เมื่อครั้งผมได้ไปร่วมอบรมร่วมกับเพื่อนชาวต่างประเทศที่จังหวัดพระนครศรีอยุธยา ผมเดินทางไปถึงก่อนจากนั้นก็เช็คอินเข้าโรงแรมได้ห้อง 205 ใจก็คิดว่าผมจะได้ room mate เป็นใครเพราะชาวต่างชาติมีกำหนดการเข้าในช่วงบ่ายผมจึงรอด้วยความตื่นเต้นและหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย ประมาณบ่ายสองโมงขณะที่ผมหลับอยู่หูก็ได้ยินเสียงเคาะประตูผมจึงเดินไปเปิดด้วยความงัวเงียแล้วผมก็ได้เพื่อนร่วมห้องเป็นชาวอินโดนีเซีย เราทักทายและพูดคุยกันอย่างถูกคอทั้งที่ไม่เคยเจอและติดต่อกันมาก่อน เพื่อนคนนี้เป็นคนที่มีอัธยาศัยดียิ้มแย้มแจ่มใสผมก็เลยอุ่นใจว่ามีเพื่อนต่างชาติไว้คุยและฝึกภาษาอังกฤษให้เราตลอดการอบรม คืนแรกเราสองคนนอนคนละเตียงเพราะเป็นเตียงเดี่ยวก่อนนอนผมก็สวดมนต์ไหว้พระตามประสาคนไทยยิ่งเป็นที่ใหม่สำหรับเราด้วยไปไหนเราต้องบอกเจ้าที่เจ้าทางไว้ก่อนและไม่ลืมที่จะนำพระมาห้อยคอด้วย คืนแรกผ่านไปไปด้วยความเรียบร้อยเราหลับสบายดีทั้งสองคน
    คืนที่สองหลังจากที่เราคุยกันเรื่องเกี่ยวกับการอบรมในช่วงกลางวันและคุยแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมกันอย่างสนุกสนานเพื่อนบอกว่าง่วงขอตัวนอนก่อนส่วนผมยังนอนดูทีวีประมาณห้าทุ่มครึ่งผมรู้สึกง่วงนอนก็เลยปิดทีวีปิดไฟในห้องคงมีแต่แสงสลัวๆ จากไฟในห้องน้ำและผล็อยหลับไปไม่นานผมสะดุ้งตื่นเพราะหูผมได้ยินเสียงบางอย่างเป็นเสียงคนกำลังพูดภาษาที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อนด้วยเสียงอันดัง ผมลืมตาขึ้นด้วยความตกใจและช็อคกับเหตุการณ์เป็นอย่างมากเมื่อ room mate ของผมกระโดดขึ้นไปอยู่บนเตียงของเขา ตาเบิกกว้าง ใช้มือชี้หน้ามาหาผม และตะโกนตะคอกใส่หน้าผมด้วยเสียงอันดัง ผมตกใจมากกว่าจะตั้งสติได้ผมจึงตะโกนใส่เขาเป็นภาษาอังกฤษว่า “What’s happen?!!!” อยู่หลายครั้งเขาก็ตะโกนตอบกลับมาเหมือนคนเสียสติผมจึงถอดพระออกจากคอแล้วยื่นไปที่เขาจากนั้นมืออีกข้างที่สั่นเทาก็ควานหาสวิทช์ไฟและเปิดมันเมื่อทุกอย่างสว่างเขายังคงสะลึมสะลือ ผมมองไปที่ประตูห้องและกำลังจะวิ่งออกไปด้วยความอกสั่นขวัญแขวนทันไดนั้นเขาก็วิ่งมาขวางหน้าและพูดภาษาอะไรก็ไม่รู้ซึ่งผมก็ไม่เคยได้ยินมาก่อนในชีวิต ผมจึงตั้งสติและย้อนพูดกับเขาเป็นภาษาอังกฤษไปว่าถ้าเป็นคุณกรุณาพูดภาษาอังกฤษกับฉัน สักครู่เหมือนเขาพื้นคืนสติเขาเอามือกุมหัวพร้อมกับเดินไปนั่งที่ปลายเตียงและพูดว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา เขาคงรู้ว่าผมช็อคกับเหตุการณ์มากเลยพูดต่อว่า “Sorry Sorry” ผมยังไม่มั่นใจว่าเป็นเขาผมจึงถามชื่อว่าเขาเป็นใครมาจากไหน และผมก็โล่งใจเมื่อเขาตอบถูกจากนั้นผมจึงถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้นเขาได้เล่าให้ผมฟังว่า
