เราคิดว่าตัวเองก็โตพอแล้ว ดูแลตัวเองได้มากขึ้น
ชีวิตวัยเรียนเราขาดความสนุก ไม่เคยออกไปไหน
พออายุ20 ก็อยากจะไปท่องเที่ยวบ้าง วางแพลนจะไปตปท แต่ไปแบ๊กแพ๊กกับเพื่อน
ซึ่งเพื่อนเราเองเคยไปบ่อยรู้เส้นทางบ้าง เราเองเคยไปแบ๊กแพ๊กกับญาติมาครั้งนึงตอน16
เท่าที่ไปตอนนั้นก็คิดว่าไม่ได้ยากอะไร ยิ่งไปกับคนที่ชินทางด้วย
แต่พอขอที่บ้านแล้วกลับไม่ให้ แถมทะเลาะกันด้วย บอกเราเด็กอยู่ เอาตัวไม่รอดบ้างละ
คือเราคิดว่าตัวเองดีกว่าแต่ก่อนมาก เมื่อก่อนเราทำอะไรไม่เปน แต่พอมาอยู่ตจว ก็ทำเป็นเกือบทุกอย่างแล้ว
เราไม่เคยนอกลู่นอกทางเลย เรื่องเที่ยงกลางคืนก้ไม่ไป ตั้งใจเรียน มีเอาแต่ใจบ้างแต่ก็รู้สึกว่าตัวเองก็ดี
แต่ชีวิตแค่ขาดสีสันไปหน่อย อยากจะเติมบ้าง แต่ขอไปไหนก้ไม่ให้ ทะเลที่ไทยนี่ยังไม่ให้ ขัดไปหมด
รอให้โตๆ คือโตขนาดไหนล่ะคะ เราว่าอายุไม่เกี่ยวรึเปล่าอยู่ที่ความรับผิดชอบ
ตอนนี้ก็เซ็งๆมาก พอถูกขัดใจไปหมด เราก็เริ่มไม่อยากทำอะไร เราเป็นพวกที่ถ้าอยากไปอยากทำก้จะทำทุกอย่าง
เก็บเงินเองก้ได้ ทำงานพิเศษก้ได้ แต่ที่บ้านก้ไม่ให้ คืออะไร? เราไม่เข้าใจคำว่ารอให้โต
คำว่าโตคือ ทำงานหาเงินเองได้เหรอคะ? หรือยังไง? บางคนทำงานหาเงินเองไม่ได้แต่ทำไมที่บ้านถึงให้ไป
พ่อแม่เราแตกต่างกันตรงไหน อยากแก้ปัญหานี้ให้ได้จังค่ะ ใครมีปัญหาแบบนี้บ้างคะ แล้วจะพูดให้ที่บ้านเข้าใจยังไง


ตอนนี้เราก้ล้มเลิกทุกอย่างไปก่อน ถึงจะอยากไปมากแต่เราก็ต้องการคำบินยอมจากที่บ้านด้วย ไม่งั้นคงเที่ยวไม่สนุก😭