ขอระบายหน่อยเถอะครับ เรื่องการลุกให้เด็กนั่งบนรถเมล์ มันจำเป็นเสมอไปหรือ ???
ผมใช้บริการรถ ปอ. 80 จากสนามหลวงมุ่งหน้าสู่ท่าพระ โดยที่ผมหลีกเลี่ยงไม่ไปนั่งในที่นั่งสำรองเเถวทางซ้ายสำหรับพระสงฆ์ หรือเเม้เเต่ที่นั่งสำหรับตนท้องหรือคนเเก่อะไรทั้งนั้นเเล้ว ด้วยความที่ผมกำลังง่วงๆอยู่ ครึ่งหลับครึ่งติ่นมีชายคนนึงอุ้มเด็กขึ้นมาบนรถเมล์ (เป็นเด็กที่... เข้าใจว่าคนที่อุ้มอยู่คงเป็นพ่อ เเต่ก็ไม่ใช่เด็กทารกที่ยืนเองไม่ได้) ผมง่วงอยู่เลยไม่สนใจ กระเป๋ารถก็ยังมาสะกิดให้ผมลุก ผมไม่สะดวกจะลุกก็เเกล้งทำเป็นไม่สนใจ ก็ยังจะมาสะกิดให้ผมลุกอีก ผมเลยจำใจต้องลุก (จำใจนะครับ ไม่ใช่เต็มใจ) ระหว่างที่ผมลุกนั้นผมยื่นอยู่เกือบจะวูบหลับหลายครั้ง กว่าผมจะลงก็ยังอีกตั้งไกล อยากถามว่าถ้าผมล้มหัวฟาดพื้นน็อคไปเนี่ย กระเป๋าที่มาสะกิดให้ผมลุกเนี่ยจะมาจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ผมมั้ยครับ ???
ผมไม่เข้าใจ เเค่ว่าเป็นเด็กเเล้วมันจำเป็นเสมอไปหรือครับที่ผมต้องลุกให้นั่ง ค่ารถผมก็ (น่าจะ) จ่ายเเพงกว่าพ่อเด็กด้วยซ้ำ วันหลังจะให้ผมลุกก็คืนค่ารถให้ผมครึ่งนึงมั้ยครับ หรือออกกฎหมายมาเลยว่าทุกคนต้องลุกถ้ามีคนอุ้มเด็กขึ้นรถ (ผมเข้าใจว่ามันไม่มีกฎหมายทำนองนี้นะครับ เป็นเเค่ประกาศขอความร่วมมือเท่านั้น เเต่ไม่มีเวลาไปค้น (ผมเป็นนักกฎหมายนะครับ)) ถ้าใครฝ่าฝืนเเล้วต้องมีโทษปรับอย่างงี้มั้ยครับ ? ไม่งั้นมันก็เป็นเเค่เรื่องของน้ำใจเท่านั้น (ซึ่งคุณจะไปบังคับใครก็ไม่ได้ เพราะถ้าต้องบังคับกันเเล้วมันก็ไม่เรียกว่าน้ำใจ) เเละคนที่เขานั่งอยู่เขาก็มาก่อน ค่ารถเมล์ก็ไม่ได้เสียถูกกว่า (เผลอๆจะเเพงกว่าด้วยซ้ำ) เเละขอย้ำอีกครั้งว่าผมไม่ได้ไปนั่งในที่นั่ง priority seat เเต่อย่างใดทั้งสิ้น อีกอย่างต่อให้ผมจะไม่ลุกจริงๆ ก็ยังมีคนอื่นอยู่อีกทำไมไม่ไปเรียกคนอื่น
ผมเคยไปอยู่ในต่างประเทศมาก่อนทั้งในญี่ปุ่นและอเมริกา เด็กญี่ปุ่นนั้นเท่าที่ผมเห็นเวลาเขาใช่บริการยวดยานสาธารณะ ถ้าไม่มีใครลุกให้ก็ต้องยืนต่อไปอย่างงั้นจนกว่าจะถึงที่หมายโดยไม่มีการปริปากร้องขอที่นั่งจากผู้ใหญ่ เป็นการที่คนญี่ปุ่นเขาปลูกฝังความอดทนให้แก่เด็ก หรืออย่างคนอเมริกาที่บางครั้งเขาเดินทางด้วยยวดยานสาธารณะก็จะไม่มีการมาร้องขอที่นั่งเหมือนกัน (แม้แต่ฝรั่งที่มาเมืองไทยเห็นได้บนรถไฟฟ้าก็ตาม) เขาไม่เคยให้ลูกไปร้องขอที่นั่งใคร เพราะถือเป็นการฝึกให้ลูกรู้จักความลำบากตั้งแต่เล็ก ผมเลยมีข้อสงสัยว่าคนไทยนี่มัน “โอ๋” เด็กเกินไปรึเปล่า ???
