทันที รสรินมองอย่างพอใจ ก่อนจะนั่งลง เธอรู้สึกสะดุดตา กับ ม.ล.กันต์รพี มาก เพื่อนสาวที่มากับเธอเหมือนจะรู้ทันจึงรีบกระซิบบอก

        "คนนี่ไงที่จะมาสืบทอดธุรกิจต่อจากพ่อเลี้ยงอัทธ์เจ้าของปางไม้ที่เชียงใหม่" รสรินได้ยินอย่างนั้น ก็หันไปมอง ม.ล.กันต์รพี ก่อนจะยิ้มหวานให้อย่างมีเลศนัย ม.ล.กันต์รพี ยิ้มรับตามมารยาท

        หทัยกัญญาเดินออกมาด้านนอก เธอรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก เธอเห็นคนขับรถของวังจุฑาเทพ ทำให้เรื่องบางเรื่องของคนบางคนกลับมาสะกิดใจของเธออีกครั้ง เธอไม่รู้ว่าความคิดถึงของเธอจะไปถึงอีกคนที่อยู่ห่างไกลหรือปล่าว เพราะเธอได้แต่ภาวนาอยากให้เขาได้รับรู้ ว่าความคิดถึงของเธอนั้นมากมายเพียงใด



             หลายปีต่อมา ข่าวการเรียนจบของ ม.ล.พนธกร ทำให้หทัยกัญญารู้สึกได้ว่า หัวใจของเธอได้กลับมาเต้นรัวๆอีกครั้ง คนที่ดีใจจนออกนอกหน้าคงไม่พ้นชญานี หทัยกัญญาเดินออกมาเดินเล่นในสวน ชญานนท์เห็น จึงขอเดินเป็นเพื่อนเธอ หทัยกัญญาพยักหน้ารับอย่างเลี่ยงไม่ได้  ทั้งคู่หยุดเดินพากันนั่งพักที่ศาลากลางสวน หทัยกัญญานั่งมองเรือนคนใช้ที่ ม.ล.เกษราได้ต่อเติมให้ใหม่ ถึงแม้มันยังสร้างไม่เสร็จ แต่เธอรู้สึกตื่นเต้นทุกครั้งที่คิดว่าจะได้ย้ายเข้าไปอยู่ในเรือนหลังใหม่

        "อยากให้เสร็จไวๆจัง" หทัยกัญญาพูดขึ้น ชญานนท์ได้แต่มองอีกฝ่ายด้วยความรักและทะนุถนอม

        "อย่าไปสนใจเลย พอดวงใจเรียนจบ อาจจะได้ย้ายไปอยู่อีกตึกก็ได้" เขาบอกและมองเธออย่างแฝงไปด้วยความนัย

        "คุณนนท์จะไล่ด้วยใจออกจากบ้านหรือคะ" หทัยกัญญาพูดแหย่ไปอีกเรื่อง

        "ใครว่าหละ เพียงแต่เมื่อถึงตอนนั้น ดวงใจอย่าหายไปจากชีวิตพี่นะ ถ้าเป็นอย่างนั้น พี่คงอยู่ไม่ได้" ชญานนท์บอกเสียงหวาน จนหทัยกัญญารู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของอีกฝ่าย

         ชญานนท์ เอื้อมมือไปจับมือของหทัยกัญญาไว้ มือที่เย็นเฉียบของเขาทำให้เธอรู้สึกเย็นวาบในหัวใจอย่างหวั่นๆ

        "อยู่กับพี่ตลอดไปเลยจะได้ไหมดวงใจ"

        หทัยกัญญาเข้าใจดีว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไรเธอรีบดึงมือของเธอกลับ

        "ดวงใจขอตัวไปนอนก่อนนะคะ" หทัยกัญญาบอกก่อนจะรีบเดินออกมาจากสถาณการณ์อึดอัดตรงนั้น ชญานนท์ได้แต่มองตามอย่างน้อยใจ ที่เธอเดินหนีเขาไปอีกตามเคย ม.ล.เกษราที่แอบมองอยู่นาน เธอได้แต่รู้สึกหนักใจ เธอพอจะรู้แล้วว่าทำไมลูกชายของเธอไม่เคยคบกับผู้หญิงคนไหนเลย

        "อย่านะ ตานนท์ ดวงใจคือผู้หญิงที่ลูกจะคิดเกินเลยไม่ได้" ม.ล.เกษราได้แต่ภาวนาอยู่ในใจไม่ใช่เพราะ หทัยกัญญาเป็นแค่คนใช้ แต่เพราะชาติกำเนิดที่แท้จริงนั้น หทัยกัญญามีสายเลือดเดียวกับชญานนท์ หทัยกัญญาคือหนึ่งในทายาทของเทวพรหม