ขออนุญาตเล่าก่อนนะครับ ผมจบมาปีนึงแล้ว จบมาก็ออกมาทำงานเป็นพนักงานออฟฟิศแถวฝั่งธน ซึ่งตัวเองก็มาจาก ตจว.

ผมอยู่ที่นี้มาปีนึงแล้ว ก็ไม่ได้มีปัญหากับการปรับตัวเข้ากับคนอื่นเท่าไหร่นะครับ เขาไปตีแบทกันก็ไป ไปเตะบอลก็ไป ทำหมด แต่ไม่ค่อยได้ hang out กับคนอื่นเท่าไหร่ทำให้ เสาร์ อาทิตย์ ก็นั่งรถกลับบ้าน ทุกอาทิตย์ เป็นแบบนี้มาปีนึง

ผมก็เลยรุ้สึกว่า ไม่ได้สนิทอะไรกับใครเป็นพิเศษ ส่วนตัวไม่ได้เป็นคน nice มาก แต่ก็คุยได้ปรกติ

มันก็เลยรุ้สึกว่า เหงา

เพราะทุกครั้งที่กลับมาบ้านได้เจอน้อง เจอแม่ แล้วบางทีเรารุ้สึกเปนตัวเองที่สุดจริงๆที่ได้อยู่กับครอบครัว หายเหงาไปเลย

แต่ที่ต้องออกไปเพราะที่นุ้นให้เงินเดือนใน rate ดี (แน่นอนสิ) และไม่อยากเปนภาระที่บ้านแล้ว

เหตุมันเกิด วันนี้น้องผมเขาซื้อของมาเข้าตุ้เย็น ก็ปรกติ แต่เวลาผมอยุ่ที่หอ ผมหาอะไรกินแบบตัวคนเดียว ตุ้เย็นก็ไม่มี ใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก ผมก็มองหน้าน้องแล้วคิดในใจได้ว่า

ผมอยากจะใช้ทุกเสี้ยวนาทีที่เหลืออยู่กับพวกเขานานๆจัง..

ผมลางานวันนี้เพราะไม่อยากไป แค่นั้นจริงๆไม่รุ้เพราะอะไรทำงานมาปีนึง ไม่เคยลาหยุดโง่ๆเลย วันนี้เป็นวันแรก

ใครเคยเป็นแบบผมบ้างครับ หรือนี้มันเป็นสัญญาณว่าที่ผมจากบ้านไป มันไม่ใช่แล้วหละ? ผมควรจะกลับมาอยุ่บ้าน หางานทำใกล้ๆ ได้อยู่กับคนที่ผมรักดีมั้ย

แต่มันก็มีหลายเหตุผลที่ดึงผมไว้ให้ไปทำงานที่นั้น แต่บางครั้งมันเหงาจับใจจริงๆ

ปล.ยาวไปข้ามได้นะครับ

ไม่สบายใจเลยครับ พรุ้งนี้ต้องตื่นแต่ตีห้าแล้วอยากเดินไปลาออกจริงๆ