เรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องราวในชีวิตของฉันเอง มันยาวมากหากจะเล่าตั้งแต่แรกเริ่ม ขอเกริ่นประวัติความเป็นมาย่อๆสักนิดหนึ่งก่อนเริ่มเล่าเหตุการณ์เย็นวันนี้
ฉันเป็นลูกคนเดียวค่ะ พอคลอดได้1เดือน พ่อกับแม่ก้ทิ้งไว้ให้ยายเลี้ยง
โดยตอนเด็กฉันไม่ค่อยได้เจอพ่อกับแม่เลย 2-3ปีได้เห็นหน้าครั้งนึง เเต่ทั้ง2ก้ส่งเงินมาช่วยยายบ้าง    แต่80%คือยายหาเลี้ยงฉันด้วยตัวเอง มันทำให้ฉันกับพ่อแม่ไม่มีความทรงจำใดๆร่วมกันเลย  รู้แค่ว่าคนนี้พ่อคนนี้แม่  รักไหมก้รักแต่ก้ไม่เท่ายายหรอกก้คือเคารพเพราะเขาคือผู้ใหญ่เขาคือคนที่ทำให้เกิดมา
จากนั้นปีที่น้ำท่วมกรุงเทพครั้งใหญ่ พ่อกับแม่ก็กลับมาอยู่บ้านตอนนั้นฉันอายุได้15ปี มันเป็นจุดเริ่มต้นของปัญหาหลายๆอย่าง
ฉันก็ได้รู้ว่าการอยู่เป็นครอบครัวพร้อมหน้าพ่อแม่ลูกไม่ได้ดีและมีความสุขมากๆเหมือนที่คิดในตอนเด็ก     พ่อกับแม่มักทำให้ยายร้องไห้อยู่ตลอด คงไม่ต้องบอกเลยว่าความรู้สึกของฉันเป็นยังไง ฉันบอกพ่อแม่ว่าไม่ดีก็กลายมาทะเลาะกับฉันอีก สารพัดคำพูดและการกระทำที่ทำร้ายจิตใจและร่างกาย ฉันเรียนรู้ว่าทุกครั้งที่พูดมันจะยิ่งทะเลาะกันใหญ่โตฉันจึงเลือกที่เงียบมาตลอดหากครั้งไหนที่ไม่ไหวจริงๆถึงจะพูดออกมาครั้งนึง  ตลอด5ปีที่พ่อแม่กลับมาอยู่บ้านฉันนับครั้งได้ว่าทะเลาะกับแม่เพียงแค่3-4ครั้ง
นอกนั้นฉันได้แต่เงียบฉันทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากร้องไห้ไปกับยาย
จุดที่สะเทือนใจที่สุดคือเหตุการณ์ตอนเย็นวันนี้ค่ะ  เหมือนเดิมคือแม่ด่ายาย ซึ่งฉันก้เงียบๆไปไม่อยากจะพูดไรออกไปเดี๋ยวฉันทะเลาะกับแม่อีก    แม่แช่งยายว่าทำไมไม่ตายไปสักที ฉันอดทนต่อไปไม่ไหว เลยบอกให้แม่แยกไปสร้างบ้านใหม่ซะ จะได้ไม่ต้องทะเลาะกันทุกวันแบบนี้อีก ทีนี้มาเลยสารพัดเรื่องราวจะเอามาอ้างเอามาด่าลามปามไปเรื่องนู้นเรื่องนี้หาว่าฉันไล่ ซึ่งฉันบอกด้วยความจริง หลายครอบครัวที่นี่ลูกที่มีครอบครัวแล้วก้แยกบ้านออกไปอยู่กันเอง เวลาพ่อแม่ไม่สบายเขาก้พากันมานอนเฝ้าซึ่งก็ไม่ได้มีปัญหากันและจะได้ตัดปัญหาเรื่องการทะเลาะกันด้วย  แต่แม่ฉันกลับสารพัดจะว่ากล่าวทำให้ยายร้องไห้บอกว่ายายรักลูกไม่เท่ากันรักแต่น้าของฉัน ทั้งที่น้ายังไม่ได้อะไรจากยายเลย   แม่ต่างหากที่บังคับยายจนได้ที่นาของยายไป5ไร่แล้ว
ฉันเลยพูดว่า 'แม่รู้ตัวไหมว่าแม่ทำแบบนี้แล้วเหมือนคนบ้า แม่ทำไม่ดีเลย'
