คือ เราพึ่งแต่งนิยายครั้งแรกอะครับเป็นแนว
ญ รัก ญ ช่วยติชมหน่อยนะครับว่าควรปรับปรุงตรงไหนรึป่าว?
คือเราอยากแต่งเป็นแนว เล่าเรื่องย้อนหลัง ดราม่านิดๆอะครับ ขอบคุณล่วงหน้าครับ
เส้นผมยาวสลวยสีน้ำตาลอ่อน ที่ปลิวไสวไปพร้อมกับกระแสลม แววตาที่แฝงไว้ด้วยความไร้เดียงสา ภายใต้กรอบแว่นตาสีดำ ผิวขาวราวปุยฝ้าย จมูกที่โด่งรั้นนั่นและริมฝีปากสีชมพูอ่อนอวบอิ่มเป็นกระจับได้รูป
ภาพเหล่านั้นมันยังคงตราตรึงอยู่ในส่วนลึกของจิตใจฉัน ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ทำให้ภายในใจฉันที่ด้านชากับความรักมานาน กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง...
ความทรงจำต่างๆ เมื่อครั้งก่อนได้กลับเข้ามาปั่นป่วนหัวใจฉัน
“..รอยยิ้มเธอที่แสนอ่อนหวาน
แววตาเธอที่สดใส
มันทำให้ฉันไม่เคยลืมเธอเลย
ฉันคิดถึงเธอ พิม..”
หญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงมุมห้องอยู่เพียงลำพังภายในห้องที่ถูกปกคลุมไปด้วยความมืด และความเย็น พลางนั่งมองจดหมายที่อยู่บนหัวเตียง อย่างอดอาลัยตายอยาก และนั่งพร่ำเพ้อถึงคนที่ไม่ได้อยู่บนโลกนี้อีกต่อไปแล้ว ใช่!! หญิงสาวที่เป็นรักเดียวของเธอตลอดกาล และเธอจะรักตลอดไปแม้กระทั่งตัวเธอกลายเป็นเถ้าธุลี ปากก็พร่ำเพ้อร่ำไป น้ำสีใสก็ไหลออกจากตา ไหลริน ไหลริน ไหลริน ครั้งแล้วครั้งเล่า
“ร..รอแป๊บนึง..น.นะ ฉันกำลังไปหาเธอ..ล.แล้ว” หญิงสาวพูดอย่างติดขัดจากการที่เธอร้องไห้อยู่นานหลายชั่วโมง
เธอหยิบปืนลูกโม่จากลิ้นชัก ยัดปากกระบอกปืนเข้าปากตน ไม่มีอะไรจะหยุดเธอได้อีกต่อไปแล้ว เพราะเธอเสียคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป...
นิ้วชี้นั่นเตรียมลั่นไกปืน
พร้อมกับคำพูดที่เป็นคำพูดสุดท้ายของเธอ
“ตะวันรักพิมนะ”
ขอความเห็นจากบทนำนิยายนี้หน่อยครับ
คือเราอยากแต่งเป็นแนว เล่าเรื่องย้อนหลัง ดราม่านิดๆอะครับ ขอบคุณล่วงหน้าครับ
เส้นผมยาวสลวยสีน้ำตาลอ่อน ที่ปลิวไสวไปพร้อมกับกระแสลม แววตาที่แฝงไว้ด้วยความไร้เดียงสา ภายใต้กรอบแว่นตาสีดำ ผิวขาวราวปุยฝ้าย จมูกที่โด่งรั้นนั่นและริมฝีปากสีชมพูอ่อนอวบอิ่มเป็นกระจับได้รูป
ภาพเหล่านั้นมันยังคงตราตรึงอยู่ในส่วนลึกของจิตใจฉัน ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ทำให้ภายในใจฉันที่ด้านชากับความรักมานาน กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง...
ความทรงจำต่างๆ เมื่อครั้งก่อนได้กลับเข้ามาปั่นป่วนหัวใจฉัน
แววตาเธอที่สดใส
มันทำให้ฉันไม่เคยลืมเธอเลย
ฉันคิดถึงเธอ พิม..”
หญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงมุมห้องอยู่เพียงลำพังภายในห้องที่ถูกปกคลุมไปด้วยความมืด และความเย็น พลางนั่งมองจดหมายที่อยู่บนหัวเตียง อย่างอดอาลัยตายอยาก และนั่งพร่ำเพ้อถึงคนที่ไม่ได้อยู่บนโลกนี้อีกต่อไปแล้ว ใช่!! หญิงสาวที่เป็นรักเดียวของเธอตลอดกาล และเธอจะรักตลอดไปแม้กระทั่งตัวเธอกลายเป็นเถ้าธุลี ปากก็พร่ำเพ้อร่ำไป น้ำสีใสก็ไหลออกจากตา ไหลริน ไหลริน ไหลริน ครั้งแล้วครั้งเล่า
“ร..รอแป๊บนึง..น.นะ ฉันกำลังไปหาเธอ..ล.แล้ว” หญิงสาวพูดอย่างติดขัดจากการที่เธอร้องไห้อยู่นานหลายชั่วโมง
เธอหยิบปืนลูกโม่จากลิ้นชัก ยัดปากกระบอกปืนเข้าปากตน ไม่มีอะไรจะหยุดเธอได้อีกต่อไปแล้ว เพราะเธอเสียคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตไป...
พร้อมกับคำพูดที่เป็นคำพูดสุดท้ายของเธอ
“ตะวันรักพิมนะ”