จากเหตุการณ์เมื่อวันที่ 13 มีนาคม 2559 ณ โรงพยาบาลเจาะไอร้อง https://www.youtube.com/watch?v=pBajF5FFyT0
ทำให้ผู้บริหารระดับสูงของกระทรวงสาธารณสุขได้ลงมาเยี่ยมเยือนด้วยความห่วงใยที่มีต่อ จนท.ในพื้นที่แห่งนี้

หนึ่งในนั้นมีนายแพทย์ยอร์น จิระนคร ลงมาเยี่ยมด้วย และคุณหมอยอร์นได้ถ่ายทอดเรื่องราวของคนที่นั่นลงในเฟชบุคส่วนตัวของท่าน. https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1007260639366713&id=100002483604333

เมื่อข้าพเจ้าได้อ่านรู้สึกถึงขอบตาที่ร้อนผ่าวและมีน้ำตารื้นขึ้นมา_ด้วยรู้สึกนับถือหัวใจอันเข้มแข็งและการอุทิศตัวทำงานในพื้นที่ที่เสี่ยงภัย__จึงได้ขออนุญาตคุณหมอเพื่อขอนำเรื่องราวที่คุณหมอถ่ายทอดมาแบ่งปันอีกครั้งหนึ่งในที่นี้

❤️อาจยาวไปสักหน่อยแต่ก็อยากขอให้ลองอ่านดูนะคะ
____________________________________________________


😍รอยยิ้ม 😭น้ำตา และเสียงหัวเราะที่เจาะไอร้อง😄😀

ต้องขอขอบคุณท่านปลัดกระทรวงสาธารณสุข ที่ได้เดินทางมาเยี่ยมและนำความปรารถนาดีของ รัฐมนตรีว่าการกระทรวง
มาให้กำลังใจเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลเจาะไอร้อง  ในวันที่ 25 มีนาคมที่ผ่านมา ทำให้ผมได้มีโอกาสมาเยือนดินแดนแห่งนี้อีกครั้ง

โรงพยาบาลเจาะไอร้องเริ่มดำเนินการในราวปี 2540 พร้อมๆกับการเปิดกิ่งอำเภอเจาะไอร้อง ด้วยเหตุผลระยะทางที่ชาวบ้านจะเดินทางไปโรงพยาบาลระแงะหรือสุไหงปาดีมีความห่างไกลพอควร

การแสวงหาที่ทางสร้างโรงพยาบาลไม่ง่ายนัก จึงจำเป็นต้องอาศัยสถานที่ที่หลวงที่ขณะนั้น หน่วยเฉพาะกิจทหารพรานตั้งหน่วยอยู่ _ความจริงทำเลไม่สู้ดีนัก แต่ด้วยความจำกัดจึงต้องเลือกไว้ ด้านหลังติดเทือกเขาตะเว ที่ต่อเนื่องมาจากเทือกเขาบูโดอันลือชื่อ

ขุนเขาตระหง่านอันพาดผ่านหลายอำเภอฝั่งตะวันตกของจังหวัดซ่อนความเร้นลับของเหตุการณ์ผลพวงความขัดแย้งอันยาวนานจากอดีต  บางครั้งคุกรุ่นรุนแรง บางครั้งเงียบดูเหมือนสงบ ผู้บุกเบิกโรงพยาบาลรุ่นแรกมีทั้งผู้อาวุโสจากที่ต่างๆ ผนวกกับเด็กจบใหม่ ที่มีแหล่งที่มาจากหลากหลายพื้นที่ รวมทั้งเจ้าหน้าที่ที่เป็นเจ้าถิ่น

ทุกคนมาร่วมกันทำงานด้วยความสนุกสนาน ด้วยใจมุ่งมั่น กระตือรือร้น และร่วมกันบุกบ่าฝ่าฟันทั้งทางกายภาพและทางงานรับผิดชอบ คุณหมอสมเกียรติจากระแงะมารักษาการอยู่หนึ่งปี ปีถัดมาผ่อนถ่ายให้ผม โดยมีคุณหมอสุไรดาเป็นแพทย์ประจำคนเดียวที่ตรวจรักษาคนไข้อย่างขันแข็ง ผมทราบถึงความเหนื่อยยากนี้

เมื่อคราวหนึ่งปลายเดือนมีนาคม เธอบอกว่า หนูขอลาพักผ่อนหนึ่งสัปดาห์ พี่ต้องมาอยู่ตรวจคนไข้ และอยุ่เวรกลางคืน แม้จะเคยชินว่า เคยอยู่คนเดียวอย่างนี้มาเมื่อทำงานใหม่ๆอยุ่ 4 ปี แต่พอเอาเข้าจริง การณ์ไม่เป็นอย่างที่คิด

ผมตรวจคนไข้ ตั้งแต่เช้า จนสิบเอ็ดโมงเศษ มองมาข้างนอกชักหดหู่ ทำไมคนไข้ยังมากอยู่ แต่ก็ขอตรวจคนไข้จนหมด เพื่อไม่ให้คนไข้ต้องรอข้ามเที่ยง เย็นอยู่เวร ต้องทบทวนวิชาด้วยเรื้อเวทีไปสิบกว่าปี