แม่ก็โมโห ฟูมฟาย ร้องตะโกนโวยวาย แล้วผลักฉัน3ครั้งกะจะให้ล้มลง ฉันเลยเดินหนีไปหายายที่อยู่หลังบ้านไม่อยากพูดด้วยคือมองไม่ได้เลยกับสิ่งที่เขาทำ ก็ยังไม่หนำใจเดินมาหาฉันที่หลังบ้านแล้วบอกให้ยายกับฉันเอามีดแทงแม่ให้ตายๆไปซะเลย  บอกว่าแม่ไม่ดีไม่ใช่หรอ
ฉันก็เลยพูดกับแม่ว่า 'จะไม่ให้พูดให้บอกไรเลยหรอในเมื่อแม่ทำผิดแม่ทำไม่ถูก'
แม่ก็พูดว่า 'อ้อกูผิดหรอ เด๋วกูจะไปกราบขอโทษนะ'
แล้วนางก็เดินมากราบฉัน
แล้วพูดว่า 'ขอให้มันเป็นบาปติดตัวไปจนตาย ขอให้ชีวิตล่มจมอย่าได้ดิบได้ดี'
แล้วก็ไม่ส่งเรียนอีกแล้ว รักยายมากก็ให้ยายส่งเรียนเอง ซึ่งตอนนี้ยายอายุ63ปีแล้ว ตั้งแต่พ่อแม่กลับมาบ้านยายก็สุขภาพแย่ลงทุกวันๆ ร่างกายอ่อนแอทรุดโทรมลงมากเพราะสุขภาพจิตเสีย จากการกระทำของพ่อแม่
ส่วนน้าของฉันได้แยกครอบครัวไปอยู่ต่างจังหวัดหลายปีแล้วก่อนแม่จะกลับมาอยู่บ้านอีก แล้วจะให้ยายส่งฉันเรียนไหวได้อย่างไรในเมื่อที่นาของยายที่ยายให้เขาเช่าทำนา แม่เอาไปแล้ว ยายไม่มีรายได้จากส่วนนั้นแล้ว ตอนนี้ยายก็ปลูกผักขายขนมเลี้ยงตัวเอง แม่กำลังงอแงอยากได้บ้านหลังนี้ของยายอีกชิ้นหนึ่ง
แปลกไหมคะที่ฉันรู้สึกไม่อยากเคารพพ่อกับแม่เลย มันรู้สึกตั้งแต่1ปีแรกที่เขา2คนกลับมาอยู่บ้านแล้ว    จนเย็นวันนี้พูดได้เต็มปากเลยว่ารู้สึกเกลียดและขยะแขยงตัวเองที่ร่างกายของฉันมีเลือดของคน2คนนั่นวนเวียนอยู่ ฉันรู้สึกแย่กับตัวเองมากที่ไม่สามารถรักพ่อแม่ตัวเองได้ ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันรู้สึกอยู่ตอนนี้มันบาปมากที่เกลียดพ่อแม่ตัวเอง
ฉันไม่ดีหรือคะ
ฉันเสียใจที่สุดที่เย็นนี้แม่ทำแบบนี้ แม่คิดอะไรอยู่ถึงจงใจทำให้ฉันรู้สึกมีบาปติดตัว ฉันไม่รู้ว่าต่อจากนี้เรื่องราวมันจะเป็นยังไงต่อ
ฉันรักยายมาก ยายคือคนให้ชีวิตใหม่กับฉันถ้าไม่มียายฉันคงไม่มีชีวิตเติบโตจนถึงทุกวันนี้
  สิ่งที่ฉันรู้สึกกับสิ่งที่มันควรจะเป็นมันย้อนแย้งกันอยู่ในตัวฉัน ลูกควรรักพ่อแม่แต่ฉันกลับรู้สึกไม่รักไม่เคารพ
ฉันรักยายฉันไม่อยากเห็นยายอยู่ในสภาพแบบนี้ไปจนตาย ยายแก่แล้วช่วงชีวิตที่เหลืออยู่ไม่ควรลำบากแล้วควรมีความสุขกับลูกหลานเหมือนคนอื่นๆแถวบ้าน
ฉันไม่มีปัญญาจะเลี้ยงดูยายได้  ฉันอยากเรียนจบไวๆอยากทำงานอยากพายายไปอยู่ด้วยกัน จะเลี้ยงยายเอง ฉันไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อดี  ฉันรู้สึกไม่ดีเลยที่ไม่รักผู้ให้กำเนิด  

ขอคำแนะนำ กำลังใจ ที่ทำให้รู้สึกดีหน่อยได้ไหมคะ