คือ จขกท.มาเรียนปริญญาตรีที่ต่างจังหวัดค่ะ แล้วก็ต้องออกมาอยู่หอ ทีนี้พอเวลานอนจะคิดฟุ้งซ่านมาก คิดถึงแม่ คิดถึงพ่อ คิดถึงครอบครัว คิดถึงบ้านมากกก ;( ถึงขั้นที่ว่าขับรถมอเตอร์ไซค์กลับมาจากมหาวิทยาลัยก

เราเป็นคนหนึ่งที่เป็นโรค homesick ขั้นรุนแรงตั้งแต่สมัยจำความได้จนเข้ามาเรียนมหาวิทยาลัยยังร้องไห้กลับบ้านอยู่เลย สมัยเด็กๆประมาณอยู่ป.1 เราไปนอนบ้านย่า ซึ่งไกลจากบ้านพ่อแม่ประมาณ 1 กิโล ตอนกลางวันเร

พอคิดว่า ต้องใช้ชีวิตไปอีกตั้งหลาย10ปีโดยไม่มีแม่ มันก็เหนื่อยใจทุกทีเลยครับ เวลาผมไปเรียน เจอเพื่อน มันก็คุยเฮฮาหัวเราะได้บ้างครับ แต่พอคิดถึงแม่ไปแว่บนึง ยิ้มๆอยู่มันหุป อัตโนมัติเลยครับ ผมรักแม่

มันเคว้งไปหมด อยู่ตัวคนเดียวต้องทำทุกอย่างเอง บางทีมันก็เหงา ไปไหนมาไหนคนเดียว ไม่ค่อยมีเพื่อน ท้อจัง ไม่มีความสุขเลย T T

สวัสดีครับ .. หลังจากชีวิตมัธยมปลายก็ต้องไปเรียนต่อในระดับมหาลัย แต่เนื่องจากผมเป็นคนที่ติดบ้านมาก ติดพ่อแม่ เวลาเที่ยวหรือไปไหนมาไหนก็ต้องไปกับพ่อแม่โดยตลอด น้อยครั้งที่จะไปกับเพื่อนๆ และไม่เคยออกไปเ