ทำอย่างนี้อยู่สัปดาห์นึง จึงเข้าใจว่า น้องเหนื่อยแค่ไหน แต่จำได้ว่า ที่ทำงานเรามี รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ เราทำงานอย่างสนุกแม้เหนื่อยยาก ลำบากบ้าง

ผมจากมาเมื่อปี 2543 พร้อมกับความก้าวหน้าไปเรื่อยๆของโรงพยาบาล หลังเหตุการณ์ความไม่สงบเมื่อปี 2547 เป็นต้นมา ผมพยายามติดตามข่าวคราวด้วยความผูกพัน ห่วงใย ระลึกถึง จำได้ว่า คราวหนึ่ง มีการยิงถล่มที่ว่าการอำเภอ ซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม มีทางรถไฟขวางอยู่ เจ้าหน้าที่ต้องหลบกันจ้าละหวั่น

ผมพยายามหาทางมาเยี่ยมพวกเขาเท่าที่โอกาสจะอำนวย แต่ทุกครั้งที่มา ทุกคนมีขวัญกำลังใจที่ดี มีรอยยิ้มอันมีมิตรภาพ มีเสียงหัวเราะที่เคยคุ้นหู กับการหยอกเย้าทักทายเหมือนวันวานที่เราร่วมทุกข์สุขกันมา

กาลผ่านไป จนเกิดเหตุอันไม่น่าเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ ผมตระหนักดีว่า รอยยิ้มอาจจะจางหายไปบ้าง น่าจะมีน้ำตามาปะปนบ้าง ได้สอบถามและติดตามข่าวด้วยความกังวล

มาคราวนี้ ท่าน ผอ.ปู นำเสนอท่านปลัดด้วยเสียงดังต่อหน้าเจ้าหน้าที่ ว่า ทุกคนมีขวัญกำลังใจดี และพร้อมทำงานตั้งแต่วันรุ่งขึ้นหลังจากเกิดเหตุ

คราวนี้ น้ำตามาอยู่ที่ผมเอง พวกเธอช่างกล้าแกร่งและเข้มแข้งยิ่งนัก เดินดูร่องรอยกระสุนที่ยังคงอยู่ มันบั่นทอนจิตใจนัก คงต้องเริ่มจัดให้เข้าที่เข้าทางโดยเร็ว

ผมได้เห็นรอยยิ้มของเจ้าหน้าที่ ที่เข้ามาทักทาย เสียงหัวเราะของ อสม. ที่มาแนะนำตัวว่า หนูเป็นลูกสาวแบแม   พร้อมทักทายอย่างสนิทสนม

เสียงหัวเราะที่เจาะไอร้องกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว
พวกเขาพร้อมจะฟื้นฟูและทำให้สภาพเดิมกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว ด้วยวิญญาณของวิชาชีพที่สอนให้รักประชาชน

อุดมการณ์ ความหวาดระแวง ความขัดแย้งแห่งชาติพันธุ์ ทำงานของมันมาตลอดเวลาตั้งแต่สร้างโลก
บางครั้งเบา บางคราวรุนแรง แต่สิ่งเหล่านี้ไม่เคยจบสิ้น
ประวัติศาสตร์สอนเรามาแต่อดีต

แต่เราจะเดินไปทางไหน อยู่ที่เพวกราตัดสินใจจะเลือกเส้นทางข้างหน้า
ทุกอย่างในโลกนี้ล้วนเป็นวัฏจักร
เกิดขึ้น ผ่านมา ดับไป
ความเกลียดชัง นำไปสู่การเข่นฆ่า ทำลายล้าง

ความรักนำมาซึ่งความห่วงใย อาทร สร้างสรรค์
ดอกไม้แม้งามเพียงใด หากอยู่ในสุสานหรือวางบนหลุมฝังศพ
ก็ดูหดหู่

ใยเราไม่ร่วมสร้างสวนดอกไม้แห่งความรักร่วมกัน
หลั่งรดด้วยปุ๋ยแห่งความปรารถนาดี
มีความเห็นอกเห็นใจ ความเอื้ออาทร ห่วงใย
ให้ผลิดอก แผ่ใบ ให้กว้างไกลออกไป
มีดอกไม้หลากหลายสี และชาติพันธุ์
หล่อหลอมรวมกันในสถานที่เดียวกัน
ลองจินตนาการสิ ว่ามันจะงดงามเพียงใด

เสียงหัวเราะที่เจาะไอร้องกลับคืนมาแล้ว
และจะยังคงอยู่อย่างนั้นตลอดไป

"ยอร์น จิระนคร"
28 มีนาคม 2559

❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️
ขอแปะที่อยู่นะคะ เผื่อท่านใดต้องการส่งกำลังไปให้   😍😘😘✌️✌

โรงพยาบาลเจาะไอร้อง
348 ม. 1 ต.จวบ
อ.เจาะไอร้อง
จ.นราธิวาส 96130