สวัสดีครับ นี่เป็นกระทู้แรกของผมเลยนะครับ ผิดพลาดยังไงก็ขอโทษนะครับ

ตามหัวข้อกระทู้เลยครับ วันนี้ผมเจอนางฟ้าบนรถเมล์ แว๊บเเรกที่ผมเห็นเธอ เธอก็เป็นผู้หญิงธรรมดาๆคนนึงครับ เธอขึ้นรถเมล์ตรงป้ายหน้าสยามสเเคว์วัน เธอใส่เสื้อกล้ามสีขาว กระโปรงสีดำ รองเท้าผ้าใบ ใส่หมวกสีดำมีตัวหนังสือสีขาวเขียนข้างหน้าว่าอะไรสักอย่าง เธอสะพายกระเป๋าสีขาว แล้วมีเสื้อเเจ๊กเก็ตพาดไว้ที่แขน เธอขึ้นรถมาก็มีคนลุกให้เธอนั่ง เธอยิ้มให้คนนั้น แล้วก็พูดขอบคุณ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก จนรถเมล์ขับไปเรื่อยๆมาจอดที่ป้ายตรงเยาวราชมียายแก่ๆคนนึงหอบข้าวของพะลุงพะลังขึ้นรถมา เธอคนนี้นั่งอยู่หน้าประตูพอดี เธอรีบลุกแล้วไปช่วยป้าถือของแล้วพามานั่งแทนเธอ เท่าที่ผมดูของน่าจะหนักมากครับ ผมเห็นกล้ามเธอขึ้นด้วย 55555+ ช็อตนี้ผมประทับใจเธอมาก ได้แต่เเอบมองเธออยู่เรื่อยๆ เธอสละที่ให้ยายคนนั้นนั่งแล้วเธอก็มายืนกอดเสาครับ เธอยืนกอดเสาแล้วเล่นโทรศัพท์ สักพักเธอก็เก็บโทรศัพท์ครับ แล้วเธอก็ยืนนิ่งๆ ผมมองเธอนานเธอก็ยังยืนอยู่ท่านั้น คนเริ่มขึ้นมาเยอะขึ้นเยอะขึ้น ทำให้ผมได้ขยับเข้าไปใกล้เธอ จนสามารถมองเห็นได้ว่าเธอหลับ ฟังไม่ผิดหรอกครับ เธอยืนกอดเสาหลับบนรถเมล์ 5555+ ผมยิ่งมองว่าเธอน่ารักขึ้นเรื่อยๆ และแล้วรอยยิ้มของผมก็ต้องหุบไป เพราะเธอลืมตาขึ้นมา แล้วทำหน้าตกใจ ด้วยความรีบมือของเธอก็ไปเกี่ยวกระเป๋าผม เธอขอโทษแล้ววิ่งลงรถไป สิ่งที่เธอทิ้งไว้ให้ผมเก็บไว้ในความทรงจำคือคำขอโทษกับแหวนวงหนึ่ง ที่เกี่ยวกับกระเป๋าผมไว้ เป็นแหวนจี้รูปมุกสีขาว อีกข้างเป็นลูกปัดสีดำ

ผมหวังว่ากระทู้นี้เธอจะเห็นแล้วมารับแหวนคืนนะครับ ผมจะรักษาไว้ให้เป็นอย่างดี
ปล..ผมจะเอารูปลงให้ดู แต่ยืนยันบัตรประชาชนยังไงก็ไม่ได้สักที ถ่ายรูปไปสิบกว่ารอบก็ยังไม่ได้