เข้าเรื่องเลย
คุณยาย ของ จขกท ป่วยเป็นโรค อัลไซเมอร์ หรือภาษาชาวบ้านก็เรียกกัน หลงๆลืมๆ ตามประสาคนสูงอายุ
ยายของ จขกท มีอาการหลงๆลืมๆมา ตั้งแต่จขกท อยู่ ป.2 แต่ไม่ได้หลงลืมหนักเท่าปัจจุบัน
จนตอนนี้ จขกท อยู่ ม.4 แล้ว อาการก็เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ตามกาลเวลา
จนตอนนี้ คุณยาย จำ จขกท ไม่ได้แล้ว จะถามหาตัว จขกท ตลอด
แต่พอ จขกท บอกว่านี่ไงคนที่ยายถามหาคือ จขกท เอง แต่ยายก็จะบอกว่า ไม่ใช่ หลานของยายยังไม่โตขนาดนี้
และล่าสุด ลูกของยายที่ไปอยู่ ตจว กลับมาเที่ยว หายายและได้พายายของ จขกท ไปผ่าตัดรักษาต้อกระจกมา
โดยที่ลูกของยาย ไม่ทราบว่า ยาย หลงหนักขนาดนี้ ทีนี้แหละ พอลูกของยาย กับ ตจว ไปเท่านั้น
นี่แหละงานงอกของจริง....
คือตามหลักแล้ว คนที่ทำการผ่าตัดต้อกระจกมา ตาข้างที่ผ่าตัดต้องห้ามโดนน้ำเป็นเวลาอย่างน้อยหนึ่งเดือน
และก็ห้ามขยี้ตาแรงๆ และด้วยที่ยาย ของ จขกท เป็นคนที่หลงๆลืมๆทีนี้แหละ บอกเลยว่าเหนื่อยมากๆ
ตัว จขกทอยู่กับยาย แบบตัวติดกันเลย โชคดีที่ช่วงนั้น จขกท ปิดเทอม พอดีช่วงปิดเทอม
จขกทไม่ได้ไปไหนอยู่แต่ในบ้าน(ขาวขึ้นมากๆ ฮาวทูเพอเฟคไปในตัว)
และ ยายของ จขกท ดื้อมาก พูดอะไรเถียงตลอดบอกอย่าไปโดนน้ำก็ด่า จขกท ว่าไปเ_ือกกับยายบ้างนั่นนี่บ้าง
และ คนเปน อัลไซล์เมอ นี้จะหลงเวลามากยิ่งเวลานอน ก็ไม่ค่อยยอมจะนอน กว่าจะหลับ พอยายหลับก็หลับได้สักพัก
พอ จขกท อาบน้ำขึ้นบ้านมาก็ตื่นแล้ว และกว่าจะหลับอีกที ต้องให้ยายทาน ยาคลายกังวลตามที่หมอจัดมาให้ยาย
ถึงจะง่วงแล้วหลับไปเองในที่สุด
บอกเลยว่าสุขภาพ จขกท ตอนนั้นย่ำแย่มากนอนตี1 ตื่นตี4-5 ทุกวัน ยายของจขกท เป็นคนที่ตื่นเช้มาก
ตื่นมาตามเฝ้ากลัวแกจะเอาน้ำมาล้างหน้ากลัวตาแกจะบอดเอา เป็นห่วงยาย มากๆ ลูกของยาย ที่อยู่ ตจว จะรู้ไหมว่าได้
ทำให้ยายลำบากกายไปกว่าเดิมอีกแกทรมานแกคันตา จากไหมที่ผ่าตัดก็เกาไม่ได้ โดน จขกท ห้ามไม่ให้เกา
แต่แกก็จำไม่ได้หรอกว่าแกผ่าตามา แล้วอีกอย่าง ยายของ จขกท ผ่าตาโดยใช้การวางยาสลบ
บอกเลย ยิ่งตอนฟื้นมาใหม่ๆนะ ยังกับคนละคนเลย ยายของจขกท เบลอยามาก จขกท นั่งคุยกับยาย ยายแกก็คุยเหมือนกับว่าเป็นเพื่อนกัน
ชวน จขกท ไปเดินตลาด ไปหาดูลิเก เหมือนว่าย้อนเวลาไปตอนแกสาวๆ และเรียก จขกท ว่า เจ๊ หดหู่มากช่วงนั้นสงสารยายมากๆ
ที่ จขกท เอาเรื่องทั้งหมดมาเล่านี่ก็แค่อยากจะมาแชร์ ประสบการณ์ และอยากถามว่า มีวิธีรับมือยังไงไม่ให้สุขภาพจิต
ของ จขกท แย่ตามๆไปกับยาย จขกท กลัวมากกลัวแก่ตัวมาจะไม่มีคนมาคอยดุแล
จขกท รักยายมาก ยายเลี้ยง จขกทมาตั้งแต่เด็ก ลูกของยาย คนที่ได้ดิบได้ดี ก็ลืมยายกันหมดแต่ก่อนยายมีเงินพอมีฐานะส่งลูกๆเรียนสูงๆทุกคน
และสุดท้ายนี้ ใกล้จะถึงเดือนแห่งวันแม่แล้ว อยากให้ลูกๆทุกคนกลับไปหาแม่บ้างนะ แม่คือคคนที่คิดถึงเราตลอดเวลา
ไม่ว่าแม่จะทำอะไรแม่จะคิดถึงเราตลอด
คอยเอาใจใส่ดูแลกัน
ประสบการณ์อยุ่กับคนเป็นอัลไซล์เมอร์ ดราม่าหนัก
คุณยาย ของ จขกท ป่วยเป็นโรค อัลไซเมอร์ หรือภาษาชาวบ้านก็เรียกกัน หลงๆลืมๆ ตามประสาคนสูงอายุ
ยายของ จขกท มีอาการหลงๆลืมๆมา ตั้งแต่จขกท อยู่ ป.2 แต่ไม่ได้หลงลืมหนักเท่าปัจจุบัน
จนตอนนี้ จขกท อยู่ ม.4 แล้ว อาการก็เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ตามกาลเวลา
จนตอนนี้ คุณยาย จำ จขกท ไม่ได้แล้ว จะถามหาตัว จขกท ตลอด
แต่พอ จขกท บอกว่านี่ไงคนที่ยายถามหาคือ จขกท เอง แต่ยายก็จะบอกว่า ไม่ใช่ หลานของยายยังไม่โตขนาดนี้
และล่าสุด ลูกของยายที่ไปอยู่ ตจว กลับมาเที่ยว หายายและได้พายายของ จขกท ไปผ่าตัดรักษาต้อกระจกมา
โดยที่ลูกของยาย ไม่ทราบว่า ยาย หลงหนักขนาดนี้ ทีนี้แหละ พอลูกของยาย กับ ตจว ไปเท่านั้น
นี่แหละงานงอกของจริง....