ประเด็นลุกหรือไม่ลุกนี่ผมว่ามันควรเป็นเรื่องของความสมัครใจมากกว่านะครับ ใครอยากลุกก็ลุกไป ใครไม่อยากลุกมันก็เป็นสิทธิของเขา
ไม่มีอะไรหรอกครับ เเค่อยากระบายเเละถามความเห็นท่านทั้งหลายว่ามันใช่ธุระอะไรของผมมั้ย ที่ผมจะต้องลุกโดยเสี่ยงต่อการวูบหัวฟาดพิ้น…
ปล. (โปรดอ่านดีๆตรงนี้) ตามปกติเเล้วถ้าเป็นคนเเก่ถือไม้เท้า หรือเป็นคนท้อง หรือคนที่อุ้มเด็กทารกขี้นมาผมจะลุกให้เเน่นอนครับ อันนี้ทำมาตลอด ไม่ต้องให้ใครมาเรียก เเต่ไม่เข้าใจในกรณีนี้… 
ขอระบายหน่อยเถอะครับ เรื่องการลุกให้เด็กนั่งบนรถเมล์ มันจำเป็นเสมอไปหรือ ???
ผมใช้บริการรถ ปอ. 80 จากสนามหลวงมุ่งหน้าสู่ท่าพระ โดยที่ผมหลีกเลี่ยงไม่ไปนั่งในที่นั่งสำรองเเถวทางซ้ายสำหรับพระสงฆ์ หรือเเม้เเต่ที่นั่งสำหรับตนท้องหรือคนเเก่อะไรทั้งนั้นเเล้ว ด้วยความที่ผมกำลังง่วงๆอยู่ ครึ่งหลับครึ่งติ่นมีชายคนนึงอุ้มเด็กขึ้นมาบนรถเมล์ (เป็นเด็กที่... เข้าใจว่าคนที่อุ้มอยู่คงเป็นพ่อ เเต่ก็ไม่ใช่เด็กทารกที่ยืนเองไม่ได้) ผมง่วงอยู่เลยไม่สนใจ กระเป๋ารถก็ยังมาสะกิดให้ผมลุก ผมไม่สะดวกจะลุกก็เเกล้งทำเป็นไม่สนใจ ก็ยังจะมาสะกิดให้ผมลุกอีก ผมเลยจำใจต้องลุก (จำใจนะครับ ไม่ใช่เต็มใจ) ระหว่างที่ผมลุกนั้นผมยื่นอยู่เกือบจะวูบหลับหลายครั้ง กว่าผมจะลงก็ยังอีกตั้งไกล อยากถามว่าถ้าผมล้มหัวฟาดพื้นน็อคไปเนี่ย กระเป๋าที่มาสะกิดให้ผมลุกเนี่ยจะมาจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้ผมมั้ยครับ ???
