ชลธีนั่งเอนหลังเหยียดขาผ่อนคลายความเมื่อยล้าอยู่ในห้องหนังสืออันเงียบสงบ เขาผลักบานหน้าต่างกระจกออกไปเพื่อรับลมธรรมชาติที่ผัดแผ่วผ่านบานมุ้งลวดเข้ามา นัยน์ตาสีเหล็กไล่อ่านข้อความในโทรศัพท์อย่างตั้งใจส่วนอีกมือยกกระป๋องเบียร์เย็นจนไอน้ำแข็งเกาะขึ้นจิบ เสียงแหลมๆของปาลิดากำลังเล่าเรื่องที่ไปดูภาพยนตร์อย่างออกรสให้มารดาฟังดังลอดประตูกระจกบานเลื่อนเข้ามา หล่อนอาจจะสนุกกับภาพยนตร์แอนิเมชั่นเรื่องนี้แต่ว่าเขากลับดูไม่รู้เรื่องเอาเสียเลย ก็จะไปมีความสุขได้อย่างไร...ใบสงบของหมอแว่นกับแม่สาวน้อยช่างฉอเลาะนั่นลอยเข้ามาให้ขุ่นใจตลอด แต่ไอ้ที่ทั้งเจ็บใจทั้งแค้นเห็นจะเป็นเรื่องที่เพิ่งรู้วันนี้ว่าอชิตะซื้อของกำนัลให้เจ้าหล่อนเสียด้วย แถมแม่คุณยังเก็บเงียบไม่ให้ฟังสักนิด นี่เป็นเจตนาหรือไม่ตั้งใจกันแน่

ดูหนังสนุกมั้ยคะ กลับบ้านหรือยัง?
คุณอาชิมขนมแล้วว่าไงมั่งคะ?

ชลธีอ่านทวนข้อความในไลน์เมื่อชั่วโมงก่อนที่แทนดาวส่งมา ปลายนิ้วกำลังจะพิมพ์ตอบแต่ก็เปลี่ยนใจวางมันลงแล้วนั่งจิบเบียร์ต่อ อยากจะรู้นักว่าถ้าเขานิ่งเฉยต่อไปเรื่อยๆแบบนี้แม่จอมดื้อนั่นจะทำอย่างไร

