อยากแชร์เรื่องการเจอ"ผี" จากการที่พึ่งไปเที่ยวกับกลุ่มรถ ออฟโรด ของกลุ่มเพื่อนๆพ่อผมพวกเค้าเลือกเส้นทางลุยป่า ทดลองรถกันที่ ที่อุทยานพุเตย กลุ่มพวกผมก็ขับรถลุยเค้าไปกันช่วงบ่าย เส้นทางเดินรถทางเดียวตรงไปเรื่อยๆ แล้วเส้นทางก็ต้องผ่านจุดที่สายการบินเลาด้าแอร์ตกเมื่อ 20 กว่าปีที่แล้วที่ทางอุทยานตั่งศาลพระภูมิ และ ป้ายบอกไว้ว่านี่คือจุดตก ตาย 223 ศพ บริเวณนั้นมีซากเครื่องบินกระจายเกลื่อนรอบบริเวณ พร้อมเครื่องเส้นชุดใหญ่ น้ำอาหารกว่า 200 ชุดวางเรียงรายเต็มถนน พวกเพื่อนๆพ่อแวะลงมาไหว้แล้วเดินทางต่อ ลุยกันต่อจนช่วงเย็นก็ถึงเวลากลับประมาณ 4 โมงเย็นเราต้องผ่านจุดตกอีกครั่ง ผมรู้สึกอึดอัดบอกไม่ถูกช่วงขาลง รู้สึกหายใจไม่สดวกแต่ก็ไม่คิดอะไร คิดว่าเพลียจากการลุย ออฟโลด ตลอดทาง จนกลับมาถึงที่พักเราพักที่ สถานีบำรุงพันธุ์สัตว์ ไม่ห่างมากจากตัวอุทยาน เราจอดรถกันหน้าอาคารเป็นสนามหญ้า บางคนก็กางเต้นนอนตรงนั้น ทุกคนก็อาบน้ำทานข้าวเย็นกันปกติจน 4 ทุ่มทุกคนก็แยกย้ายเข้านอน ผมก็กับพ่อนอนห้องพักชั้น 2 ในห้องไม่มีแอร์จึงต้องเปิดหน้าต่างหัวนอน มองจากหน้าต่างออกไปจะเป็นลาดจอดรถและมีต้นไม้สองต้นตรงกับหน้าต่างพอดี ผมก็อาบน้ำนอนปกติสักช่วงตี 1 พ่อผมหลับไปแล้ว ผมก็กำลังเคลิ้มๆใกล้จะหลับอยู่ๆก็มีเสียงคนเดินอยู่ตรงบริเวณใต้ตนไม้ที่บอกไปตอนต้นเป็นเสียงเดินแบบ 4 - 5 ก้าวแล้วเงียบหายไป แล้วเริ่มใหม่อีกแต่ย้ายที่ ไกลออกไปบ้าง ใกล้เข้ามาบ้าง ผมก็พยายามไม่คิดอะไรและข่มตาหลับ แต่เสียงก็ยังคงอยู่ วนอยู่แบบนั้น ผมไม่กล้าลุกไปดูเพราะตอนนั้นก็รู้สึกแย่มากๆแล้ว จนประมานสักตี 2 เสียบงเงียบไปสักพักผมกำลังจะเคลิ้มหลับอีกครั่ง แต่คราวนี้ไม่ได้กลับมาแค่เสียงเดิน แต่มีกลิ่นคาวเลือดมาด้วย ผมพยายามดมมือตัวเอง ดมผ้าห่ม ดมหมอน ทุกอย่างเป็นกลิ่นปกติ แต่พอนอนก็จะได้กลิ่นคาวเลือด ผมจะพยายานอนต่อข่มตาให้หลับแต่ไม่หลับ เพราะเสียงเดินและกลิ่นคาวเลือดยังอยู่ แล้วจุดพีคที่สุดก็มาถึง ผมได้ยินเสียงดัง แก๊ก ที่หน้าต่างดังชัดเจนด้วยความตกใจเลยหันไปดูตามเสียง ผมต้องตกใจสุดขีดขนลุกทั่งตัว ภาพที่เห็นคือเงาผู้ชายรูปร่างใหญ่สีดำที่หน้าต่างแบบใกล้ชิด ห่างกันแค่เอื้อมมือ ผมตกใจสุดขีด ตะโกนเรียกพ่อสุดเสียง พ่อๆๆๆๆๆ แล้วเงานั้นก็หายไป พ่อผมลุกขึ้นมาแล้วถามว่าเกิดไรขึ้นผมพูดไม่ออก มือชา เหงื่อแตกทั่งตัว พ่อผมถามย้ำๆเห็นอะไร เห็นอะไร ผมไม่กล้าพูดผมสติหลุด พ่อผมใช้เวลาเรียกสติผมกลับมาถึง 5 นาที กว่าผมจะกลับมารู้ตัวเองอีกครั่ง พ่อผมเลยพาเก็บข้าวของแล้วย้ายลงไปนอนในรถแทน เพราะสนามลาดจอดด้านหน้ามีไฟสว่างและมีพี่ๆ
กางเต้นนอนอยู่ตรงนั้น 2 3 คน ผมยังคงขวัญเสียนั่งในรถยันเช้า เกิดมา 23 ปีไม่เคยพบเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ นี้เป็นครั่งแรกในชีวิตที่เจอเรื่องแบบนี้แบบเต็มๆ เลยอยากมาแชร์ให้อ่าน