ก่อนหน้านี้ ก็ปกติ ทำงานเช้าเย็นกลับ เจอหน้าพ่อกับแม่ทุกวัน แต่มาวันนี้ผมทำงานผมมาทำงานต่างจังหวัดเป็นวันที่ 2 เดือนนึง อาจจะได้กลับ ครึ้งนึง ครั้ง หรืออาจจะไม่ได้กลับเลย อย่างเมื่อวานวันแรก มีเพื้อนนอน ก็ไม่ได้อะไรมากน้อย คิดถึงบ้าน(ไม่มีที่ไหนอยูแล้วสบายใจเท่าบ้าน) คิดถึงพ่อกับแม่ แต่พอมาวันนี้ ผมต้องนอนที่คนเดียว เลิกงานประมาณ
เกือบๆ ทุ่ม ความรู้สึกมันบอกไม่ถูก ขณะผมกำลังเดินขึ้นห้อง น้ำตาผมก็เริ่มคลอ พอเข้ามาในห้องผมก็ร้องไห้ มือกล่ายหน้าผาก อยู่ซักพัก หลังจากนั้นผมก็หาข้าวกิน ในระหว่างผมกินข้าว ผมก็กินข้าวไปพร้อมกับน้ำตา ยังคิดในอยู่ว่าจะโทรหาเค้าดีไม๊ หลังจากกินข้าวเสร็จ ประมาณครึ่ง แม่ก็โทรมาก ในระหว่างที่คุย พอรู้ว่าแม่โทรมาน้ำตาผมก็มาทันที ช่วงที่คุยผมก็พยายามเก็บเสียง ทั้งๆ ที่มีน้ำตา หลังจากคุยกับแม่เสร็จ ผมร้องไห้หนักมาก มันทำให้ผมรู้สึกผิด มันทำให้ผมย้อนคิดถึงเวลาที่ผ่านมา ว่าเราทำอะไรเพื่อเค้าบ้าง เค้าทำงานหนัก เค้าสามารถเหนื่อยเพื่อเราได้ แล้วเราล่ะ เวลาเค้าคอยบอก คอยสอน เรากลับไม่ชอบ เบื่อ เรากลับไม่เคยใม่ใจ งานงบงานบ้านเคยช่วยเค้าเต็มที่ไม๊ บางสิ่งบางอย่างเราสามารถแบ่งเบาภาระเค้าได้แต่เรากลับไม่ ทั้งๆที่ก็รู้ว่าเค้าเหนื่อย ยังเฉย ขี้เกียจ สันหลังยาว ช่วงที่คิดไปๆ ผมก็ร้องไห้ไปผมเลยเปิดเพลงฟัง พยายามไม่คิดสุดท้ายหัวสมองก็คิดถึงความเป็นห่วงของเค้าตอยที่เค้าโทรมา แล้วผมก็ร้องไห้เหมือนเดิมความรู้สึกมันแน่นไปหมด หลังจากนั้นผมก็ไปอาบน้ำ ทั้งตอนเดินไป ตอนอาบ เดินกลับ
ผมร้องไห้ตลอด ไม่ต่ำกว่า 10 รอบแล้วครับ ผมยังคิดเลยว่าถ้าวันนี้เค้าไม่อยู่ ความรู้สึกคงจะเลวร้าย
กว่านี้
ในระหว่างที่พิมพ์ ผมก็ยังร้องอยู่ ร้อง หยุด ร้อง หยุดฮ่า ๆ บางคนแล้วฟังดูอาจจะตลก ไร่สาระ ปัญญาอ่อนใช๊ไม๊ครับ แต่สำหรับผมไม่เลย ถ้าวันใดวันนึงคุณเจอเหตุการณ์แบบผมก็จะเข้าใจเอง
ส่วนคนที่เคยผ่านเรื่องราว ความรู้สึกแบบนี้ ก็คงไม่ต้องพูดอะไรมากครับ


มาแชร์กันครับ ระบายหน่อย