แทนดาวรู้ตัวว่าชลธีเคืองที่ไม่ได้บอกเรื่องของขวัญ ยังจำน้ำเสียงประชดประชันและสายตาพิฆาตที่ยามมองหมออชิตะอย่างกับจะเข้าไปกัดคอ ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นอะไรหนักหนากับแค่ของขวัญกล่องเดียว นึกโกรธพี่สาวอีกคนที่ชอบชงเรื่องดีนัก ถ้าไม่พูดชลธีจะรู้หรือ?  แล้วที่ไม่ยอมตอบอะไรมาคงเป็นเพราะสนุกกับการดูภาพยนตร์กับปาลิดาที่คอยประจ๋อประแจ๋อยู่ไม่ห่าง หรือบางทีเขาอาจจะไม่ได้ประชดแต่อยากไปกับสาวหมวยคนนั้นจริงๆถึงไม่มีแก่จิตแก่ใจจะตอบข้อความ
    “น้องพลู...เปิดประตูหน่อยสิคะ พี่กลับมาแล้ว ซื้อขนมมาฝากด้วยล่ะ” เสียงพี่ชายเคาะประตูห้องร้องเรียกหา แทนดาวหยุดความคิดทั้งมวลรีบวิ่งไปเปิดประตูต้อนรับพอเห็นหน้าก็โผเข้ากอดอย่างประจบ
    “ไปไหนมาคะ? คิดถึงจังเลย” เทียมภพกอดตอบน้องสาวก่อนจะโอบไหล่พาลงไปข้างล่าง
    “พี่ไปส่งสิตาที่สนามบินแล้วก็แวะไปดวดเบียร์กับเพื่อนแป๊บนึง ว่าแต่เราเถอะ...ตอนพี่ไม่อยู่ไอ้ชลมันมาทำมิดีมิร้ายเราหรือเปล่า? ได้ข่าวว่าวันนี้มันมาที่นี่” พี่ชายถามอย่างเอาเรื่อง
    “ไม่นี่คะ” น้องสาวส่ายหน้า
    “แล้วนี่อาบน้ำสระผมซะหอมเชียวจะไปไหนหรือเปล่าคะ?” เขาพยักหน้าอย่างพึงใจกับคำตอบแล้วค่อยสูดดมผมหอมสุดหวงที่อยู่ชิดคาง
    “ก็...อาบน้ำรอพี่หมากกลับมาไงคะ” น้องสาวตอบอย่างประจบ “พอดีวันนี้ช่วยคุณย่าทำเม็ดขนุน กลิ่นคาวไข่เป็ดคลุ้งไปหมดเลยต้องอาบน้ำแต่วัน”  
    “จ้า...เดี๋ยวจะไปลองชิมดู แล้วค่ำนี้ว่าจะพาไปดินเนอร์ ชวนสีผึ้งไปด้วย” พี่ชายบอกอย่างอารมณ์ดี
    “น้องพลูมีเรื่องจะขอพี่หมาก” คนตัวเล็กขืนตัวออกจากอ้อมกอดแล้วเงยหน้ามองคนเกิดก่อนเป็นเชิงขอร้อง
    “เพิ่งจะสั่งซื้อเปียโนหลังใหม่ให้หยกๆ  จะเอาอะไรอีกละ?” เทียมภพตั้งใจฟังอย่างอยากรู้ว่าคนตัวเล็กจะขออะไรอีก
    “ก็...เทอมนี้น้องพลูเหลือวิชาเรียนแค่ไม่กี่ตัว บางวันก็เรียนแค่วิชาเดียว น้องพลูเลยอยากใช้เวลาว่างไปทำงานค่ะ”
    “จริงอ่ะ? นี่เรายอมไปฝึกงานกับพี่แล้วเหรอ?” เทียมภพถามน้องสาวด้วยความดีใจ ไอ้ที่คอยตะล่อมให้เข้าไปช่วยงานที่บริษัทมาตลอดกำลังจะสำเร็จสมใจ
    “เปล่า...น้องพลูไม่ได้หมายความว่าจะไปทำงานที่ทวีกิจ” คนตัวเล็กบอกอย่างกล้าๆกลัวๆ
    “อ้าว...แล้วจะไปทำอะไร?
    “คือ...น้องพลูอยากไปแสดงเปียโนที่โรงแรมธาราค่ะ ที่นั่นรับคนเล่นเปียโนแบบพาร์ทไทม์ น้องพลูขอไปแค่ตอนเย็นวันพฤหัสฯกับศุกร์ สองวันนี้มีเรียนถึงเที่ยงเอง นะคะ....ให้น้องพลูไปนะ” คนตัวเล็กเขย่าแขนพี่ชายอย่างมีความหวัง ส่วนคนพี่มองหน้าคนน้องด้วยความผิดหวัง
    “ไม่ได้ค่ะ คำเดียว...คำขอร้องใดๆจะไม่เป็นผลทั้งนั้น”  เขายืนยันกับคนตัวเล็กอย่างแน่วแน่ แทนดาวเตรียมใจไว้อยู่แล้วว่าพี่ชายจะไม่มีวันยอม
    “ใจร้ายที่สุดเลย” คนตัวเล็กตัดพ้อ นัยน์ตาคู่สวยเริ่มมีน้ำตาคลอ เทียมภพเมินไปเสียจากภาพนั้น ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าน้องสาวคนเล็กไม่มีหัวด้านการบริหารมีแต่ใจที่เปี่ยมไปด้วยเสียงดนตรี ไม่ว่าจะพยายามโน้มน้าวหรือปะเหลาะอย่างไรก็ไม่มีทีท่าว่าอยากเข้าไปทำงานในทวีกิจ
