คือเรากับแฟนคบกันมาได้สักระยะนึงแล้ว ใช้ชีวิตอยู่กินด้วยกัน ใช้เงินร่วมกัน ทำอะไรร่วมกัน
แต่บางครั้งเราก็เหมือนตัวคนเดียว ที่บอกว่าเหมือนตัวคนเดียวนี่หมายถึงว่า เวลามีเรื่องเครียดอะไร หรือเรื่องอะไรที่ต้องใช้ความคิด
เราไม่สามารถที่จะปรึกษาเค้าได้เลย บางครั้งเราเข้าใจว่าเค้าเด็กกว่าเรา เค้าอาจจะอ่านเขียนหรือคิดอะไรได้ไม่เท่าเรา
แต่สิ่งที่เราต้องการมากกว่าคนช่วยคิด คือคนที่รับฟังเราถึงแม้จะไม่ได้ช่วยเราหาทางออก แต่อย่างน้อยๆรับฟังเรา ให้เรารู้สึกเบาบางขึ้นก็ยังดี
ทุกครั้งที่เรามีเรื่องเครียด หรือ มีเรื่องไม่สบายใจ เราจะต้องแบกไว้ ทุกครั้งที่เราเครียดสีหน้าเราจะออกอย่างชัดเจน เค้าก็จะคอยถามว่าเราเป็นอะไร
พูดกับเราให้เราบอกเค้า พอเราเอ่ยปากพูดออกไป คำตอบที่ได้กลับมาคือ แล้วจะให้ทำยังไง??? เราก็บอกทุกครั้งว่าไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น
ไม่ได้จะให้ทำอะไรเลย แค่พูดให้ฟังเฉยๆ เค้ากลับว่าเรา ว่าแค่นี้ก็เครียดแล้ว ทำไมต้องเอาเรื่องเครียดมาให้อีก
คือ?? เราไม่ได้ต้องการให้เค้ามาช่วยเราแก้ปัญหาน่ะ เราแค่ให้รับฟัง แต่พอบางครั้งที่เราไม่พูดไม่บอก กับโกรธเราว่าทำไมเป็นแฟนกันมีอะไรไม่บอก
แล้วเราควรจะทำไง คือเราต้องทำยังไงต่อไป บางครั้งพูดกับเค้าก็เหมือนกับว่าเค้าไม่สนใจ ไม่รู้จะอยู่จุดไหนดี
บ่อยครั้งที่เหนื่อย เบื่อ และ ไม่อยากที่จะพูดแล้ว ใครมีประสบการณ์แบบนี้บ้าง แล้วถ้ามีรับมือยังไง ควรเฉยไปเลยดีมั้ย หรือ ก็พูดไปตามที่เค้าถาม
บอกตรงๆน่ะ ว่าความรู้สึกตอนนี้อึดอัด มันหม่นๆ มันไม่อยากจะทำจะพูดอะไรเลย เพราะมันเหนื่อยที่ต้องเจอแบนี้
เรื่องของเราอาจจะยาวไปหน่อยน่ะ เพราะอยากจะระบาย TT แต่ก็ไม่รู้จะพูดกับใคร
ยังมีอีกหลายเรื่องที่เรารู้สึกว่ามันอึดอัด มันควรจะต้องดีกว่านี้ หรือมันควรจะสบายใจกว่านี้ แต่วันนี้เรามาเล่าแค่คร่าวๆก่อน
ยังไงก็ขอขอบคุณเพื่อนสมาชิกที่เข้ามาอ่านและคนที่คอมเม้นด้วยน่ะ ^^