คือก่อนอื่นต้องเล่าเหตุการณ์ก่อน คือช่วงหลายปีที่แล้วที่ยังมีช่องเสื้อแดงอยู่ ก๋งเราก็ดู แกก็เครียดนะ แต่ก็ยังดู
คนในบ้านก็ไม่กล้าจะพูดอะไรไป ในวันปกติคนที่อยู่บ้านจะมีก๋ง มีม่า และเหล่ากิ๋ม ม่าเราเป็นอัมพาตนอนบนเตียง แกก็พูดไปเรื่อยแหล่ะ ด่าบ้างอะไรบ้าง ทะเลาะกับม่าประจำ พอตอนเช้าก็หายเป็นปกติ เป็นมา 10ๆปีแล้ว คนที่คุยกับก๋งรู้เรื่องและพอจะเป็นเพื่อนคุยกับก๋งในวันธรรมดาก็มีแต่เหล่ากิ๋มแหล่ะ
แต่เมื่อ 2 ปีที่แล้วเหล่ากิ๋มเสียไป ในบ้านวันธรรมดาจึงมีแค่ก๋งกับแม่ เสื้อแดงก็ถูกยุบช่องไป แต่เหมือนก๋งกลับมีความเครียดสะสมหรืออะไรไม่ทราบ
หลังๆมานี้แกย้ำคิดย้ำทำ ถามว่าเรากินข้าวหรือยังมื้อละ 4-5 รอบ แกมักวิตกกังวลในเรื่องที่ไม่ควร ช่วงไม่กี่วันมานี้แกทำกุญแจห้องแกหายทุกวัน ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็ไม่เคยหาย เหมือนแกไม่ไว้ใจใครสักคนในบ้าน มีครั้งนึงเราแทบร้องไห้ คือเราชอบอ่านหนังสือดึกๆนอกห้องนอน เห็นก๋งเดินผ่าน ก็ไม่อะไรนะแต่พอมองดีๆ แกเดินแก้ผ้า คือตอนนั้นความรู้สึกเหมือนตอนที่เกิดอุบัติเหตุเหล่ากิ๋มเลย มันกลัวจนตัวสั่น กลัวว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ก๋งแกเป็นคนดื้อ ดื้อเงียบ เป็นอะไร ไม่สบายตรงไหนไม่เคยบอก แล้วในทุกๆวันก๋งชอบออกไปขี่จักรยาน ก็เข้าใจว่าไปพบเพื่อนฝูงบ้างก็ดี แต่การที่ก๋งตื่นเช้าเกินไป มันทำให้ร่างกายนอนไม่พอ เมื่อเช้าตอนก๋งป้อนข้าวให้ม่า ก๋งแกหัวจุ่มลงไปในชามเลย คือเตือนก็แล้ว อะไรก็แล้วไม่เคยฟังกันเลย พอจะพาไปให้หมอเช็ค แกก็บอกว่าแกสบายดี จะไปหาหมอทำไม
คือยายเราที่อยู่ตจว.แบบชนบทเลยนะ แม่ก็บอกว่ายายก็มีบ้างแหล่ะ หลงๆลืมๆ ปกติของคนแก่ แต่ยายยังมีญาติพี่น้อง ยายเปิดร้านขายของ มีคนแวะมาเยี่ยมเยียน มาคุยอะไรแบบนี้ ไม่เหมือนกับก๋งที่อยู่ในเมือง ที่มีแต่ความเครียด
คือเล่ายังไงก็ไม่หมด แต่ถ้าสรุปเราอยากทราบว่าอาการนี้ ใช่อาการอัลไซเมอร์ไหมคะ
และถ้าใช่ มีวิธีดูแลยังไง ต้องทำอาหารให้ทานแบบไหน แล้วพอจะมีอะไรแนะนำเพิ่มเติมบ้างไหมคะคะ
ปู่เราเหมือนจะเริ่มเป็นอัลไซเมอร์หรือเปล่าคะ?
คนในบ้านก็ไม่กล้าจะพูดอะไรไป ในวันปกติคนที่อยู่บ้านจะมีก๋ง มีม่า และเหล่ากิ๋ม ม่าเราเป็นอัมพาตนอนบนเตียง แกก็พูดไปเรื่อยแหล่ะ ด่าบ้างอะไรบ้าง ทะเลาะกับม่าประจำ พอตอนเช้าก็หายเป็นปกติ เป็นมา 10ๆปีแล้ว คนที่คุยกับก๋งรู้เรื่องและพอจะเป็นเพื่อนคุยกับก๋งในวันธรรมดาก็มีแต่เหล่ากิ๋มแหล่ะ
แต่เมื่อ 2 ปีที่แล้วเหล่ากิ๋มเสียไป ในบ้านวันธรรมดาจึงมีแค่ก๋งกับแม่ เสื้อแดงก็ถูกยุบช่องไป แต่เหมือนก๋งกลับมีความเครียดสะสมหรืออะไรไม่ทราบ
หลังๆมานี้แกย้ำคิดย้ำทำ ถามว่าเรากินข้าวหรือยังมื้อละ 4-5 รอบ แกมักวิตกกังวลในเรื่องที่ไม่ควร ช่วงไม่กี่วันมานี้แกทำกุญแจห้องแกหายทุกวัน ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็ไม่เคยหาย เหมือนแกไม่ไว้ใจใครสักคนในบ้าน มีครั้งนึงเราแทบร้องไห้ คือเราชอบอ่านหนังสือดึกๆนอกห้องนอน เห็นก๋งเดินผ่าน ก็ไม่อะไรนะแต่พอมองดีๆ แกเดินแก้ผ้า คือตอนนั้นความรู้สึกเหมือนตอนที่เกิดอุบัติเหตุเหล่ากิ๋มเลย มันกลัวจนตัวสั่น กลัวว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า ก๋งแกเป็นคนดื้อ ดื้อเงียบ เป็นอะไร ไม่สบายตรงไหนไม่เคยบอก แล้วในทุกๆวันก๋งชอบออกไปขี่จักรยาน ก็เข้าใจว่าไปพบเพื่อนฝูงบ้างก็ดี แต่การที่ก๋งตื่นเช้าเกินไป มันทำให้ร่างกายนอนไม่พอ เมื่อเช้าตอนก๋งป้อนข้าวให้ม่า ก๋งแกหัวจุ่มลงไปในชามเลย คือเตือนก็แล้ว อะไรก็แล้วไม่เคยฟังกันเลย พอจะพาไปให้หมอเช็ค แกก็บอกว่าแกสบายดี จะไปหาหมอทำไม
คือยายเราที่อยู่ตจว.แบบชนบทเลยนะ แม่ก็บอกว่ายายก็มีบ้างแหล่ะ หลงๆลืมๆ ปกติของคนแก่ แต่ยายยังมีญาติพี่น้อง ยายเปิดร้านขายของ มีคนแวะมาเยี่ยมเยียน มาคุยอะไรแบบนี้ ไม่เหมือนกับก๋งที่อยู่ในเมือง ที่มีแต่ความเครียด
คือเล่ายังไงก็ไม่หมด แต่ถ้าสรุปเราอยากทราบว่าอาการนี้ ใช่อาการอัลไซเมอร์ไหมคะ
และถ้าใช่ มีวิธีดูแลยังไง ต้องทำอาหารให้ทานแบบไหน แล้วพอจะมีอะไรแนะนำเพิ่มเติมบ้างไหมคะคะ