ผมไม่เข้าใจ เเค่ว่าเป็นเด็กเเล้วมันจำเป็นเสมอไปหรือครับที่ผมต้องลุกให้นั่ง ค่ารถผมก็ (น่าจะ) จ่ายเเพงกว่าพ่อเด็กด้วยซ้ำ วันหลังจะให้ผมลุกก็คืนค่ารถให้ผมครึ่งนึงมั้ยครับ หรือออกกฎหมายมาเลยว่าทุกคนต้องลุกถ้ามีคนอุ้มเด็กขึ้นรถ (ผมเข้าใจว่ามันไม่มีกฎหมายทำนองนี้นะครับ เป็นเเค่ประกาศขอความร่วมมือเท่านั้น เเต่ไม่มีเวลาไปค้น (ผมเป็นนักกฎหมายนะครับ)) ถ้าใครฝ่าฝืนเเล้วต้องมีโทษปรับอย่างงี้มั้ยครับ ? ไม่งั้นมันก็เป็นเเค่เรื่องของน้ำใจเท่านั้น (ซึ่งคุณจะไปบังคับใครก็ไม่ได้ เพราะถ้าต้องบังคับกันเเล้วมันก็ไม่เรียกว่าน้ำใจ) เเละคนที่เขานั่งอยู่เขาก็มาก่อน ค่ารถเมล์ก็ไม่ได้เสียถูกกว่า (เผลอๆจะเเพงกว่าด้วยซ้ำ) เเละขอย้ำอีกครั้งว่าผมไม่ได้ไปนั่งในที่นั่ง priority seat เเต่อย่างใดทั้งสิ้น อีกอย่างต่อให้ผมจะไม่ลุกจริงๆ ก็ยังมีคนอื่นอยู่อีกทำไมไม่ไปเรียกคนอื่น
ผมเคยไปอยู่ในต่างประเทศมาก่อนทั้งในญี่ปุ่นและอเมริกา เด็กญี่ปุ่นนั้นเท่าที่ผมเห็นเวลาเขาใช่บริการยวดยานสาธารณะ ถ้าไม่มีใครลุกให้ก็ต้องยืนต่อไปอย่างงั้นจนกว่าจะถึงที่หมายโดยไม่มีการปริปากร้องขอที่นั่งจากผู้ใหญ่ เป็นการที่คนญี่ปุ่นเขาปลูกฝังความอดทนให้แก่เด็ก หรืออย่างคนอเมริกาที่บางครั้งเขาเดินทางด้วยยวดยานสาธารณะก็จะไม่มีการมาร้องขอที่นั่งเหมือนกัน (แม้แต่ฝรั่งที่มาเมืองไทยเห็นได้บนรถไฟฟ้าก็ตาม) เขาไม่เคยให้ลูกไปร้องขอที่นั่งใคร เพราะถือเป็นการฝึกให้ลูกรู้จักความลำบากตั้งแต่เล็ก ผมเลยมีข้อสงสัยว่าคนไทยนี่มัน “โอ๋” เด็กเกินไปรึเปล่า ???
ประเด็นลุกหรือไม่ลุกนี่ผมว่ามันควรเป็นเรื่องของความสมัครใจมากกว่านะครับ ใครอยากลุกก็ลุกไป ใครไม่อยากลุกมันก็เป็นสิทธิของเขา
ไม่มีอะไรหรอกครับ เเค่อยากระบายเเละถามความเห็นท่านทั้งหลายว่ามันใช่ธุระอะไรของผมมั้ย ที่ผมจะต้องลุกโดยเสี่ยงต่อการวูบหัวฟาดพิ้น…
ปล. (โปรดอ่านดีๆตรงนี้) ตามปกติเเล้วถ้าเป็นคนเเก่ถือไม้เท้า หรือเป็นคนท้อง หรือคนที่อุ้มเด็กทารกขี้นมาผมจะลุกให้เเน่นอนครับ อันนี้ทำมาตลอด ไม่ต้องให้ใครมาเรียก เเต่ไม่เข้าใจในกรณีนี้…