ในความฝันเขาเดินลงจากบันไดโรงแรมเพื่อที่จะไปซื้อของจากนั้นเขามองกลับมาที่โรงแรมก็ไม่เห็นอะไรนอกจากซากปะหลักหักพังเต็มไปด้วยก้อนอิฐเขาเดินต่อไปไปเจอซุ้มประตูอุโมงค์เก่าเขาจึงลอดพอโผล่พ้นประตูเขามองเห็นถนนและจะข้ามไปอีกฟากของถนนก็มีผู้ชายคนหนึ่งแต่งกายด้วยชุดโบราณเก่าคร่ำครึนอนคว่ำหน้าขวางทางเขาอยู่เขาจึงเรียกให้ผู้ชายคนนั้นตื่นผู้ชายคนนั้นค่อยๆขยับร่างกายและหันหน้ามาทางเขาแต่ใบหน้าที่เขาเห็นมันไม่ใช่คน มันเป็นผีปีศาจที่น่ากลัวผีตนนั้นตาเบิกโพลงกว้างพร้อมกับคลานมาหาเขาอย่างช้าๆ เขาตกใจกลัวอย่างสุดขีดจากนั้นเขาก็ไม่รู้ตัวอีกเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเขา ผมตกใจอีกครั้งเมื่อมีเสียงโทรศัพท์มือถือผมดัง ผมหยิบขึ้นมาดูเป็นสายของเพื่อนข้างห้องโทรเข้ามาผมรับและเพื่อนข้างห้องผมบอกว่าเกิดอะไรขึ้นเขาได้ยินเสียงตะโกนดังมากผมบอกว่าเปิดห้องรอไว้สักครู่จะไปหา หลังจากทุกอย่างสงบผมจึงปลอบใจเขาและบอกเขาให้นึกถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เขาเคารพแล้วผมก็ถามเขาว่าได้ยินเสียงผมไหมเพราะผมคิดว่าผมตะโกนใส่เขาดังมากๆ ราว 5 นาทีเขาบอกว่าเขาไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยแต่ก่อนที่เขาจะได้สติเขาก็ได้ยินเสียงแว่วๆของผมมาแต่ไกลจนกระทั่งรู้สึกตัวก็คือมานั่งสงบคุยกับผม ผมสังเกตเห็นเขาตัวสั่นเทาซึ่งก็คงไม่ต่างจากผม ผมก้มมองตัวเองปรากฏว่าเสื้อเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อทั้งๆ ที่อยู่ในห้องแอร์เย็นฉ่ำ จากนั้นผมและเพื่อนใหม่ก็พากันไปนอนในห้องของเพื่อนซึ่งต้องอัดแน่นกันถึง 4 คน
    จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ผมยิ่งเชื่อมั่นในโลกแห่งภูตผีปีศาจและวิญญาณว่ามีจริง โดยเฉพาะมันเหลือเชื่อมากเมื่อ Room mate ผมได้บอกว่าเขาก็เพิ่งเคยมาเมืองไทยครั้งแรกและได้มาที่จังหวัดกรุงเก่าเช่นจังหวัดพระนครศรีอยุธยาเมืองที่เต็มไปด้วยประวัติศาสตร์ที่ยาวนาน ความฝันของเขาได้เชื่อมโยงกับเหตุการณ์คือไปเจอซากปะหลักหักพังซึ่งตัวเขาเองก็ยังไม่ได้ศึกษาเรื่องนี้ วันที่ออกไปนอกสถานที่และไปเที่ยวตามสถานที่สำคัญต่างๆ โดยเฉพาะวัดโบราณที่เหลือเป็นอนุสรณ์ให้เราคนไทยได้จารึก Room mate ของผมได้เดินมากระซิบข้างหูจนผมขนลุกซู่ขึ้นอีกครั้งว่า “สถานที่และซากปรักหักพังซากก้อนอิฐเหล่านี้เหมือนในฝันของเขาเลย”