เด็กหญิงสองคน อายุราว 5 ขวบ 
ทั้งสองไว้ผมถักเปียผูกโบว์สีชมพู
ชุดกระโปรงลายดอกไม้สีชมพู รองเท้าสีชมพู
ขี่จักรยานคันเล็กสีชมพูไปตามทางคอนกรีตรอบบ้าน
ทั้งสองคนเหมือนกันราวกับเป็นคนเดียวกัน 

"ศริน อย่าขี่เร็วนัก คุณแม่ไม่ให้ขี่เร็ว อันตรายรู้ไหม"
เด็กหญิงที่ขี่จักรยานคันข้างหลัง ตะโกนบอกเด็กหญิงที่ขี่จักรยานคันข้างหน้า ซึ่งเร่งความเร็วขึ้นอย่างไม่สนใจคำพูดนั้น
พวงแก้มของทั้งคู่แดงระเรื่อ ด้วยไอแดด 
"ศริน! พี่หายใจไม่ออก"
เด็กหญิงที่ขี่จักรยานคันข้างหลัง ตะโกนขึ้น
พร้อมกับทิ้งจักรยาน ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น
อ้าปากพยายามสูดหายใจ
เพื่อไขว่คว้าอากาศเข้าสู่ร่างกาย

"พี่ศรา! ศรินจะไปตามแม่เดี๋ยวนี้เลย รอก่อนนะ"
เด็กหญิงที่ขี่จักรยานคันหน้ารีบหันกลับปั่นจักรยานด้วยความเร็ว มุ่งไปยังประตูบ้าน
พร้อมเสียงตะโกน
"คุณแม่ คุณแม่ พี่ศราหายใจไม่ออกอีกแล้ว มาเร็วๆ คุณแม่.....

ภาพ...พร่าเลือน
ภาพใหม่...ปรากฏขึ้น

เด็กหญิงสองคน อายุราว 10 ปี
แต่งกายด้วยชุดนักเรียน หน้าตาประพิมพ์ประพายเดียวกัน กำลังเดินอยู่ที่ริมฟุตบาท 
"ศริน เดินดีๆ แกว่งแขนแรงๆแบบนั้น เดี๋ยวไปโดนคนอื่น"
ศราดึงแขนน้องสาวเข้ามาใกล้ตัว

"ไม่เป็นไรพี่ศรา คนเขาหลบกันหมด เราจะได้เดินสะดวก"
ผู้เป็นน้องเถียง

"ศริน! พี่หายใจไม่ออก"
ศรา คว้าแขนผู้เป็นน้อง ทำท่าจะทรุดลงกับพื้น
ศรินประคองพี่สาวด้วยความว่องไว
อีกมือล้วงในกระเป๋า หยิบขวดยาพ่นออกมาอย่างรวดเร็ว
"อ้าปากพี่ศรา"

ภาพ...พร่าเลือน
ภาพใหม่...ปรากฏขึ้น
หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นบนเตียงนอน มองไปรอบๆ
เห็นร่างอีกร่าง ที่เหมือนตนเองราวพิมพ์เดียวกัน
นอนไม่ได้สติอยู่ที่พื้นข้างเตียง
"พี่ศรา พี่ศราเป็นอะไร ยา ยาอยู่ที่ไหน"
หญิงสาวลนลานวิ่งไปที่หัวเตียง
ที่ที่เคยวางยาไว้ตรงนั้น

ภาพ...พร่าเลือน
ภาพใหม่...ปรากฏขึ้น

หญิงสาวคนหนึ่ง ร่างดูมัวสลัวยืนอยู่ที่ปลายเตียง
มีหญิงสาวอีกคนนอนอยู่บนเตียง
"พี่ศรา...สบายดีไหม อย่าเพิ่งไป อยู่กับศรินก่อน"
หญิงสาวบนเตียงพึมพำทั้งที่ยังไม่ลืมตา

"พี่สบายดี ไม่ต้องห่วง ศรินสิ เป็นอย่างไรบ้าง
ต้องลุกขึ้นมาแล้ว จะนอนอยู่อย่างนี้ตลอดไปไม่ได้"
หญิงสาวในร่างมัวสลัวพูดขึ้น

"ไม่! ถ้าศรินลืมตาตื่น พี่ศราจะหายไป ไม่ ไม่ ไม่  
ศรินไม่ยอม"
หญิงสาวบนเตียงพึมพำทั้งที่ยังหลับตา
น้ำใสไหลอาบแก้ม

🌹

"ฉัน...ไม่ได้หายไปไหน 
เพียงแค่ย้ายไปอยู่ในความทรงจำของเธอ"