เขาเห็นความแตกต่างระหว่างน้องสาวทั้งสองคน ปลายเดือนนั้นเกิดมาเพื่อทวีกิจโดยแท้ รายนั้นตั้งจุดประสงค์ในชีวิตชัดเจนว่าเรียนจบแล้วต้องมาสานต่อกิจการของครอบครัว ตอนเป็นวัยรุ่นก็มักจะชอบติดตามเขาหรือบิดาเข้าไปดูงาน ช่วยหยิบจับงานเล็กงานน้อยพอปิดเทอมก็ไปฝึกงาน ยิ่งพอมาทำงานเต็มตัวก็ยิ่งทำให้เขามั่นใจได้ว่าจะฝากทวีกิจไว้กับน้องสาวคนรองนี้ได้
“ฮึ...งานที่บ้านมีไม่ยอมไปทำแต่ริอยากจะไปทำงานแลกเศษสตางค์เล็กๆน้อยๆ คิดอะไรอยู่ฮะ? ไอ้ชลมันเป็นคนต้นคิดเรื่องไม่เข้าท่านี่ใช่มั้ย?” เขาตำหนิน้องสาวเสียงดังและเริ่มพาลถึงบุคคลที่สาม
“เปล่านะคะ พี่ชลไม่ได้ชวนแต่น้องพลูขอไปทำเอง พี่หมากก็รู้ว่าน้องพลูไม่ถนัดงานออฟฟิศพวกนั้น น้องพลูชอบเปียโน ต่อให้ได้เงินน้อยหรือไม่ได้ค่าจ้างก็ยังเต็มใจที่จะแสดง...นะคะ” คนตัวเล็กอ้อนวอน น้ำเสียงเต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจ
“ไม่! พี่ไม่อนุญาต อย่ามาทำหน้างอเชียวนะ คราวนี้จะไม่ใจอ่อนแน่ๆ” เขายื่นคำขาด
    “ทำไมล่ะคะ? น้องพลูขอทำในสิ่งที่รักไม่ได้เหรอ?” คนเกิดทีหลังเริ่มมีเสียงบีบน้ำตาปนสะอื้น
    “อยากร้องก็ร้องไปพี่ไม่สนใจแล้ว ตั้งแต่รู้จักไอ้นั่นเราดื้อขึ้นมากนะใบพลู บอกอะไรไม่ค่อยจะฟัง จะไปยื่นอุทธรณ์กับคุณย่าก็เชิญแต่ขอบอกก่อนว่าอาจจะไม่ได้ผล” เขาเน้นย้ำคำตัดสินขั้นเด็ดขาดและนั่นก็เรียกเสียงกรี๊ดของคนตัวเล็กได้ดังลั่นสนั่นบ้าน
    “พี่หมากไม่รักพลูเลย! บังคับกันอยู่เรื่อยเลย” คนตัวเล็กคร่ำครวญดีดดิ้นไปมาเหมือนเด็กๆ
    “ก็รักน่ะสิถึงได้ห่วงเนี่ย ไปรับจ๊อบแบบนั้นรู้หรือเปล่าว่าจะต้องไปเจออะไรมั่ง? ถ้าเจอไอ้พวกลูกค้าหัวงูมันลวนลามจะทำยังไง? แล้วไหนจะมีไอ้ชลที่มันจ้องจะเขมือบเราอยู่ทุกลมหายใจ”   เทียมภพพยายามแจงข้อเสียที่จะไปทำงานพาร์ทไทม์ให้ฟัง ใครจะยอมปล่อยให้น้องสาวไปเสี่ยงอยู่ในอันตรายแบบนั้น
    “ที่นั่นเป็นโรงแรมห้าดาวนะคะจะมีคนกักขฬะแบบนั้นอยู่ได้ยังไง แล้วพี่ชลเค้าก็ไม่ใช่งูเหลือมนะที่จะคอยเขมือบเหยื่อ” แทนดาวเถียงสุดใจส่วนพี่ชายก็ได้แต่ส่ายหน้าระอาใจ
“หยุดร้อง...แล้วก็ไม่พูดถึงเรื่องนี้กันนะคะ ป่ะ...กินหนมกันดีกว่า พี่แวะซื้อขนมมาหลายอย่างเลย” เขาดึงมือน้องสาวแต่อีกฝ่ายขืนตัวไว้ ไม่ยอมตามไปด้วย
    “ไม่เอ๊า...ไม่กิ๊น...ของๆคนใจร้าย!”
    “ว้า...งั้นชีสเค้กคงเสร็จไอ้ซูโม่สิงานนี้” พอได้ยินชื่อขนมของโปรดก็หูผึ่งอาการดื้อแพ่งหายเป็นปลิดทิ้ง
    “กินก่อนก็ได้” พอพี่ชายบอกว่าจะเอาชีสเค้กไปให้เจ้าซูโม่สุนัขบ้านตรงข้ามกินก็รีบเปลี่ยนท่าทีราวกับกดปุ่ม เทียมภพมองอาการเห็นแก่กินของน้องสาวอย่างเอือมระอาที่ทำตัวอย่างกับเด็กสามขวบที่ต้องคอยหลอกล่อด้วยขนม
“เรานี่นะ ถ้าไม่ติดว่ารักมากล่ะก็...แอบเอาไปทิ้งขยะตั้งกะตัวแดงๆแล้ว” เขาหยิกจมูกน้องสาวบาๆอย่างเอ็นดูก่อนแทนดาวยอมสงบศึกชั่วคราวเพื่อจัดการของอร่อยตรงหน้า

