ตามหัวกระทู้เลยนะ....เข้าเรื่องเลยละกัน
เรื่องมีอยู่ว่า ยายมีลูกทั้งหมด5คน. ทั้งห้าคนนั้นมีแม่เราเป็นลูกสาวคนเดียว  มีแค่แม่และน้องชายคนสุดท้ายที่ยังอยู่กับยาย ส่วนอีกสามคนที่เหลิอพวกเขาเหล่านั้นมีครอบครัวและแยกไปอยู่ต่างจังหวัด เมื่อยายเริ่มเข้าสู่วัยทอง เริ่มพูดจาย้ำคิดย้ำทำ. เริ่มที่จะไม่ฟังคนรอบข้างเตือน เป็นประเภทที่ใครพูดอะไรกูไม่เชื่อ ไม่สน  เริ่มเชื่อคนอื่นมากกว่าคนในครอบครัว บ่นได้แบบไม่มีเหตุผลที่น่าเห็นใจที่สุดคงเป็นแม่เราที่เป็นคนดูแล บ่นแม่เราตลอดทั้งที่บางเรื่องไม่น่าจะเก็บมาเป็นอารม (เราเคยคิดนะว่ายายไม่รักแม่เราเลยจนคิดชวนแม่ออกมาอยู่ข้างนอก (ความคิดอักตัญญูสุดๆอะ) พี่น้องคนอื่นไม่เคยคิดจะเอาไปอยู่ด้วยเลย  แต่พอเวลาลูกอีกสามคนกลับมา(ปีละครั้งอะนะ). ยายจะบอกว่าแม่เราไม่ดูแล ไม่สนใจแกเท่าที่ควร(ฟ้องลูกชาย) เราเคยคิดที่ให้น้าทั้งสามคนแบ่งเวลาเอายายไปอยู่ด้วยสักเดือน แต่ก็ไม่มีใครรับไปดูแลสักคน (น้าคงรู้แหละว่าแกเป็นไง). แต่เราอยากให้น้ารู้ว่าคนที่ดูแลแกได้คือต้องมีความอดทนสูงมาก.....ที่เล่ามาทั้งหมดทั้งมวลยังไม่ถึงครึ่งที่แกเป็นจริงๆ ยิ่งแก่ยิ่งต้องดูแลยิ่งกว่าเด็กเล็ก ห้ามไม่ได้เพราะแกจะพูดตลอดว่า "กูอาบน้ำร้อนมาก่อน อย่ามาสอน" แกจะเชื่อในไสยศาสตร์ ความเชื่อของบรรพบุรุษ ว่าด้วยภูตผี  ไม่ปรับตัวเข้ากับยุคสมัย ....
.........ที่เล่ามาแค่อยากหาพื้นที่ระบาย✌✌