ดิฉันเป็นคนหนึ่งที่รู้สึกแบบนี้ มักอิจฉามากๆเวลาที่มีใครบอกว่า เย้!!! แม่โอนตางค์มาให้แล้ว เย้!!! พ่อซื้อรองเท้าใหม่ให้หรือทั้งพ่อทั้งแม่ทำอะไรให้ตามที่ขอ แต่ดิฉัน..ไม่มีทั้งสองอย่างนั้น
         ดิฉัน..ไม่มีพ่อที่จะมาปกป้องแฉกเช่นซุปเปอร์แมน เฝ้าคอยลูกเติบโต ดิฉัน..อาจมีเพียงแม่ แต่ท่านไม่มีพละกำลังมากพอจะส่งเสียดิฉันแล้ว ท่านส่งเสียดิฉันได้สูงสุดเพียงชั้นมัธยมปลาย ดิฉันก็ตื้นตันขอบคุณท่านมากจริงๆ ที่ท่านพยายามส่งดิฉันผ่านมาครึ่งทางโดยแรงเฮือกสุดท้าย ซึ่งเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่และมีค่าสูงสุดสำหรับดิฉันแล้ว เพราะดิฉันรู้ว่าแม่ไม่มีปัญญาส่งเสียดิฉัน ดิฉันถึงได้ทุรนทุรายเพื่อไปให้ถึงจุดหมายด้วยตนเอง จริงๆดิฉันอยากเหลือเกินที่จะได้ใช้ชีวิตปกติอย่างเด็กคนอื่นทั่วไป ที่คอยมีทีมซับพอร์ต พวกเขาไม่ต้องมากังวลอะไร...ไม่ว่าจะเป็นค่าเล่าเรียน ค่าใช้จ่ายต่างๆ ไม่ว่าปัญหาอะไรแค่เพียงพวกเขาหันมาพ่อกับแม่ก็เป็นคนอยู่ข้างๆพวกเขาเสมอ

        แต่กับดิฉัน เรื่องแบบนั้นมันคือฝันดีที่ไม่อยากตื่นค่ะ

       ในความเป็นจริงการที่ต้องต่อสู้กับการอยู่รอดวันต่อวันถือว่ายากมาก ไหนจะค่าเทอมน้องๆ เงินไปโรงเรียนน้อง ค่าใช้จ่ายทุกอย่างถาโถมเข้ามา ทำให้ดิฉันไม่ได้ใช้ชีวิตช่วงวัยรุ่นแม้แต่น้อยก็ก้าวกระโดดสู่วัยผู้ใหญ่พร้อมภาระที่หนักอึ้ง