Just back from dinner. What’re you doing?
Does auntie like the dessert?
อ่านแล้วไม่ตอบคือ? นี่ใช้ทั้งไทยทั้งอังกฤษแล้วนะหรือว่าไม่เข้าใจสักภาษา

ชลธีหยิบโทรศัพท์มาดูอีกครั้งตอนสามทุ่ม ตอนแรกตั้งใจจะไม่เข้าไปอ่านอยากจะลองดูสิว่าคนรั้นแบบนั้นถ้าไม่มีใครตามเอาใจจะแก้ปัญหาอย่างไร ชายหนุ่มหัวเราะกับตัวเองเบาๆพอคิดว่าแม่คนรอการตอบกลับกำลังหงุดหงิดที่ตนไม่หือไม่อือด้วย ใจนึงก็อยากแกล้งแต่อีกใจก็ไม่อยากปล่อยให้เรื่องมันคาราคาซังแบบนี้ ปลายนิ้วแตะตัวอักษรทีละตัวอย่างคล่องแคล่ว

Chon: Send me the pic.
BaiPlu: what's pic?
Chon: Gift from HIM…
BaiPlu: oh... you still mad at me...
Chon: send it now!

ชลธีจ้องมองหน้าจอเครื่องมือสื่อสารไม่วางตาขณะรอให้อีกฝ่ายถ่ายรูปของบรรณาการที่ หมอแว่นหนาซื้อให้ นาทีถัดมาก็เห็นภาพกล่องดนตรีเล็กๆประดับด้วยคริสตัล บนฐานเป็น แกรนด์เปียโนเล็กๆทำจากโลหะสีทองประดับด้วยคริสตัลที่สะท้อนประกายเล่นกับแสงไฟ ชลธี ทำเสียงคล้ายไม่พอใจที่หมอนั่นกล้าให้ของมีค่ากับว่าที่คู่หมั้น

Chon:  มิน่าล่ะถึงไม่ยอมเอามาโชว์ ชวารอฟกี้ซะด้วยนะ
BaiPlu: What!!! แล้วยังไงคะ?
Chon: ไหนบอกว่าจะไม่รับของมีค่าจากใครไง
BaiBlu: ก็....มันอยู่ในกล่องนี่นา น้องพลูจะไปรู้เหรอว่าข้างในเป็นอะไร
Chon: แล้วถ้าตอนแรกมันไม่ได้อยู่ในกล่อง ถามจริงเถอะว่าจะเอามั้ย?
BaiPlu: พี่ชลไม่มีเหตุผล ไม่คุยด้วยแล้ว

ชลธีถอนใจยาวเมื่ออ่านข้อความบรรทัดสุดท้าย เขาถอนสายตาจากภาพนั้นแล้วมองออก ไปยังความมืดด้านนอก เป็นครั้งแรกที่ทะเลาะกันผ่านเครื่องมือสื่อสาร ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมจะต้องขุ่นเคืองกับเรื่องแค่นี้ ทั้งชีวิตเคยรับมือกับปัญหาใหญ่หลายครั้งแต่ทำไมถึงอ่อนไหว กับปัญหาจุกจิก  เจ้าของใบหน้าคมสันต์ส่ายหน้าให้กับความฟุ้งซ่านของตัวเอง  
"ไอ้ชล...อายุ ขนาดนี้แล้วยังจะมีอารมณ์หึงหวงเด็กเป็นหนุ่มๆ ไปได้"

เปรมยุตามองสาวหมวยที่กำลังบรรจงกรีดอายไลเลอร์ลงบนเปลือกตาชั้นเดียวด้วยความ เหนื่อยใจเต็มที ตั้งแต่ชลธียัดเยียดปาลิดาให้มาทำงานแทนที่จะช่วยเบาแรงแต่กลับทำให้ต้องเหนื่อย เพิ่มอีกสองเท่า ไม่ใช่ว่าปาลิดาจะเกียจคร้านหรืออะไร แต่ว่าจะทำแบบขอไปทีทำให้งานผิดพลาด จุดเล็กจุดน้อยอยู่ประจำ ถึงจะเตือนจะบอกอย่างไรก็เหมือนกับว่าฝ่ายนั้นจะฟังเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ความผิดพลาดและความไม่เอาใจใส่ของหล่อนเป็นที่เอือมระอาของเพื่อนพนักงานด้วยกันแต่ก็ไม่มี ใครกล้าว่ากล่าวตักเตือนเพราะเกรงใจบอสใหญ่อย่างชลธี
“พี่บอกกี่ครั้งแล้วว่าก่อนจะส่งแพคเกจให้ลูกค้าต้องเชคกับรูมก่อนว่าชนกับงานอื่นหรือ เปล่า ดูสิ...คราวนี้งานมันชนกันเราก็ต้องปฏิเสธลูกค้าให้เค้าเสียความรู้สึก" เปรมยุตาตำหนิคนที่กำลังกรีดอายไลเนอร์บนเปลือกตาอีกข้าง