คือตามหลักแล้ว คนที่ทำการผ่าตัดต้อกระจกมา ตาข้างที่ผ่าตัดต้องห้ามโดนน้ำเป็นเวลาอย่างน้อยหนึ่งเดือน
และก็ห้ามขยี้ตาแรงๆ และด้วยที่ยาย ของ จขกท เป็นคนที่หลงๆลืมๆทีนี้แหละ บอกเลยว่าเหนื่อยมากๆ
ตัว จขกทอยู่กับยาย แบบตัวติดกันเลย โชคดีที่ช่วงนั้น จขกท ปิดเทอม พอดีช่วงปิดเทอม
จขกทไม่ได้ไปไหนอยู่แต่ในบ้าน(ขาวขึ้นมากๆ ฮาวทูเพอเฟคไปในตัว)
และ ยายของ จขกท ดื้อมาก พูดอะไรเถียงตลอดบอกอย่าไปโดนน้ำก็ด่า จขกท ว่าไปเ_ือกกับยายบ้างนั่นนี่บ้าง
และ คนเปน อัลไซล์เมอ นี้จะหลงเวลามากยิ่งเวลานอน ก็ไม่ค่อยยอมจะนอน กว่าจะหลับ พอยายหลับก็หลับได้สักพัก
พอ จขกท อาบน้ำขึ้นบ้านมาก็ตื่นแล้ว และกว่าจะหลับอีกที ต้องให้ยายทาน ยาคลายกังวลตามที่หมอจัดมาให้ยาย
ถึงจะง่วงแล้วหลับไปเองในที่สุด
บอกเลยว่าสุขภาพ จขกท ตอนนั้นย่ำแย่มากนอนตี1 ตื่นตี4-5 ทุกวัน ยายของจขกท เป็นคนที่ตื่นเช้มาก
ตื่นมาตามเฝ้ากลัวแกจะเอาน้ำมาล้างหน้ากลัวตาแกจะบอดเอา เป็นห่วงยาย มากๆ ลูกของยาย ที่อยู่ ตจว จะรู้ไหมว่าได้
ทำให้ยายลำบากกายไปกว่าเดิมอีกแกทรมานแกคันตา จากไหมที่ผ่าตัดก็เกาไม่ได้ โดน จขกท ห้ามไม่ให้เกา
แต่แกก็จำไม่ได้หรอกว่าแกผ่าตามา แล้วอีกอย่าง ยายของ จขกท ผ่าตาโดยใช้การวางยาสลบ
บอกเลย ยิ่งตอนฟื้นมาใหม่ๆนะ ยังกับคนละคนเลย ยายของจขกท เบลอยามาก จขกท นั่งคุยกับยาย ยายแกก็คุยเหมือนกับว่าเป็นเพื่อนกัน
ชวน จขกท ไปเดินตลาด ไปหาดูลิเก เหมือนว่าย้อนเวลาไปตอนแกสาวๆ และเรียก จขกท ว่า เจ๊ หดหู่มากช่วงนั้นสงสารยายมากๆ
ที่ จขกท เอาเรื่องทั้งหมดมาเล่านี่ก็แค่อยากจะมาแชร์ ประสบการณ์ และอยากถามว่า มีวิธีรับมือยังไงไม่ให้สุขภาพจิต
ของ จขกท แย่ตามๆไปกับยาย จขกท กลัวมากกลัวแก่ตัวมาจะไม่มีคนมาคอยดุแล
จขกท รักยายมาก ยายเลี้ยง จขกทมาตั้งแต่เด็ก ลูกของยาย คนที่ได้ดิบได้ดี ก็ลืมยายกันหมดแต่ก่อนยายมีเงินพอมีฐานะส่งลูกๆเรียนสูงๆทุกคน
และสุดท้ายนี้ ใกล้จะถึงเดือนแห่งวันแม่แล้ว อยากให้ลูกๆทุกคนกลับไปหาแม่บ้างนะ แม่คือคคนที่คิดถึงเราตลอดเวลา
ไม่ว่าแม่จะทำอะไรแม่จะคิดถึงเราตลอด
คอยเอาใจใส่ดูแลกัน