วันนี้มีธุระต้องไปพรีเซ้นงานกับลูกค้าแต่เช้า  ในใจนึกกลัวรถจะติดเลยตัดสินใจไปทางรถไฟฟ้า  จากบ้านเราไป BTS สถานีหมอชิตอยู่ไม่ไกลกันมากนัก  จึงกระโดดขึ้นรถเมล์สาย 8 เพื่อไปลงตรงจุดนั้น  พอขึ้นไปบนรถกลับไม่มีที่นั่งเลย  พลขับก็ขับเร็วเกินกว่าเหตุและเหยียบกระชากมาก  เราต้องพยายามเกาะเสาไว้ให้แน่น  เพราะร้องเท้าที่ใส่ส้นมันสูง 4 นิ้ว  ยืนแล้วหลักไม่ค่อยมั่นคง  กลัวจะล้ม.. ทีแรกไม่ได้คิดว่าจะต้องใช้บริการรถโดยสารสาธารณะ  ยืนรอแท็กซี่นานไม่เห็นมีมาสักคัน  จึงจำเป็นต้องขึ้นรถเมล์แทนเพราะห่วงเรื่องเวลา

ช่วงที่ยืนอยู่บนรถเมล์เรารู้สึกแย่มาก.. ไม่มีใครเป็นสุภาพบุรุษจุฑาเทพลุกให้เรานั่งเลย  เห็นแล้วหดหู่  ผู้ชายที่นั่งอยู่ใกล้ใกล้ 3-4 คนก็แกล้งหลับหรือแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น  ทั้งทั้งที่รู้ว่าเรากำลังลำบาก  ไหนจะคอยประคองตัวเพื่อไม่ให้ล้มเพราะยืนไม่ถนัด  ไหนจะต้องหอบหิ้วสัมภาระและกระเป๋าอีก 2-3 ใบ  แต่ทำไมไม่มีใครเสียสละที่นั่งให้กับคนที่กำลังลำบาก  มันแย่มากเลยนะ

เราพูดไปตามความรู้สึกที่ประสบพบเจอกับเหตุการณ์  ใครจะติติงหรือหาว่าเราเป็นคนเยอะ  ก็แล้วแต่มุมมองของบุคคลนั้นนั้น  เราแค่อยากอยู่ในสังคมที่ดีมีคุณภาพ  ไม่ผิดใช่ไหม.. ขอบคุณค่ะ