ตัวเราเองอยู่ในวัยเรียน เรียนมหาลัย แน่นอน การอยู่ในสังคมแบบนี้ ต้องใช้เวลาในการปรับตัวอยู่พักหนึ่ง
แต่พอจะปรับตัวได้ ก็ต้องมีอะไรบางอย่าง ที่ทำให้ต้องเปลี่ยนไป ทั้งคนรอบข้าง หรือสิ่งแวดล้อม
การที่มีความรู้สึกว่า ไม่มีใคร ไม่เหลือใคร คือความรู้สึกที่อัดอั้น อยากจะพูดหรือระบายกับใครสักคน
แต่มันกลับทำไม่ได้ รู้สึกว่าไม่มีเลยสักคนในตอนนั้นที่ทำให้เรารู้สึกดีขึ้น
"พ่อแม่" "ครอบครัว" แต่ ..การที่เรื่องบางเรื่องเราได้รู้สึกหรือได้รับมา มันก็ไม่สามารถที่จะปรับทุกข์กับท่านได้ไปสะทุกอย่าง
เราไม่อยากให้ท่านเป็นห่วง ตามประสาพ่อแม่ ถ้าลูกมีเรื่องหรือมีปัญหาอะไร พ่อแม่ก็ไม่เป็นอันกินอันนอนพอดี
การมีเพื่อนที่ดีสักคน... แน่นอน ! ในสังคมนี้ หาเพื่อนที่ดียากมาก การปรับทุกข์กับเพื่อน ก็มักจะไม่ใช่ทางออกที่ดี เสมอไป
บางทีเราไม่รู้จะทำยังไง ปรับทุกข์โดยการกินก็แล้ว ฟังเพลงก็แล้ว นอนก็แล้ว ฯลฯ
ไม่ได้ทำให้หายเศร้า หรือรู้สึกแย่น้อยลงเลย
การกลับหอมาอยู่ในห้องสี่เหลี่ยม มันยิ่งทำให้รู้สึกว่าในโลกนี้มีแค่เราคนเดียว อ้างว้าง ไม่มีทางออก


อยากถามทุกคนที่ได้เข้ามาอ่านว่า เวลาที่รู้สึกว่าไม่เหลือใครเลย นอกจากครอบครัวและเพื่อนแล้ว
ยังมีอะไรอีก ที่คิดว่า สิ่งนั้นทำให้เรารู้สึกอยากใช้ชีวิตต่อไป อยากให้เรามีแรงผลักดีน หรือทำให้เรามีกำลังใจมากขึ้น