ขอเล่าเรื่องนะคะเราอายุ17พ่อแม่แยกทางกันตั้งแต่อายุ8ขวบด้วยสาเหตุของเรื่องคือแม่เราแอบกุ๊กกิ๊กกับเพื่อนที่ทำงานพ่อเราให้โอกาสแม่อยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เป็นผลพ่อกับแม่เลยไปเซ็นหย่าโดยที่ไม่บอกให้เรารู้หลังจากนี้พ่อก็ไปทำงานต่างจังหวัดแต่แกก็จะกลับบ้านมาเยี่ยมเราบ่อยๆแต่แม่เรากลับไม่พอใจที่เราไปหาพ่อแกโทรมาด่าเราว่าจะไปหาพ่อทำไมพ่อมีครอบครัวใหม่ไปแล้ว(พ่อก็แอบแต่งงานใหม่โดยที่ไม่บอกให้เรารู้ค่ะเรารู้เรื่องตอนพ่ออัพรูปลงเฟสเราคิดว่าแกไม่คิดจะบอกเราหน่อยหรอแกอยากให้เราเข้าใจแต่แกทำให้เรารู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียว)ส่วนแม่หลังจากพ่อแต่งงานใหม่ไป1ปีแม่ก็มีน้องใหม่เรื่องนี้แม่ก็ไม่บอกให้เรารู้เหมือนกันค่ะเรารู้เองจากตอนที่แม่กลับบ้านมาแกไม่ยอมบอกเรา  เราไม่เข้าใจพ่อกับแม่ทำไมต้องปิดบังเรา เราอยู่กับตากับยายตาเราเป็นคนขี้เหล้าชอบโมโหอาละวาดทำลายข้าวของบางครั้งก็จะทำร้ายร่างกายเราชอบตะคอกเสียงใส่เราบางครั้งเราก็อยากฆ่าตาตัวเองเพราะเราเกลียดแกมากไม่เคยเกลียดใครเท่านี้มาก่อนเราอยากไปเรียนในอำเภอจะได้เจอเพื่อนดีๆแต่ตาเราคัดค้านอยากให้เราเรียนที่โรงเรียนใกล้บ้านทั้งที่แกไม่ได้เป็นคนจ่ายค่าเทอมให้เราแกพูดแบบนี้มาเราได้แต่นึกภาพที่ได้ฆ่าตาตัวเองตายเรากัดฟันทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องตาเรา(ที่เราอยากเรียนในอำเภอเพราะสังคมเพื่อนมันดีกว่า)เราอยากจะหนีออกจากบ้านตัดขาดจากทุกคนแต่เรายังเรียนไม่จบไม่มีใครให้เราปรึกษาได้จริงๆยายเราขี้โมโหแกทำอะไรเหนื่อยมาก็จะมาด่ามาโวยวายลงที่เราด่าเราเสียงดังจนเพื่อนบ้านได้ยินหมดคนอื่นมองเราไม่ดีหมดเพราะคำพูดของยายเรา เราเกลียดชีวิตตัวเองมากมันทำให้เราเป็นคนไม่อยากเปิดใจรับใครเข้าหาคนอื่นยาก เกิดเป็นเราอะไรก็ผิดขนาดนอนอยู่ในห้องเฉยๆยังมีคนเอาเราไปนินทาได้ว่าอยู่แต่ในห้องไม่ออกไปไหนเราเกลียดสังคมหมู่บ้านมากสังคมที่กลัวคนอื่นได้ดีทำให้เรากดดันเพราะมีคนเอาเราไปพูดเสียๆหายๆในทางลบ เราอยากมีคนคอยซัพพอร์ตแบบคนอื่นบ้างเรารับฟังเรื่องทุกอย่างจนความรู้สึกมันด้านชาไปหมด ช่วงหลังๆนี้พ่อก็ไม่ติดต่อเรามาแล้วเราคิดว่าแกคงตัดหางปล่อยวัดเราไปแล้ว